Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, καταρχήν, δυο λόγια για τις αυταπάτες και τις απάτες. Οι επιβάτες έχουνε δικαίωμα να έχουν αυταπάτες. Είναι λογικό να έχουν αυταπάτες. Τα κατώτερα μέλη του πληρώματος είναι λογικό και δικαιούνται να έχουν αυταπάτες. Ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι όμως δεν δικαιούνται να έχουν αυταπάτες. Είναι απατεώνες. Όταν κοροϊδεύουν τους καμαρότους και τους επιβάτες, ο καπετάνιος και οι υποπλοίαρχοι μόνο απατεώνες είναι και τίποτα άλλο.

Αγαπητοί συνάδελφοι, να κάνουμε απολογισμό, όχι μόνο της τελευταίας κινητοποίησης αλλά όλης της εξαετίας. Να κάνουμε απολογισμό και να δούμε τι; Να δούμε εκτός από εξάρσεις τελικά την ίδια κατάληξη. Κινητοποιήσεις αναντίστοιχες με τα γεγονότα. Και κάθε φορά να επανερχόμαστε στο ίδιο μοτίβο. Είτε «φταίνε οι μορφές» των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, είτε «φταίει το ότι δεν σηκώσαμε τα κατακόκκινα λάβαρα» και τα διαλέξαμε λίγο ροζ ή λίγο άλικο κόκκινο ή «φταίνε οι κυβερνητικές παρατάξεις». Τελικά μπορεί να φταίει ο καιρός της Ελλάδας ή ο Θεός της Ελλάδας. Αλλά ποιο είναι το βαθύτερο πρόβλημα και έχουμε την αίσθηση, εγώ έχω την αίσθηση, την πιο αποκαρδιωτική τα τελευταία χρόνια, όταν πηγαίνω σε Συνελεύσεις ή σε σχολεία, ενώ μιλάω στους συναδέλφους και αντιμετωπίζω τη σιωπή  έχω την αίσθηση ότι οι συνάδελφοι σκέφτονται «τέλειωνε, να πάμε στο μάθημα γιατί μας ενοχλείς».

Αυτή είναι, για μένα, η βαρύτερη η πιο καταθλιπτική αίσθηση από τη μη συμμετοχή στα συλλαλητήρια, από τη μη συμμετοχή στις απεργίες. Έχουμε χάσει την επαφή με τον κόσμο. Όχι γιατί δεν εκφωνούμε αρκετά αριστερό λόγο, αυτή είναι μια πρωτοτυπία ελληνική. Σε όλο τον ελεύθερο κόσμο, σε όλη τη Δυτική Ευρώπη αυτά τα έχουνε λύσει. Και όταν εκεί λένε σοσιαλδημοκρατία κάτι άλλο εννοούν. Έχω πει ότι εγώ απ’ το ’74, για παράδειγμα αν ήμουνα στη Γερμανία το πιο πιθανόν είναι ότι θα ήμουνα σοσιαλδημοκράτης. Αλλά αυτή είναι η Αριστερά για την οποία μιλάμε στην Ελλάδα τι σχέση έχει με την Αριστερά όπως την εννοούν στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Θέλουμε να εξακολουθούμε να παγιδευόμαστε και να παγιδεύουμε την κοινωνία σε «τρίτους δρόμους για το σοσιαλισμό» που ξεκινάνε, διαρκούνε 25 χρόνια και δεν καταλήγουν πουθενά; Καταλήγουνε στον Σημίτη, στον Σπράο, σε όποιον θέλετε; Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή ρεαλιστικά. Θα δούμε ότι τελικά μπορεί να μην είναι στραβός ο γιαλός αλλά εμείς να εξακολουθούμε να επιμένουμε να ζούμε στη χώρα της ουτοπίας, στη φαντασία μας και όχι στην πραγματικότητα. Γιατί δεν φτάνει να έχεις όραμα, πρέπει να έχεις όραμα, αλλά ταυτοχρόνως, έχοντας οράματα, οφείλουμε το καράβι να το κυβερνάμε με τη λογική. Με τη λογική, συνάδελφοι. Και λογική χωρίς ρεαλισμό δεν υπάρχει.

Θέλουμε να παγιδευόμαστε σε λέξεις σε σχήματα και σε μύθους περί πολύ αριστεράς, μεσαίας αριστεράς, ήπιας αριστεράς ή θέλουμε να εξακολουθούμε να βαφτίζουμε κοινωνικό, για παράδειγμα, το εφάπαξ των 200 χιλιάδων ευρώ που μπορεί να έπαιρνε, από κάποιον οργανισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα, και δεν αναρωτηθήκαμε: αν αυτό, ή ένα κομμάτι απ’ αυτό το πληρώνει η κοινωνία. Μήπως έπρεπε να το δώσει για νοσοκομείο, για σχολείο, για τους ανέργους;

Θα συζητήσουμε ουσιαστικά ή απλώς θα βάζουμε μια ταμπέλα και θα λέμε «αυτό είναι κοινωνικό» και δεν θα ψάχνουμε την ουσία; Βεβαίως η οργανωτική ανασυγκρότηση της ΑΔΕΔΥ και του συνδικαλιστικού κινήματος είναι κάτι σημαντικό. Εκείνο που προέχει όμως δεν είναι το οργανωτικό συνέδριο, το οποίο απαραίτητα πρέπει να γίνει. Βεβαίως η υποκριτικότητα φαίνεται και απ’ το ότι εδώ και ενάμισι χρόνο που έγινε η συζήτηση, σε αυτή την αίθουσα, όπως είπε κάποιος προηγουμένως, για ενάμισι χρόνο το ξεχάσαμε, το βάλαμε στις καλένδες. Αν θέλαμε ουσιαστικά να προχωρήσουμε και το οργανωτικό θα είχαμε προχωρήσει και με τις Ομοσπονδίες σε Συνδιάσκεψη θα είχαμε πάει, σε μια σοβαρή συζήτηση, να δούμε γιατί υπάρχει αυτή η έλλειψη επαφής με τις Ομοσπονδίες; Γιατί υπάρχει αυτή η απόσταση της ΑΔΕΔΥ από τη βάση στην πραγματικότητα, όχι τωρινό φαινόμενο, συνάδελφοι. Φαινόμενο διαχρονικό, δεκαετιών. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο.

Προέχει όμως και είναι πολύ πιο σημαντικό, πέρα από το οργανωτικό, να δούμε τα θέματα του καθορισμού πορείας, δηλαδή όχι αν θα κάνουμε 48ωρη ή 24ωρη ή επαναλαμβανόμενες για να κάνουμε μια πλειοδοσία αγωνιστική στο κενό και εν κενώ αλλά να δούμε πώς θα είμαστε όλοι μαζί. Γιατί εγώ δεν αδικώ, δηλαδή μισό άδικο έχει το ΠΑΜΕ που είναι απέξω. Έχει και μισό δίκιο. Γιατί με αυτή την έννοια θα απορούσε κανένας γιατί η ΔΑΚΕ εξακολουθεί να ’ναι μέσα όταν είναι υποχρεωμένη να ακούει συνεχώς ένα κήρυγμα, ένα λόγο και να είναι κάτω από κείμενα, έξω από την ιδεολογική της τοποθέτηση, έξω απ’ το ιδεολογικό της πλαίσιο;

Εάν ο καθένας κοιτάζει πώς θα περάσει την απόλυτη αλήθειά του, μέσα απ’ τα κείμενα, μέσα απ’ όλη τη δράση ή αν είναι υποχρεωμένο το ΠΑΜΕ που έχει μια άποψη, με την οποία εγώ έχω αντίθεση 180%, να φέρνει τον κόσμο και να ακούει από πάνω τον Αντωνάκο να του λέει άρρητα ρήματα, τελείως αντίθετα με αυτό που πιστεύει, εγώ δεν το αδικώ που κάνει το διαχωρισμό. Δεν το αδικώ περισσότερο απ’ όσο αδικώ το συνάδελφο που ενώ είναι στην ενταγμένος ΑΔΕΔΥ πάει στην Τοπική Συνέλευση και μιλάει κατά της ΑΔΕΔΥ, γιατί η ΑΔΕΔΥ δεν αποφάσισε τα επαναλαμβανόμενα πενθήμερα ή γιατί δεν είναι τόσο αριστερή όσο εκείνος θα ήθελε.

Λοιπόν, τελειώνω. Πρέπει να απαλλαγούμε από τους μύθους. Μύθους που μας έχουν παγιδεύσει στο να ξεχωρίσουμε τη βία σε καλή και κακή. Να δικαιολογούμε ή να μένουμε σιωπηλοί απέναντι σε δολοφονίες πολιτικών προσώπων και άλλων, όπως ο Παύλος ο Μπακογιάννης, να μένουμε σιωπηλοί σε προπηλακισμούς συναδέλφων μας ή σε ξυλοδαρμούς και να αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία άλλα γεγονότα όταν κάποιος υμέτερος διώκεται στη Λακωνία ή στη Μεσσηνία ή κάπου αλλού στον Πλανήτη.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή θα προασπίσουμε αυτό που έλεγε ο Βολταίρος, ότι «διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα δώσω και τη ζωή μου για να έχεις το δικαίωμα και να μιλάς και να εκφράζεσαι», γιατί αυτό είναι δημοκρατία; Αλλιώς, συνάδελφοι, δεν μπορεί να πάμε σε διόρθωση πορείας. Γιατί εκείνο που βαραίνει περισσότερο το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι οι «βροντόσαυροι» και οι «δεινόσαυροι», είναι τα απολιθώματα ιδεολογικών τυραννοσαύρων. Και δυστυχώς έχουμε πολλούς ιδεολογικούς τυραννόσαυρους που μάλιστα πνευματικά δεν είναι και ζωντανοί. Είναι ιδεολογικά απολιθώματα.