Οι μοιραίοι.
του Αντώνη Αντωνάκου
Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ
Μπορεί η κυβέρνηση να δυσκολεύεται να κατανοήσει το νόημα των εκλογών, αλλά για τη συντριβή της αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η πολιτική της ανεπάρκεια. Αυτήν την ανεπάρκεια είναι αδύνατον να συγκαλύπτει επ΄ άπειρον το κύκλωμα των διαπλεκόμενων με την "εικονική πραγματικότητα" που δημιουργεί και εμφανίζει στο λαό. Αντίθεα, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορεί πια να στηρίζεται αποτελεσματικά μια κυβέρνηση που έχει γίνει μειοψηφία και στο εκλογικό σώμα και στο ίδιο της το κόμμα, ενώ τελικά είναι ο πρωθυπουργός που παγιδεύεται στην "εικονική πραγματικότητα" που δημιουργούν οι "φίλοι" του και όχι οι εκλογείς.
Η φαρσοκωμωδία της διαδικασίας στη Βουλή μπορεί να κατέληξε, όπως ήταν αναμενόμενο, στην υπερψήφιση της κυβέρνησης του κ. Σημίτη, ωστόσο κατέδειξε με τον πιο εναργή τρόπο ότι πλέον το ΠΑΣΟΚ είναι δύο κόμματα σε συσκευασία ενός. Μπορεί ο εκβιασμός των πρόωρων εκλογών να φόβισε τους εξοργισμένους από τα μικροπολιτικά τεχνάσματα του πρωθυπουργού βουλευτές του κόμματός του και να τους οδήγησε να δώσουν την τυπική στήριξή τους στην κυβερνητική πολιτική, ταυτοχρόνως όμως έκανε πιο βαθύ το οριστικό ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ.
Με την προσφυγή στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης, όπως και με τον "κατά φαντασίαν" ανασχηματισμό που προηγήθηκε, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να αποφύγει ή σε κάθε περίπτωση να υποβαθμίσει την κριτική που θα δεχθεί ο ίδιος και η πολιτική του στα εσωκομματικά Όργανα.
Πίστευε ότι πηγαίνοντας στην Κεντρική Επιτροπή με μια πρόσφατη ψήφο "εμπιστοσύνης" στο ενεργητικό του και με έναν επίσης πρόσφατο ανασχηματισμό, θα εκτόνωνε αφενός τις πιέσεις να προχωρήσει σε ριζική ανασύνθεση της κυβέρνησης και, αφετέρου, θα κατόρθωνε να αντιπαρατάξει στην κριτική την ομόφωνη "στήριξη" σε επίπεδο ψήφου εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Όμως οι ενέργειες του πρωθυπουργού, όντας επιπέδου πολιτικού νηπιαγωγείου, όχι μόνον δεν βοήθησαν στην αλλαγή του τοπίου, αλλά αντιθέτως το έκαναν ακόμα πιο γκρίζο. Λόγω αφενός της προσωπικής του ήττας στην αναμέτρηση με τον πρόεδρο της Ν.Δ. και αφετέρου, γιατί η "τυπική" στήριξη από την εσωκομματική αντιπολίτευση ακυρωνόταν την ίδια στιγμή με τις δημόσιες δηλώσεις οι οποίες μπορεί να μην κατατέθηκαν τελικά στο προεδρείο της Βουλής, κατατίθενται όμως καθημερινά σ' αυτόν που είναι ο τελικός κριτής, στον ελληνικό λαό.
Καθίσταται, συνεπώς, σαφές ότι πλέον ο πρωθυπουργός είναι αυτοπαγιδευμένος σε μια ανέκκλητη και μίζερη πορεία φθοράς την οποία καταδικασμένος θα ακολουθήσει, ανεχόμενος λόγω αδυναμίας τη διαρκή, ανοιχτή και ολοένα εντεινόμενη αμφισβήτηση του "άλλου ΠΑΣΟΚ". Ο εκσυγχρονισμός που ευαγγελίζεται ο κ. πρωθυπουργός αποδείχθηκε πολύ μεγάλος για το πολιτικό του ανάστημα και είναι αυτό το μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός και που δεν έλαβε ο κ. Σημίτης. Δυστυχώς, όμως για τον ίδιο και τον ελληνικό λαό, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Ούτε μπορεί να αποκρυβεί, είτε με πολιτικές κινήσεις όπως ο "ανασχηματισμός του Φλωρίδη" (όπως χαρακτηρίσθηκε από τις εφημερίδες), είτε με προσφυγή στην επαναβεβαίωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή κάτω από το εκβιαστικό για τους βουλευτές του δίλημμα των εκλογών. Είναι καταδικασμένος να συνεχίσει την πορεία του παραπαίοντας ανάμεσα στα προβλήματα των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών που δεν προώθησε εγκαίρως, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ανυπέρβλητα εμπόδια για την εξασθενημένη από τη λαϊκή αποδοκιμασία και την εσωκομματική αμφισβήτηση κυβέρνησή του.
Δυστυχώς, για τους ίδιους και τη χώρα, οι "εκσυγχρονιστές" μοιάζουν πια με τους "Μοιραίους" του Βάρναλη που "δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα".
Μόνο που στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα.
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
9-11-98