Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 2070

 

Η φυλή των Αρείων.

 

Κ.Κ.: Το να μιλάει ο Παπανδρέου για πορεία προς ολοκληρωτικό κράτος είναι φυσικά γελοίο. Και αυτός ο άνθρωπος είναι γελοίος, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Διότι, αν υπήρχε μία οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση στην Ελλάδα, ήταν αυτή που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, όπου για να πάρει ένας ένα δάνειο από μια τράπεζα έπρεπε η κλαδική να δώσει το πράσινο φως. Κορνήλιος Καστοριάδης (συνέντευξη στην εφημερίδα “Εκτός Νόμου” το 1990). 

Η αλαζονική αυταρέσκεια, με την οποία τα στελέχη, πολιτικά και συνδικαλιστικά, της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιφέρονται και συμπεριφέρονται, θυμίζει έντονα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80. Όταν, μεθυσμένοι από το «όπιο του αυτοθαυμασμού», που τους χορηγήθηκε σε υπερβολικές δόσεις από τον αρχιερέα του λαϊκισμού, θεώρησαν ότι είχαν φτάσει στη «γη Χαναάν» του Σοσιαλισμού και της Αριστερής διακυβέρνησης. Έστω και μέσω του «τρίτου δρόμου».

Αυτή η αίσθηση-βεβαιότητα του «περιούσιου λαού» αποτέλεσε τη φαντασιακή βάση της αλαζονείας και της αμετροέπειας, δημιουργώντας καταστάσεις που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα προσιδιάζουν. Φυσικά, δε δημιουργήθηκε πραγματική «αστυνομία της σκέψης», εφιαλτική εκδοχή από το 1984 του Όργουελ, αλλά η αστυνόμευση της σκέψης έγινε αρκετά αποτελεσματική, αφού ορθώθηκαν άυλα μεν αλλά πανίσχυρα δήθεν ιδεολογικά τείχη μεταξύ των «δημοκρατικών» και των «άλλων».

Ο λογαριασμός άργησε να έρθει και, αν και είναι ασήκωτος, ο λαός παγιδευμένος ακόμα, στα νεφελώματα του λαϊκισμού, αδυνατεί να κατανοήσει ποιος τον δημιούργησε . Έστω και αν τα τεκμήρια της ενοχής είναι ακλόνητα και η ενοχή ομολογημένη. Το 1985, αντί για τις προεκλογικές «ακόμα καλύτερες μέρες», ήχησαν οι καμπάνες του κινδύνου χρεωκοπίας και προέκυψαν οι πολιτικές λιτότητας.

«…Δεν μπορούμε να δαπανάμε σαν κοινωνία πιο πολύ από ό,τι παράγουμε...». (12 Οκτωβρίου 1985 Ανδρέας Παπανδρέου

«... Σήμερα ο μέσος πολίτης, για κάθε χιλιάρικο που ξοδεύει, δανείζεται από το εξωτερικό τις ογδόντα δραχμές. Από κάθε χιλιάρικο που ξοδεύει ο μέσος πολίτης μόνο οι 920 δραχμές βγαίνουν από τη δική του παραγωγή… 12 Οκτωβρίου 1985 υπουργός Εθνικής Οικονομίας Κ. Σημίτης…»

Το 1987 ο αμοραλισμός επανέφερε στην πολιτική σκηνή το λαϊκισμό που ναρκοθέτησε το μέλλον και υποθήκευσε την εθνική ανεξαρτησία και τις μελλοντικές γενιές.

«… Η χθεσινή εξέλιξη διακυβεύει τις προσπάθειες δύο ετών... Η εισοδηματική πολιτική ήταν πράγματι δυσάρεστη για τους εργαζομένους. Προέκυψε όμως γιατί παρά τις επανειλημμένες παροτρύνσεις μου η κυβέρνηση δεν θέλησε να περιορίσει κατά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό το ύψος του καθαρού ελλείμματος του δημόσιου τομέα...». (Επιστολή παραίτησης, 26 Νοεμβρίου 1987, Κ. Σημίτη).

Η συνέχιση αυτών των πολιτικών οδήγησε το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και ανάγκασε τον ίδιο τον Α. Παπανδρέου - αρχιτέκτονα της υπερχρέωσης - να ομολογήσει το 1995:

«ή το Έθνος θα δαμάσει την υπερχρέωση ή η υπερχρέωση θα καταστρέψει το Έθνος».

Σήμερα δυστυχώς ζούμε μια επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Της «για πρώτη φορά η Αριστερά στην κυβέρνηση». Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δύο:

Πόσο βαρύς θα είναι αυτή τη φορά ο λογαριασμός και

Πόσο γρήγορα θα συνέλθουν από την αλαζονική αυτό-τύφλωσή τους οι οπαδοί της νέας ουτοπίας;

Γιατί, αν ο εγκλωβισμός το 1981 της κοινωνίας σε συνθήματα και δήθεν ιδεολογικές οριοθετήσεις[1] ήταν μία φορά ασυγχώρητος και τον πληρώνουμε πανάκριβα, η επανάληψη σήμερα, 3 δεκαετίες μετά, του ίδιου λάθους μόνο σε εγκληματικό αμοραλισμό μπορεί να αποδοθεί ή σε αθεράπευτη βλακεία. Και τα δύο, όσες «αριστερές επικαλύψεις» και αν έχουν, όσες «προοδευτικές αυταπάτες» και αν πρεσβεύουν, σε τελική ανάλυση υπηρετούν το ίδιο «κτήνος». Έναν άτυπο μεν αλλά επίσης επικίνδυνο ολοκληρωτισμό.

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 2015-03-25

www.antonakos.edu.gr

[email protected]

 

 

 



[1] «…αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,

παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για νάναι για τους άμυαλους παγίδα,…»

"Αν" του Rudyard Kipling