Η μνήμη της μητέρας μου, που στα τρυφερά παιδικά της χρόνια περπατούσε 30 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι της μαζί με  την πιο μικρή αδερφή της και τη γιαγιά μου για να μαζέψουν στάχυα  και για να «κοκολογήσουν» ελιές, δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να μη σέβομαι τον αγώνα για επιβίωση.

Δεν θα μου επέτρεπε να είμαι υπερόπτης και εχθρικός σε εκείνους που βάζουν ενέχυρο τη ζωή τους σε σύγχρονους δουλεμπόρους για να κερδίσουν το δικαίωμα στη ζωή. Δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να μετατραπώ σε σύγχρονο Ιαβέρη, διώκτη του δικαιώματος στη ζωή κάθε ανθρώπινου πλάσματος ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή χρώματος.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει υιοθέτηση της δήθεν προοδευτικής, ανέξοδης φυσικά για τους θιασώτες της, άποψης για άνοιγμα των συνόρων σε κάθε αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο. Ούτε αποενοχοποίηση του κράτους για την ανεξέλεγκτη είσοδο στη χώρα εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών.

Αλλά  φυσικά δεν παραγνωρίζω ότι δεν είμαστε μόνο θύματα του «μη κράτους» για το οποίο διαμαρτυρόμαστε αλλά προϋπήρξαμε θύτες του. Απλώς όπως σε όλα  τα πράγματα δεν λειτουργούμε και δεν κρίνουμε βάσει σταθερών αρχών αλλά ανάλογα με το τι μας βολεύει και μας εξυπηρετεί.

Επίσης ομολογώ ότι δεν αισθάνομαι να έχω καμία ταυτοποίηση φυλής ή καταγωγής με εκείνους οι οποίοι παραγνωρίζοντας το ανοιχτό πνεύμα που αποτελεί την πεμπτουσία του Αρχαίου Ελληνισμού, («Τοσούτον δ' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Ελληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.» Ισοκράτης), μέσα στην άγνοιά τους διακατέχονται από τα «κανιβαλικά» ένστικτα κάθε «περιούσιου λαού».

Όμως δύσκολα φαντάζομαι ότι,  αν υπήρχε ένα κουνούπι προερχόμενο από τη Βαλτική,  το σχόλιο «με τόσους Σκανδιναβούς τουρίστες στην Ελλάδα τα κουνούπια της Βαλτικής θα τρώνε σπιτικό φαγητό» θα κινδύνευε να χαρατηρισθεί ρατσιστικό.

Έτσι, θεωρώντας μάλιστα ότι διαθέτω τον κοινό νου, εκπλήσσομαι και ενοχλούμαι από τις εκρηκτικές «ευαισθησίες», και το «εκλεπτυσμένο πνεύμα» το οποίο αναγνωρίζει στο συγκεκριμένο «αστείο» κραυγαλέο ρατσισμό.

Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως ο ρατσισμός βρίσκεται στα μυαλά εκείνων που λιθοβολούν την Β.Π.[1] με τόσο ακραίο τρόπο. Και όταν αυτό δεν γίνεται για τις συνολικές απόψεις και ενέργειές της, τις οποίες δεν γνωρίζω και οι οποίες πιθανόν να δικαιολογούσαν και την ποινή και τις κριτικές, αλλά υποτίθεται για ένα αστείο.

Έχω επίσης την αίσθηση ότι κάποιοι, «δειλοί και μοιραίοι», προσπαθούν εκ’ των υστέρων να καλυφθούν πίσω από ενδεχόμενες και εικαζόμενες αντιδράσεις της Δ.Ο.Ε. αποκρύπτοντας ότι οι όποιες διεθνείς αντιδράσεις προέκυψαν μετά την ακραία απόφαση και στάση της χώρας μας.

Τελειώνοντας αναρωτιέμαι, αν αντιδρούμε έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση, πως θα έπρεπε να αντιδράσουμε όταν ένας Δημόσιος Ταγός και υποτίθεται με ιδιαίτερη ευφυΐα και ευθύνες αποκαλεί ένα λαό «γίγαντες με μυαλό μικρού παιδιού» ή όταν σε επίδειξη «εξυπνάδας» αποκαλεί τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλίας «Ολαντρέου». Ή μήπως αυτό μας αρέσει γιατί δείχνει «μαγκιά Ελληναρά» την οποία αν και πληρώνουμε ακριβά δεν εννοούμε να αποβάλουμε.

Μήπως ταιριάζει και εδώ το «ουαί υμίν…». 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ27-7-2012

http://www.antonakos.edu.gr [email protected]