Συνέντευξη στον «Ε» του προέδρου της Δ.Α.Κ.Ε.-Ο.Λ.Μ.Ε.

που εκτός των άλλων μιλά και για τη «Δημοκρατική Πολιτεία».

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

Ο Αντώνης Αντωνάκος είναι ο τύπος του γεννημένου συνδικαλιστή. Από το 1974 στο πανεπιστήμιο και από, το 1981 - χρονιά του διορισμού του - στην Ο.Λ.Μ.Ε., δίνει ανελλιπώς το παρών μέσα από τις τάξεις, της Νέας Δημοκρατίας. Η ιδιόμορφη θέση ενός φιλοκυβερνητικού συνδικαλιστή, αλλά και η ενεργός συμμετοχή του στην ομάδα «Δημοκρατική Πολιτεία», που έκανε το περασμένο δεκαήμερο την εμφάνιση της στους δρόμους της Αθήνας, ήταν η πρόκληση για τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Ποιος είναι ο συνδικαλιστής του σήμερα;

Ο Έλληνας συνδικαλιστής είναι ένα μόριο της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που διέρχεται βαθιά κρίση. Ο συνδικαλιστής έχει τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν σε σημαντικό βαθμό την κοινωνική και πολιτική ζωή. Βασικό στοιχείο είναι η επιφανειακή και σε επίπεδο συνθηματολογίας αντιμετώπιση των πραγμάτων με αποτέλεσμα τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Η Δημοκρατία στην ουσία της είναι η συμμετοχή συνειδητοποιημένων και μαχόμενων πολιτών σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Αυτό είναι που λείπει σήμερα και το γιατί είναι πολύ μεγάλο θέμα. Γεγονός είναι ότι έχουμε πρόβλημα παιδείας με την ευρύτερη έννοια του όρου.

Γεγονός είναι ακόμη ότι ο εργαζόμενος απομακρύνθηκε τελευταία από το συνδικαλιστή.

Είναι μια θετική εξέλιξη και οφείλεται στο γεγονός ότι ο εργαζόμενος, ή ο πολίτης γενικότερα, άρχισε να κατανοεί ότι κάτι συμβαίνει με τις, ηγεσίες συνδικαλιστικές και πολιτικές. Αντιλαμβάνεται ότι δεν τον εκπροσωπούν αποτελεσματικά, ότι αποφασίζουν ερήμην του για αιτήματα που άλλοτε δεν είναι ρεαλιστικά και άλλοτε δεν εκφράζουν την πλειοψηφία.

Μήπως όμως φταίει το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων χαράσσουν την πολιτική τους χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις παρεμβάσεις των συνδικαλιστών;

Από προσωπική πείρα θα σας πω ότι πολλές φορές υπάρχει αποδοχή συνδικαλιστικών θέσεων, αλλά οι οργανώσεις δεν το παραδέχονται προς τα έξω. Ίσως γιατί θέλουν να δείχνουν μονίμως ανικανοποίητες και να κινούνται αντιπολιτευτικά.

Δηλαδή αυτό συμβαίνει και με την παρούσα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας;

Πεποίθηση μου είναι ότι η σημερινή ηγεσία του υπουργείου ήταν αποφασισμένη να κάνει καλοπροαίρετο διάλογο, να αποδεχθεί και να υλοποιήσει όποια θέση του συνδικάτου έκρινε σωστή και ρεαλιστική. Έγιναν ατέλειωτες συζητήσεις που με ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας δεν μπήκαν ποτέ σε θέματα ουσίας, αλλά παρέμειναν σε διαδικαστικά ζητήματα. Εκείνο που επιζητούσε ήταν η ρήξη και όχι ο διάλογος.

Είμαι πεπεισμένος ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα μέτρα του υπουργείου Παιδείας ήταν σωστά και αναγκαία. Τα ΙΕΚ, η εισαγωγή ξένων γλωσσών στο δημοτικό, η επαναφορά των εξετάσεων στο γυμνάσιο, η πληροφορική, η εισαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η ενισχυτική διδασκαλία, η αντικειμενικοποίηση επιλογής των στελεχών της εκπαίδευσης, η προώθηση επίλυσης του κτιριακού προβλήματος είναι μερικά από τα έργα που όχι μόνο ήταν αναγκαία, αλλά είχαν καθυστερήσει σημαντικά.

Στη διαδικασία επιμόρφωσης των καθηγητών διαφωνεί η Ο.Λ.Μ.Ε. και μάλιστα εντονότατα...

Είναι αναγκαίο να επιμορφώνονται οι εκπαιδευτικοί. Μέχρι πέρυσι αυτό ίσχυε για ελάχιστους που προέκυπταν κατόπιν κληρώσεως. Με τα ΠΕΚ κάθε 6-7 χρόνια θα επιμορφώνεται το σύνολο. Αυτό είναι το σημαντικό και η ουσία. Τα επιμέρους προβλήματα θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί εάν η ΟΛΜΕ συμμετείχε στο διάλογο.

