Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, επειδή συνεχίζουμε να συζητάμε και να λέμε τα ίδια πράγματα που λέγαμε εδώ και πολλές δεκαετίες, από το ’74 και μετά, θα ξεκινήσω με μια μικρή αφήγηση πώς μπλέχτηκα στο φοιτητικό συνδικαλισμό το 1974.

Τον Αύγουστο του 1974 σε μια Συνέλευση με θέμα το Κυπριακό και η μεθόδευση για τη λύση του, σηκώνονταν ο ένας μίλαγε 29,5 λεπτά για τη Σοβιετική Ένωση και στο 30 έλεγε: «γι’ αυτό να στραφούμε στη Σοβιετική Ένωση για να μας λύσει τα προβλήματα». Σηκώνονταν ο άλλος στη συνέχεια και αφού «τα έριχνε» στο Κ.Κ.Ε. για την Τασκένδη και τη Βάρκιζα, κατέληγε στο «έξω οι στόλοι από τη Μεσόγειο».

Το ερώτημα είναι: 37 χρόνια μετά, συνάδελφοι, αυτοί οι επίγειοι παράδεισοι τι γίνανε; Και ό,τι έχει απομείνει από αυτού του είδους τα καθεστώτα τι διάθεση μας δημιουργούν; Δεν θα έπρεπε οι πρόσφατες εικόνες από την κηδεία του ηγέτη της Βόρειας Κορέας και κάποια άλλα τέτοια γεγονότα να μας κάνουν τουλάχιστον να προβληματιστούμε και να αλλάξουμε τη σκέψη μας και τις κατευθύνσεις μας, αντί να επιμένουμε στα ίδια βήματα, στους ίδιους δρόμους.

Να δούμε ότι όποιος κατέχει τις απόλυτες αλήθειες, τελικά όποιος στον εαυτό του δίνει το δικαίωμα ή το προνόμιο να μισό-αναγνωρίζει τα λάθη του -μετά από πόσα χρόνια αποκαταστάθηκε ο Άρης ή μισό-αποκαταστάθηκε συνάδελφοι; Μετά από 67 χρόνια; Πόσα πέρασαν; Να μην κάνω τώρα τους υπολογισμούς- αυτή είναι η συνταγή, αγαπητοί συνάδελφοι για τα αδιέξοδα και για την αποτυχία, γιατί όπως είπαν και άλλοι προηγουμένως ο δρόμος είναι κοινός αφού βεβαίως όλοι ανήκουμε στους εργαζόμενους.

Κανένας από δω δεν είναι εκπρόσωπος των βιομηχάνων, ούτε βιομήχανος, ούτε κεφαλαιοκράτης, απλώς τα πράγματα τα βλέπουμε από διαφορετική σκοπιά και θεωρούμε ότι η θεολογική προσέγγιση της πολιτικής με χερουβείμ και σεραφείμ και Εδέμ απ’ τη μια μεριά και από την άλλη με δαίμονες, με παράδεισους και κολάσεις, δεν είναι η προσέγγιση που δίνει απάντηση στα ερωτήματα.

Διαβάζω, αγαπητοί συνάδελφοι, απόσπασμα από ένα υπόμνημα. «Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής ήταν η ραγδαία αύξηση του δημόσιου τομέα. Μέσα σε επτά χρόνια ο κρατικός προϋπολογισμός πενταπλασιάστηκε και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση αυτή έγινε σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας, αφού κατά την επταετία η αύξηση του εθνικού εισοδήματος δεν ξεπερνά το 7%. Δηλαδή το 1% ετησίως».

Και συνεχίζει ο συντάκτης του υπομνήματος: «Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση φτάσαμε λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των δημόσιων δαπανών κατά τα προηγούμενα χρόνια και το πρόβλημα είναι τώρα ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημόσιου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα δηλαδή από την κυβερνητική βούληση».

Είναι υπόμνημα που παραδόθηκε στις 10 Ιουνίου του 1988 από τον πρώτο τσάρο της οικονομίας της «Δημοκρατικής Παράταξης» (και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων»), από τον Απόστολο Λάζαρη, μετά από αίτημά του Αντρέα Παπανδρέου στον ίδιο και επεσήμαινε τις ρίζες του προβλήματος. Επεσήμαινε, συνάδελφοι, τις ρίζες του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Βλέπω όμως ότι πολλοί εδώ επιμένουν στον ίδιο αριστερό λόγο, στην ίδια προσέγγιση, εκείνοι οι οποίοι στις 18 - 19 Οκτωβρίου του ’81 εκστασιασμένοι σε πλατείες βγαίνανε και φώναζαν «απόψε πεθαίνει η δεξιά». Ήθελα να ξέρω και ρωτάω και τον Πρόεδρο: εννοούσαν τη δεξιά που αποκατέστησε τη δημοκρατία, που έλυσε το πολιτειακό; Εννοούσαν τη δεξιά που κρατικοποίησε τις δύο μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, την Ιονική και την Εμπορική, τους σιδηροδρόμους και τα ναυπηγεία Ελευσίνας; Ή εννοούσαν τη δεξιά εκείνη που ιδιωτικοποίησε τον ΟΤΕ τη δεκαετία του ’90, που ιδιωτικοποίησε και έκανε ανώνυμη εταιρεία τη ΔΕΗ, έστω το 49%, που ιδιωτικοποιεί τώρα και απολύει ακόμα και δημοσίους υπαλλήλους;

Και Πρόεδρε μια και χαμογελάς και ψιθυρίζεις να σου πω ότι χαίρομαι γιατί επιτέλους μετά από δύο χρόνια ο Πρωθυπουργός απόκτησε όνομα, γιατί μέχρι πριν από ένα μήνα ο Πρωθυπουργός ήτανε Πρωθυπουργός χωρίς όνομα. Ο Πρωθυπουργός όμως είχε όνομα, είχε ταυτότητα και είχε πολιτικό φορέα πίσω που τον στήριζε.

