ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει τον λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Προτιμούσα ένα Κόμμα που παλαιότερα έλεγε «πέντε Κόμματα δυο πολιτικές». Γιατί ήταν η αλήθεια και εξακολουθεί να είναι η αλήθεια. Γιατί υπάρχουν πολιτικές με ελάχιστες διαφοροποιήσεις που βαδίζουν με βάση την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό και υπάρχει πράγματι ένα Κόμμα που επαγγέλλεται και προτείνει μια διαφορετική πολιτική την οποία όμως δεν υιοθετεί ο ελληνικός λαός.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν ήμουν στην Ευρώπη στη Γαλλία ή στην Γερμανία αγαπητοί συνάδελφοι που οι λέξεις έχουν νόημα και γι' αυτό έχουν και διαφορετική βαρύτητα, να είμαι σοσιαλδημοκράτης από το ’74 και το πίστευα από τότε. Γιατί δεν θεωρώ ότι είχε καμία ουσιαστική διαφορά το σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας ή της Γαλλίας από τα αντίστοιχα χριστιανοδημοκρατικά ή συντηρητικά Κόμματα.

Στην Ελλάδα όμως είχαμε τον λαϊκισμό, που βυσσοδόμησε επί 41 χρόνια και εξακολουθεί να βυσσοδομεί στην Ελλάδα και ο οποίος κατέστρεψε και τη χώρα και τις προοπτικές της, ο οποίος ευθύνεται γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα και του οποίου κομμάτι είμαστε κι εμείς με μια ισχυρογνωμοσύνη και μια επιμονή να λέμε τα ίδια και τα ίδια, ένα κενό λόγο που έχει στείλει τους εργαζόμενους στα σπίτια τους, στις πολυθρόνες τους και τους έχει κάνει υπηκόους του Λαμπράκη και των άλλων καναλαρχών.

Αγαπητοί συνάδελφοι την διεθνή πραγματικότητα δεν την καθορίζουμε εμείς. Μπορεί κι εμείς να προσθέτουμε ένα κόκκο σκόνης, ένα χαλίκι. Αλλά η διεθνής πραγματικότητα καθορίζεται από δυνάμεις πολύ υπέρτερες από εμάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε τις προσπάθειές μας, ή ότι ο καθένας δεν μπορεί να ονειρεύεται. Αλλά αν γίνεται δούλος στο όνειρό του και αν καταντάει ακούγοντας σειρήνες να οδηγεί το καράβι στα βράχια, τότε δεν κάνει για ηγεσία.

Υπήρχε ένα δεδομένο. Το επισημάναμε και στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα Πρωθυπουργό το Νοέμβριο, ότι είναι ασύμβατες οι εξαγγελίες «Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα μονομερής διαγραφή του χρέους» και ψέλλισε κάποια πράγματα. Όπως του επεσήμανα προσωπικά κι ένα δεύτερο ζήτημα: ότι είναι καιρός για ευρύτερες συναινέσεις.

Ο καιρός για ευρύτερες συναινέσεις ήταν εδώ και δεκαετίες. Ήταν πριν από το «Λεφτά υπάρχουν». Πολιτική που μετά από ένα διάστημα έξι χρόνων, οδήγησε στο 3^ο Μνημόνιο, ότι δεν αρκεί η συγκυριακή λαϊκή στήριξη ακόμη κι όταν εκφράζεται ως πίστη. Πολύ περισσότερο βέβαια όταν εκφράζεται ως αντίθεση στους άλλους, ως θυμός, ως οργή όπως καλούσε η «Αυγή» πριν από τις ευρωεκλογές τον κόσμο να ψηφίσει, να κάνει την οργή του πολιτική πράξη. Θα κάνει το ίδιο δημοσίευμα η «Αυγή» σήμερα; Θα καλέσει τον κόσμο να κάνει την οργή του για την κοροϊδία για τον εμπαιγμό πολιτική πράξη; Δεν πιστεύω να έχει κανένας τέτοιες ψευδαισθήσεις.

Αγαπητοί συνάδελφοι κάποτε στην ΟΛΜΕ παράταιρα λέγαμε, βαυκαλιζόμαστε, ότι υπάρχουν στην Ελλάδα τέσσερα Κόμματα κι ένα η ΟΛΜΕ, πέντε. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί στην ΑΔΕΔΥ θεωρούμε ότι υπάρχουν Κόμματα όσα υπάρχουν και ένα η ΑΔΕΔΥ, επιπλέον. Και αυτή η αντίληψη πρέπει να σταματήσει.

Αν θέλουμε να μην είμαστε ένα Κίνημα ξεκομμένο από τη βάση, αν θέλουμε να κάνουμε απεργίες και να έχουμε ποσοστά πάνω από 20% γιατί από τις 50 απεργίες κάναμε στο διάστημα των έξι χρόνων των Μνημονίων, ελάχιστες κινητοποιήσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, έγιναν πάνω από 20%.

