Έλλειμμα πολιτικής και παιδαγωγικής φιλοσοφίας.
Η κατάσταση στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από ένα μεγάλο έλλειμμα πολιτικής και παιδαγωγικής φιλοσοφίας. Διότι, βεβαίως, ό,τι έχει απομείνει από την αλήστου μνήμης «μεταρρύθμιση» Αρσένη μετά τις διαρκείς «εκπτώσεις» δεν θα μπορούσε να συνιστά πολιτική, ακόμα και στην περίπτωση που ο αρχικός σχεδιασμοί είχε σταθερή και ρεαλιστική βάση, κάτι το οποίο ασφαλώς δεν συμβαίνει.
Περιορίζεται, λοιπόν, η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια στην - επιδέξια, είναι αλήθεια - διαχείρισης της πληροφόρησης της κοινής γνώμης, καλυπτόμενη πίσω από πολιτικές εύκολου εντυπωσιασμού και ανέξοδης ρητορικής, μια πρακτική που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να οδηγήσει στην ουσιαστική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Τα επιτακτικά ερωτήματα κάθε πολίτη προς την κυβέρνηση παραμένουν αναπάντητα, θα παραμείνουν οι εκπαιδευτικές δαπάνες καθηλωμένες στο 3,5% του ΑΕΠ, όταν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ξεπερνούν το 7% και όταν ο μέσος όρος των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του ΟΣΑ ξεπερνά το 5%; Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε παράλογες και υπερβολικές απαιτήσεις από τα παιδιά μας μέσα από ωρολόγια και αναλυτικά προγράμματα απαρχαιωμένα, αντιφατικά και αποσπασματικά;
Θα εξακολουθήσουμε να περιμένουμε από τα παιδιά να ανταποκριθούν στις εξοντωτικές απαιτήσεις, ενώ τα βιβλία τους είναι από παιδαγωγική άποψη (ενίοτε και επιστημονική) απαράδεκτα και ενώ οι καθηγητές τους εργάζονται, (παρά το ότι το απαιτούν) δίχως πραγματική επιμόρφωση και επιστημονική στήριξη;
Θα εξακολουθήσουμε να αγνοούμε ότι έχουμε «συρρικνώσει» το χρόνο διδασκαλίας σε λιγότερες από 130 ημέρες (όταν κατά μέσο όρο στις προηγμένες χώρες του κόσμου είναι γύρω στις 180), καθιστώντας τις εξετάσεις πεμπτουσία της εκπαιδευτικής μας φιλοσοφίας; θα εξακολουθήσουν οι εκπαιδευτικοί να είναι πολίτες της Ευρώπης ως προς το κόστος ζωής και οικονομικοί πρόσφυγες ως προς τους μισθούς;
Θα εξακολουθήσει η κυβέρνηση, ενώ δημαγωγεί από το 1997 με την αξιολόγηση και την αξιοκρατία, να αντιμετωπίζει τη στελέχωση της Εκπαίδευσης με γνώμονα τον κομματικό έλεγχο και τη χειραγώγηση;
Τέλος, θα εξακολουθήσουν οι Έλληνες πολίτες να είναι υποχρεωμένοι να καλύπτουν τα ελλείμματα της κυβερνητικής πολιτικής καταβάλλοντος βαρύτατο οικονομικό - και όχι μόνο - τίμημα;
Αν από αυτά τα απλά ερωτήματα κατορθώσουμε να περάσουμε σε εξίσου απλές αλλά κοινωνικά δίκαιες λύσεις, τότε πιθανόν να μη λύσουμε το πρόβλημα του μεγάλου ασθενούς, της Παιδείας μας, αλλά είναι σίγουρο ότι θα έχουμε πραγματοποιήσει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
Αντώνης Αντωνάκος
ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
31-08-2003