Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Κάποιοι συνάδελφοι μιλήσανε για βέρτιγκο και το θέμα είναι αν το βέρτιγκο υπάρχει πραγματικά στην Κυβέρνηση κι αν αφορά μόνο την Κυβέρνηση. Αν το βέρτιγκο είναι φαινόμενο της τελευταίας περιόδου ή είναι φαινόμενο πολλών δεκαετιών και αφορά πέρα από πολιτικούς φορείς και συνδικαλιστικούς φορείς και συνδικαλιστές.

Τι άλλο είναι το βέρτιγκο από μια απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας όταν μπερδεύεις το έδαφος με τον ουρανό και πως μοιραία το βέρτιγκο τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται καταστροφικό, γιατί σε οδηγεί σε πρόσκρουση με την πραγματικότητα.

Λέει κάποιος την Κυριακή. Τελικά η μοίρα αυτής της Αριστεράς είναι να ανακαλύπτει ξανά για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο, που είκοσι χρόνια πριν ανακάλυψε ήδη η σοσιαλδημοκρατία. Ασυγχώρητο ή απλώς υποκριτικό για μαρξιστές που ήρθαν υποτίθεται διαβασμένοι για τους δομικούς περιορισμούς του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Αγαπητοί συνάδελφοι, επειδή κάποιοι λένε ότι "αυτή η Κυβέρνηση δεν είναι Αριστερά", εγώ θα πω ότι αυτή η Κυβέρνηση ίσως είναι η για πρώτη φορά στην Ελλάδα πραγματική Αριστερά. Γιατί τι κάνει η πραγματική εφαρμοσμένη Αριστερά, τι κάνει η κυβερνητική Αριστερά; Παράγει φτώχεια και επιχειρεί να τη μοιράσει σχετικά δίκαια. Η πραγματική Αριστερά σε όλο τον  υπαρκτό σοσιαλισμό, σε όλα τα κράτη που εφαρμόστηκε, τι παρήγαγε; Παρήγαγε φτώχεια και τη μοίρασε σχετικά δίκαια, όχι δίκαια.

Ταυτοχρόνως βεβαίως παρήγαγε και αυταρχισμό και ελπίζουμε ότι η σημερινή Αριστερά στην Ελλάδα δε θα φτάσει σε αυτό το σημείο και το ελπίζουμε βάσιμα, γιατί η Ελλάδα ανήκει σε μια χωρία δημοκρατικών χωρών με όλες τις αδυναμίες και οι ρήτρες που βάζει αυτή η χωρία των δημοκρατικών χωρών δεν επιτρέπουν τη διολίσθηση, όσο και αν σε κάποιους από τη σημερινή Κυβέρνηση δε θα ήταν καθόλου απωθητική αυτή η ιδέα.

Συνάδελφοι η καλλιέργεια οραμάτων και ουτοπιών είναι πάρα πολύ εύκολη. Ταυτοχρόνως είναι και πάρα πολύ επικίνδυνη. Γιατί όχι μόνο αποπροσανατολίζει τις κοινωνίες, όχι μόνο τις οδηγεί από απογοήτευση σε απογοήτευση, αλλά κινδυνεύει και να ζωντανέψει ένα άλλο αυγό του φιδιού. Γιατί οι κοινωνίες οι αποπροσανατολισμένες, οι χαμένες, γεννάνε κόμματα σαν το κόμμα της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία ή σαν το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου στην Ελλάδα.

Η καλλιέργεια λοιπόν ψευδαισθήσεων και η καλλιέργεια της πεποίθησης ότι υπάρχει και είναι εύκολος ένας άλλος κόσμος, ότι μπορεί το ελληνικό εργατικό κίνημα να λειτουργήσει εν κενώ σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα και να δημιουργήσει μια άλλη κατάσταση που θα πολεμήσει τον παγκόσμιο καπιταλισμό, που θα δημιουργήσει ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης, είναι ουτοπική συνάδελφοι.

Είναι ουτοπική και στο μόνο που μπορεί να οδηγήσει όσους την πιστεύουν και όσους κινδυνεύουν να γίνουν Κυβέρνηση, όπως έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να τους οδηγήσει σε μια θεαματική κυβίστηση, σε μια θεαματική κολοτούμπα.

Το αν τους οδήγησε, αν ο κ. Τσίπρας ο Πρωθυπουργός και η ομάδα του εξαπατούσαν τον ελληνικό λαό όταν λέγανε ότι "θα σκίσουν τα μνημόνια", αν ήταν συνειδητά απατεώνες και ψεύτες ή αν απλώς ήταν άτομα τα οποία ζούσαν σε έναν φαντασιακό κόσμο, παραμένει ένα ερώτημα, ανησυχητικό σε κάθε περίπτωση.