Βεβαίως και οι Υπουργοί έχουν όνομα. Και ο Υπουργός Οικονομίας που σχεδιάζει και προωθεί τις περικοπές ο κ. Βενιζέλος, και ο Υπουργός Εργασίας ο κ. Κουτρουμάνης και ο Υφυπουργός Εργασίας ο κ. Κουτσούκος και ο Υπουργός Υγείας ο κ. Λοβέρδος. Έτσι; Έχουν όνομα, επίθετο και φορέα που τους στηρίζει. Εννοώ τα Υπουργεία που μας αφορούν άμεσα, δεν ξεχνάω κανέναν.

Αυτά όποτε θέλεις θα τα συζητήσουμε Πρόεδρε. Άλλωστε εγώ δεν έχω πρόβλημα ταυτότητας γιατί εμένα από κει που μου δείξανε από κει πάνε. Λάθη έκαναν και προβλήματα έχουνε δημιουργήσει. Εσένα που σου δείχνουνε αλλού και πάνε αλλού που είναι σαν να έχει γυρίσει το κεφάλι ανάποδα, με το πρόσωπο στην πλάτη. Εσείς να προσέξετε, αγαπητοί συνάδελφοι. Να προσέξετε γιατί οι ψευδαισθήσεις όσο καλά και να είναι εμποτισμένες στο υποσυνείδητό μας κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν. Οι ψευδαισθήσεις και οι εμμονές για μαγικές λύσεις που οδηγούν σε ιδανικές κοινωνίες που δεν υπάρχουν, αγαπητοί συνάδελφοι.

Πολλές φορές η αποδοχή του αναγκαίου κακού είναι ένας ρεαλιστικός τρόπος για να βρεις το δρόμο για να οδηγήσεις την κοινωνία, όχι εκεί που θα ήθελες, αλλά εκεί που μπορείς, γιατί στην πολιτική εκείνο που πρέπει να επιδιώκεται δεν είναι εκείνο που ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά. Στην πολιτική εκείνο που πρέπει σε κάθε περίπτωση να επιδιώκεται είναι ο ρεαλισμός, ο ρεαλισμός που οδήγησε την Ελλάδα να βγει από το τέλμα και από τη φτώχεια και να γίνει το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1980.

Και μπορεί κάποιοι να καταριούνται σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρώντας την υπαίτια γι’ αυτά που υφίσταται ο ελληνικός λαός. Πρέπει όμως να δούνε ότι την ίδια στιγμή που οι Έλληνες εργαζόμενοι υφιστάμεθα όλα αυτά που υφιστάμεθα και τα οποία είναι επώδυνα για μας, πολύ επώδυνα για τους ανέργους και θα γίνουν ακόμα πιο επώδυνα στο μέλλον, την ίδια στιγμή που μιλάμε για μια παγκόσμια κρίση και είναι αλήθεια ότι είναι παγκόσμια η κρίση, άλλες χώρες αντίστοιχες με την Ελλάδα, όπως είναι η Δανία, όπως είναι η Ολλανδία, όπως είναι η Σουηδία, όπως είναι η Φιλανδία, δεν επηρεάζονται απ’ αυτόν τον παγκόσμιο κλυδωνισμό της ελεύθερης οικονομίας.

Να αναζητήσουμε μέσα στα γενικότερα λάθη του καπιταλισμού, στις γενικότερες λάθος προσεγγίσεις του καπιταλισμού, να δούμε ποια ειδικότερα ήτανε τα δικά μας τα λάθη και σε αυτά τα λάθη να σκύψουμε να δούμε, να αναζητήσουμε και τις αιτίες και τους υπαίτιους. Σε όποια παράταξη και αν ανήκουν, είτε ήτανε κυβερνητικοί, είτε ήταν κυβερνητικοί για πολλά χρόνια, είτε ήτανε παρένθεση, όπως βολεύει σε κάποιες περιόδους να αποκαλούνται οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. από κάποιους. Σε άλλες περιόδους όμως ξεχνιούνται οι παρενθέσεις και οι ειρωνείες και εκεί αναζητούνται δικαιολογίες του τύπου « «όλοι μαζί κυβερνήσαμε, όλοι ίδιοι είμαστε.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι μαζί (στο ίδιο τσουβάλι) και κάποια στιγμή θα πρέπει να βγείτε από την παγίδα. Μια παγίδα την οποία διαμορφώνει ένας εξαγορασμένος μηχανισμός κολακείας, μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, αγαπητοί συνάδελφοι, που εδώ και μια δεκαπενταετία, μια εικοσαετία, επειδή το κόμμα σας μπορεί καλύτερα, δυστυχώς για σας, να χειραγωγεί την κοινωνία, μονομερώς στηρίζει αυτή την κατεύθυνση (την δήθεν «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη».

Αυτό όμως ήτανε μια παγίδευση, μια αυτοπαγίδευση που δεν σας βοήθησε να διορθώσετε εγκαίρως πορεία και να αποβάλλετε απ’ τις τάξεις σας ανθρώπους οι οποίοι μας έχουν οδηγήσει εδώ που μας οδηγήσαν.

2012-01-10