Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1415

 

Θεωρίες παιγνίων Ι.

 

Από επιστημονικής πλευράς έχω πλήρη άγνοια για τη θεωρία παιγνίων. Θυμάμαι όμως «παιδιόθεν» που έλεγε και η μακαρίτισσα αγρότισσα μάνα μου ότι δεν πρέπει να παίζουμε με τα σπίρτα. Ή, όπως αλλιώς θα λέγαμε, δεν επιτρέπονται παιχνίδια «εν ου παικτοίς».

Από το άλλο μέρος είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση, και ιδιαίτερα ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, πρωταγωνιστούν σε ένα παίγνιο – θέατρο σκιών – με φαινομενικό αντίπαλο τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης.

Είναι σαφές όμως ότι και οι δύο αφ’ ενός δεν είναι αφελείς και αφ’ ετέρου έχουν μελετήσει τη στρατηγική, την πορεία και τις τακτικές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Επομένως, αναφύεται το ερώτημα: με ποίους ή με τι «παίζει» στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση; Με τους φαινομενικά «απέναντι» ή με τους φαινομενικά «μαζί»; Με το «σκισμένο» μνημόνιο ή με το συναίσθημα του «πιο έξυπνου λαού του κόσμου»;

Ας δούμε τα δεδομένα:

1. Η Ελλάδα χρειάζεται απελπισμένα κεφάλαια.

2. Οι μόνοι που μπορούν και διατίθενται να δώσουν χρήματα είναι οι «κακοί» Ευρωπαίοι.

3. Οι Ευρωπαίοι δεν είναι ερασιτέχνες ούτε αποφασίζουν με βάση το συναίσθημα.

4. Οι διακρατικές σχέσεις έχουν πάντοτε αφετηρία το ιδιαίτερο όφελος κάθε μέρους.

5. Οι δανειστές θα πάρουν τα χρήματα τους πίσω. Το ερώτημα είναι ο χρόνος και το επιτόκιο.

6. Είναι πανθομολογούμενο ότι το κόστος για τη χώρα από τυχόν ρήξη και έξοδο από το ευρώ είναι ασύμμετρα δυσανάλογο σε σχέση με τους άλλους.

7. Οι «παράπλευρες απώλειες» σε ενδεχόμενη ρήξη ενδεχομένως δεν θα είναι μόνο οικονομικές και κοινωνικές αλλά και εθνικές.

8. Αν το εμπάργκο της Ρωσίας κόστισε τόσο στον αγροτικό κόσμο και στον τουρισμό, εύκολα γίνεται αντιληπτό ποιο θα είναι το κόστος από αντίστοιχες πολιτικές που θα προκαλέσουν μονομερείς ενέργειες.

9. Ο λαός είναι εθισμένος σε παραισθησιογόνα εύκολης ρητορείας, χειραγωγείται  εύκολα παρασυρόμενος από το συναίσθημα, αφού 40 χρόνια ανεξάντλητου λαϊκισμού του έχουν καταστρέψει το «πηδάλιο» της κοινής λογικής.

10. Η κοινωνία, από το ένα μέρος βιώνει τα αδιέξοδα ή στην καλύτερη περίπτωση τις τεράστιες θυσίες που δημιούργησε η διαχείριση της κρίσης, από το άλλο μέρος όμως δεν είναι διατεθειμένη να βαδίσει στο άγνωστο με βάρκα την «ελπίδα», όποιος κι αν την «εμπορεύεται». Δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει την Ευρώπη και το ευρώ, ακολουθώντας τις «αριστερές ιδεοληψίες» και τις «δεξιές φαντασιώσεις» της «παρδαλής» συγκυβέρνησης.

Η ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό που κάνει σήμερα η ηγεσία της κυβέρνησης είναι η διαχείριση του συναισθήματος του λαού.Μια διαχείριση που μοιάζει λίγο με την ιστορία του Χότζα με το μικρό σπίτι και τα ζώα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ανεβάζει τους τόνους και δημιουργεί σκηνικό ρήξης. Η αδρεναλίνη και το συναίσθημα χτυπάει κόκκινο. Ταυτόχρονα και η ανησυχία, ομολογημένη ή ανομολόγητη, για τη σκόπιμη ή από ατύχημα ρήξη και τις καταστροφικές συνέπειές της κορυφώνεται. Γιατί ο κόσμος είναι με την κυβέρνηση, όσο ελπίζει ότι θα νικήσει – κάτι που μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και της επιθυμίας υπάρχει – ταυτόχρονα όμως η συντριπτική πλειοψηφία θέλει την ασφάλεια της Ευρώπης και τη σιγουριά του ευρώ. Όταν λοιπόν η ρήξη θα φαίνεται δεδομένη και ο φόβος – που τον επιθυμεί τώρα διακαώς η κυβέρνηση - θα έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, τότε θα γίνει το «μέγα θαύμα». Θα έρθει η νέα συμφωνία-μνημόνιο ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το όνομά της. Θα έχει τους ίδιους στόχους ανεξάρτητα από τις ποσοστώσεις καιτα μέσα-μέτρα υλοποίησης. Θα έχει «επιτηρήσεις» και «επιτηρητές» που θα εκπορεύονται - πάντα αυτονόητα - από τους «κακούς» αλλά αναγκαίους δανειστές. Που «μέσα» θα δημιουργήσουν μια παλίρροια ανακούφισης και οι «έξω» θα πουν, αρκετό χρόνο χάσαμε με τα παιχνίδια για σοβαρά πράγματα, καιρός να ασχοληθούμε με σοβαρότητα για την κοινή μας πορεία στο παγκόσμιο θέατρο επιχειρήσεων.

Και εδώ – ελπίζουν εύλογα από την κυβέρνηση – ότι «πάλι αυθόρμητα» ο λαός θα πανηγυρίζει στις πλατείες για τη «νίκη», όπως πανηγύριζε το 1984 όταν έφευγαν οι «επάρατες βάσεις του θανάτου». Γιατί – δεν πρέπει ούτε στιγμή να το ξεχνάμε – μιλάμε για τον πιο έξυπνο και τον πιο δημοκρατικό λαό του κόσμου.

Ουάου που θα αναφωνούσε και ο Gianis

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 2015-02-13

www.antonakos.edu.gr

[email protected]