Γιατί στη μία περίπτωση σημαίνει ότι κυβερνάνε απατεώνες συνειδητοί, στην άλλη περίπτωση σημαίνει ότι κυβερνάνε φαντασιόπληκτοι που στην παραμονή που θα τους καλούσε ο ελληνικός λαός να αναλάβουν την εξουσία δεν είχαν τη στοιχειώδη συναίσθηση που πρέπει να έχει και ο τελευταίος δημοκρατικός πολίτης, τη συναίσθηση του ρεαλισμού, τη συναίσθηση δηλαδή ότι στην πολιτική όπως για όλα τα πράγματα υπάρχουν καταστάσεις και ανάγκες που ιεραρχούνται.

Υπάρχουν εθνικές ανάγκες και κοινωνικές ανάγκες που οφείλεις να τις λαμβάνεις υπόψη σου και πρέπει να ιεραρχείς που η Ελλάδα και με ποιες συμβάσεις θα προχωρήσει με ασφάλεια και μπροστά, με ποιες συμβάσεις η ελληνική κοινωνία μέσα από δύσκολες συνθήκες δε θα φτάσει πολύ πιο κάτω, με ποιες συμβάσεις και η οικονομία θα αναπτυχθεί, για να μπορέσει να χτυπηθεί η μεγαλύτερη μάστιγα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Και δεν είναι η μάστιγα της μείωσης των μισθών αγαπητοί συνάδελφοι, είναι η μάστιγα της ανεργίας, που οδηγεί τις ηλικίες των 25 έως 35 χρονών να είναι χαμένη γενιά. Χαμένη γενιά συνάδελφοι. Και γι΄ αυτό κι εμείς στις διατυπώσεις μας και στο δημόσιο λόγο μας πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Πρέπει να μας απασχολεί όχι γιατί κατ΄ ανάγκη η πλειοψηφία έχει σωστή άποψη, αλλά το ότι το 90% τάσσεται υπέρ μιας πορείας συντεταγμένης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορούμε να μην το λαμβάνουμε υπόψη μας, δεν μπορούμε να λειτουργούμε εν κενώ.

Και έχει δίκιο το ΚΚΕ όταν λέει ότι "η έξοδος από το ευρώ μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν καταστροφή", αυτό που δε λέει είναι ότι και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν εξίσου καταστροφή, αν όχι μεγαλύτερη καταστροφή. Και αυτό που δε λέει είναι ότι σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα στο παγκόσμιο περιβάλλον που ζούμε σήμερα ο μοναχικός δρόμος που καλείται να πάρει η Ελλάδα θα ήταν καταστροφικός.

Βεβαίως το λέει από την ασφάλεια του 5%, είναι σίγουρο και είμαι σίγουρος επειδή έχει δείξει σε πάρα πολλές περιπτώσεις ότι είναι ένα ρεαλιστικό κόμμα, ότι αν κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός το οδηγούσε στα πρόθυρα της εξουσίας, αν δηλαδή στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ΚΚΕ τον Ιανουάριο, θα είχε άλλο αφήγημα.

Γιατί θα ήξερε πάρα πολύ καλά ότι αυτό το περιβόητο αφήγημα της λαϊκής εξουσίας σε αυτό το παγκόσμιο τοπίο το 2015 στην Ελλάδα του κόσμου και της Ευρώπης δεν είναι εφαρμόσιμο, δεν είναι ρεαλιστικό. Είμαι σίγουρος ότι επειδή πραγματικά αναλύουν από τη σκοπιά τους τα πράγματα σε βάθος και δεν λαϊκίζουν, ότι λένε το αναλύουν και το πιστεύουν, ότι αν ήταν στα πρόθυρα της εξουσίας δε θα λέγανε αυτό που λένε σήμερα.

Από κει κι ύστερα συνάδελφοι είναι δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξαναβρεί το βηματισμό του, πρέπει να ξεφύγει από το βέρτιγκο στο οποίο το οδηγούν διάφορα φληναφήματα, όπως τα πρόσημα, το προοδευτικό πρόσημο, το αριστερό πρόσημο, το νεοφιλελεύθερο καταραμένο πρόσημο και όλα τα υπόλοιπα.

Πρέπει να κατανοήσουμε συνάδελφοι ότι είμαστε ένας χώρος που για να συσπειρώσουμε πάλι τους συναδέλφους πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια και πρέπει να βρούμε όχι την πιο αγωνιστική πρόταση, ότι το αν οι απεργίες θα είναι 5 ή 10 ή 15 μέρες, αλλά πρέπει να έχουμε έναν πειστικό λόγο και ο πειστικός λόγος πρέπει να είναι ρεαλιστικός και με θέσεις, όχι μόνον με αντιθέσεις.

Να αναλογιστούμε ότι η ΓΣΕΕ έχει φτάσει να εκπροσωπεί ίσο αριθμό με την ΑΔΕΔΥ, δηλαδή αυτοί που ψηφίζουν στη ΓΣΕΕ είναι περίπου όσοι ψηφίζουν και στην ΑΔΕΔΥ, να αναλογιστούμε όμως και να το αναλογιστούμε όχι καμαρώνοντας απέναντι στη ΓΣΕΕ, γιατί το ότι έφτασε εκεί η ΓΣΕΕ σε αντίθεση με την ΑΔΕΔΥ οφείλεται σε έναν και μόνο παράγοντα συνάδελφοι.

Ότι στην ΑΔΕΔΥ υπάρχει η σταθερότητα της εργασίας, υπάρχει η σταθερότητα του μισθού, υπάρχει η ασφάλεια της εργασίας, παρά τους κλονισμούς που υπέστη τα τελευταία πέντε χρόνια, σε αντίθεση με ότι υπάρχει στη ΓΣΕΕ. Η κατάσταση που έχει οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα να εκπροσωπείται κατεξοχήν από τους πρώην ΔΕΚΟ και να μην υπάρχουν εκεί ασφαλισμένοι, συνδικαλισμένοι, από τον καθαρά ιδιωτικό τομέα.

Αυτό μπορεί να αλλοιώνει τους αριθμούς συνάδελφοι, δεν αλλοιώνει όμως την ουσιαστική σχέση που πρέπει να έχει ένας εργαζόμενος με το Συνδικάτο του. Η ουσιαστική σχέση που πρέπει να έχει και ο εργαζόμενος του δημοσίου με τα πρωτοβάθμια με τα δευτεροβάθμια και με την ΑΔΕΔΥ είναι αντίστοιχη. Η αναξιοπιστία την οποία εντός εισαγωγικών "έχουμε κερδίσει" όλα τα προηγούμενα χρόνια, μας αξίζει, δεν είναι κάτι που οι συνάδελφοί μας χρεώνουν άδικα.

Μπορεί να λέμε ότι κάναμε πολλά, κάναμε κινητοποιήσεις, δεν υστερήσαμε, όμως συνάδελφοι ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, ας μιλήσουμε και λιγάκι με ειλικρίνεια, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη, ας δούμε την εικόνα των κορυφαίων οργάνων, όπως είναι το Γενικό Συμβούλιο και θα καταλάβουμε ότι σε τελική ανάλυση κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Οι συνάδελφοί μας έχουν γυρίσει την πλάτη δικαίως και μας έχουν γυρίσει την πλάτη δικαίως γιατί μπορεί να εκπροσωπούμε και να εκφράζουμε ιδεοληψίες και με ιδιαίτερη μαχητικότητα, όμως τα πραγματικά συμφέροντα των συναδέλφων ένα από τα οποία είναι να έχουμε έναν πειστικό λόγο απέναντι στην κοινωνία, να μπορούμε να αποκρούσουμε την επίθεση την οργανωμένη που γίνεται κατά των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό το λόγο δεν τον έχουμε αναπτύξει και δεν τον έχουμε αναπτύξει πολλές δεκαετίες τώρα.

Έχω πει και σε προηγούμενο Γενικό Συμβούλιο ότι όταν η Συνομοσπονδία που εκπροσωπεί τη Δημόσια Διοίκηση δεν έχει ολοκληρωμένη θέση για τη μορφή της Δημόσιας Διοίκησης το κεντρικό ζήτημα δηλαδή, δεν μπορούμε να έχουμε και δεν έχουμε θέσεις πέρα από γενικόλογες ρετσέτες για τον κοινωνικό, τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα για παράδειγμα του ασφαλιστικού συστήματος, συγκεκριμένες θέσεις και απαιτήσεις δεν έχουμε.

Αλλά δεν έχουμε θέση συγκεκριμένη και για το βασικό θέμα, τι είδους Δημόσια Διοίκηση θέλουμε; Πόσο αναγκαία και υπό ποιες συνθήκες η Δημόσια Διοίκηση θα αποτελέσει μοχλό κοινωνικής υποστήριξης, αλλά και υποστήριξης της οικονομικής και της ανάπτυξης; Πότε ασχοληθήκαμε με αυτά, πότε συζητήσαμε σοβαρά γι΄ αυτά, πότε διαμορφώσαμε ρεαλιστική θέση γι΄ αυτά, για να μπορούμε να τη διατυπώσουμε και στους συναδέλφους μας και στην κοινωνία;

Γι΄ αυτό να μη μας κακοφαίνεται, βεβαίως μας έχουν στοχοποιήσει άδικα, βεβαίως η συντριπτικά μεγάλη ευθύνη ανήκει στο πολιτικό σύστημα, αλλά κομμάτι του πολιτικού συστήματος είμαστε κι εμείς αγαπητοί συνάδελφοι, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ιδιαίτερα τώρα, που πρέπει να ανασκουμπωθούμε απέναντι σε αγώνες ισχυρούς που πρέπει να κάνουμε.

Γιατί πρέπει να αποτρέψουμε τον εκμηδενισμό των συντάξεων, γιατί οι συντάξεις πηγαίνουν για κατάργηση, το ασφαλιστικό σύστημα δεν αποδομείται απλώς, οδεύει προς κατάργηση. Πρέπει να αναπτύξουμε αντιστάσεις απέναντι στα καινούρια μισθολόγια και πρέπει να οπλιστούμε με νέες δυνάμεις, γιατί και αυτά που θα έρθουν το επόμενο εξάμηνο θα είναι απλώς η πρώτη δόση συνάδελφοι.