Η Δ.Α.Κ.Ε. για πρώτη φορά τα τελευταία τρία χρόνια πρότεινε απεργιακές κινητοποιήσεις με οικονομικά αιτήματα, θα αιτιολογήσετε την απόφαση σας;

Κατ' αρχήν πρέπει να σας πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Εμείς είχαμε τοποθετηθεί για τις προϋποθέσεις με τις οποίες μια απεργία της Ο.Λ.Μ.Ε. θα είχε θετικά αποτελέσματα. Δεν εισακουσθήκαμε κι έτσι οδηγηθήκαμε σε κινητοποιήσεις με συμμετοχή κάτω του 10 τοις εκατό. Εμείς έχουμε εδώ και μια δεκαετία σταθερό και κεντρικό αίτημα την καθιέρωση καθηγητικού μισθολογίου και αυτό είναι ένα παράδειγμα θέσης που αποτελεί επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των καθηγητών, αλλά δεν αποτελεί αίτημα της Ο.Λ.Μ.Ε.. Όταν λοιπόν η Ο.Λ.Μ.Ε. δεν εκφράζει τους καθηγητές εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν ακολουθούν τις επιλογές της. Υπάρχει ένα γεγονός που φορτώνει με  τεράστιες ευθύνες την ηγεσία της Ο.Λ.Μ.Ε.. Τον τελευταίο χρόνο σε συνάντηση του διοικητικού συμβουλίου με τον υπουργό Παιδείας, ο κ. Σουφλιάς δήλωσε ότι οι καθηγητές πρέπει "να έχουν ιδιαίτερο βαθμολόγιο” και κατά συνέπεια μισθολόγιο. Η πόρτα είναι ανοικτή, αλλά όπως φαίνεται η Ο.Λ.Μ.Ε. δεν προτίθεται να την περάσει.

Πιστεύω ότι ο δημόσιος υπάλληλος δεν αντέχει και τέταρτο χρόνο λιτότητας, πολύ περισσότερο όταν σε κάποιους τομείς του Δημοσίου, αρμοδιότητας του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, δίδονται ενισχύσεις. Η δημιουργία των Δ.Υ.Β.Ε.Τ. στο χώρο των εφοριακών, κατά τα πρότυπα των Δ.Ε.Τ.Ε. των τελωνειακών, και η ενίσχυση με κοινωνικούς πόρους ήταν λάθος και αποτελεί ανακολουθία στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που διατείνεται κατάργηση τους. Τα στοιχεία που έχω - και έχει κάθε πολίτης - δείχνουν ότι υπάρχει πιθανότητα διαφοροποίησης της εισοδηματικής πολιτικής από το Σεπτέμβριο. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε δύο σημαντικά στοιχεία: την υστέρηση – σημαντική - εσόδων κατά το πρώτο δίμηνο του έτους (το ύψος της αντιστοιχεί σε αύξηση της τάξης του 10% για τους δημοσίους υπαλλήλους) και τις πληροφορίες για διαμόρφωση ενός νέου μισθολογίου για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Είναι γνωστό ότι είστε μέλος της «Δημοκρατικής Πολιτείας». Μιας οργάνωσης που έκανε την εμφάνιση της με αφίσες στους δρόμους της Αθήνας και ζητάει πανεθνική προσπάθεια. Ποια είναι τα στοιχεία αυτής της οργάνωσης;

Η Δημοκρατική Πολιτεία δεν είναι κόμμα και δεν φιλοδοξεί να γίνει. Δεν υπηρετεί πρόσωπα, ούτε στρέφεται εναντίον προσώπων. Είναι απλά μια ένωση  πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου που έχει μοναδικό στόχο να συμβάλει στην αναβάθμιση της ζωής του τόπου. Δημιουργήθηκε πριν από 10 μήνες και τα στελέχη που την απαρτίζουν ανήκουν στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο και δρουν για την επικράτηση των ιδεών του φιλελευθερισμού.

Τι πρεσβεύει;

Ότι η εποχή των αρχηγών έπρεπε να είχε τελειώσει στην Ελλάδα όπως και σε ολόκληρη τη δημοκρατική Ευρώπη. Αναγκαιότητα του πολιτικού εκσυγχρονισμού είναι η λειτουργία κομμάτων αρχών στα οποία θα διασφαλίζεται η ουσιαστική συμμετοχή του κάθε μέλους στα όργανα και τις αποφάσεις. Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι η διάσταση που δίνεται από μερικά μέσα ενημέρωσης για επιλεκτικές σχέσεις με πολιτικά πρόσωπα. δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η επόμενη κίνηση έχει αποφασισθεί; Μήπως μια νέα αφίσα;

Το πιθανότερο είναι να πρόκειται για μια δημόσια εκδήλωση - συζήτηση πολιτικού προβληματισμού για κάποιο από τα σημαντικά προβλήματα της επικαιρότητας.

ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ

20/21-03-1993