Αν θέλουμε να μην τρέμουμε να κάνουμε ένα συλλαλητήριο  μόνοι μας θα πρέπει να δούμε τι φταίει. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι που μας έχουν στοχοποιήσει, γιατί αν έφταιγε η στοχοποίηση θα είχαμε απομονωθεί μόνο από την κοινωνία. Ενδεχομένως και το δικό μας μερίδιο της ευθύνης θα ήταν μικρό. Έχουμε απομονωθεί από τους συναδέλφους και το ότι έχουμε απομονωθεί από τους συναδέλφους, δεν είναι τυχαίο συνάδελφοι. Οφείλεται στη δική μας την ουσία, ή τη μη ύπαρξη ουσίας, οφείλεται στο τι θέσεις έχουμε και πως τις προβάλλουμε. Οφείλεται στο τι προτάσεις έχουμε, πόσο ρεαλιστικές είναι και πόσο μπορούν να γίνουν από τους συναδέλφους αποδεκτές.

Οφείλεται στο εμείς δεν εννοούμε να κατανοήσουμε ότι ως Συνδικάτο αν θέλουμε να είμαστε ενιαίο, οφείλουμε να συναντιόμαστε σαν Παρατάξεις στον κοινό τόπο, όχι να βγάζει ο καθένας τα ιδεολογικά απωθημένα του εδώ μέσα, όχι ο καθένας να νομίζει ότι θα προωθήσει μέσα από την ΑΔΕΔΥ την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση και θα οδηγήσει εκεί που δεν κατάφερε να οδηγήσει τον κόσμο ο Στάλιν και όλοι οι επίγονοί του και οι σύντροφοί του ο Τρότσκι ή οι υπόλοιποι μαρξιστές.

(Διαλογικές συζητήσεις)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Έχετε δικαίωμα να λέτε πολλά πράγματα γιατί έχετε την ευτυχία, την ίδια ευτυχία βέβαια είχε και ο ελληνικός λαός πολύ μεγαλύτερη. Να μην γίνει αυτό που έλεγε ο Κύρκος σε μια συνέντευξη στις 3 Δεκεμβρίου του 2006 ότι «… ευτυχώς που δεν νίκησε τότε η επανάστασή μας γιατί σκέφτομαι ποιοι θα μας κυβερνούσαν, και τρέμω στην ιδέα. Γιατί τους γνώρισα από κοντά, τους έβλεπα τότε σαν ήρωες αλλά τώρα ξέρω τι περιτρίμματα ήταν». Τρέμω στην ιδέα να μην αναφέρω κι εγώ τα ονόματα γιατί είναι τα σύμβολά σας, μίλαγε για τον Μάρκο δεν τους θυμάμαι τους υπόλοιπους αυτή τη στιγμή αλλά μπορώ να σας τους βρω, πριν τελειώσει η συνεδρίαση.

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Στο θέμα μας.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Στο θέμα μας. Δεν φταίω εγώ όμως που ξεφύγαμε από το θέμα.  Λέω λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι ότι εμείς σαν Παράταξη ήμασταν από την αρχή καθαροί, ξεκάθαροι και τουλάχιστον στην τελευταία θητεία δεν λαϊκίσαμε. Είπαμε ότι την πραγματικότητα δεν την καθορίζει η δική μας η βούληση και στη δική μας τη βούληση είναι όχι μόνο να διαγραφεί το δημόσιο χρέος, να μας δώσουν και 50 δις δωρεάν για επενδύσεις.

Αλλά είδαμε από την άλλη μεριά ότι για μας και το δηλώσαμε, κόκκινη γραμμή είναι η συμμετοχή στις σημερινές συνθήκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κόκκινη γραμμή για μας είναι η παραμονή στο ενιαίο νόμισμα, κόκκινη γραμμή για μας αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι είναι η αστική δημοκρατία. Είναι η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου εκείνη που εξασφάλισε ελευθερίες και βιοτικό επίπεδο στους λαούς της Ευρώπης που οι άλλοι όλοι τις ονειρεύονταν.

Και γι' αυτό εγώ θα έλεγα ζήτω ο κοινός νους και κάτω ο λαϊκισμός γιατί αν είχαμε κοινό νου και είχαμε πολεμήσει τον λαϊκισμό εδώ και 40 χρόνια, η Ελλάδα θα ήταν τελείως διαφορετική, τα παιδιά μας δεν θα ήταν άνεργα και δεν θα έφευγαν στο εξωτερικό και δεν θα είχαμε τα άγχη και τα βάσανα για το αν θα πάρουμε σύνταξη, για το πότε θα πάρουμε σύνταξη και για το τι θα συμβεί στο μέλλον.

Αλλά γι' αυτά δεν φταίνε όλα αυτά τα οποία λέτε εσείς, κυρίως φταίει η έλλειψη κοινής λογικής και φταίει ότι στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε για 41 χρόνια ο λαϊκισμός και με τον λαϊκισμό κανοναρχίσανε όχι μόνο πολιτικοί και πολιτικοί φορείς στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς σε αυτό το παιχνίδι παίξαμε –όχι όλοι και εσείς εξαιρείστε από αυτό- εγώ σέβομαι τον αντίπαλο εκείνον που έχει σταθερή θέση. Αλλά εκείνος ο οποίος λέει πράγματα για να κερδίσει κουκιά, που αντιμετωπίζει τον κόσμο όχι με σεβασμό αλλά σα μάζα, όχι μόνο δεν τον σέβομαι αλλά τον απεχθάνομαι. Αν είχαμε αυτά τα δύο, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική.