Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1531
ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ 11,5 ΔΙΣ. ΚΑΙ Η ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ
ΠΟΥ ΔΑΠΑΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ
2011
2012
ΑΜΟΙΒΕΣ ΠΡΩΣΩΠΙΚΟΥ
19,6
17,9
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
31,6
31,2
ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
14,5
14,1
ΣΥΝΟΛΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ
65,7
63,2
ΤΟΚΟΙ
14,9
12,8
ΑΛΛΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ
27,9
25,1
ΣΥΝΟΛΟ
108,5
101,1
 
Τα έσοδα για το 2011, συμπεριλαμβανομένων των κρατήσεων για ασφάλιση και υγεία, ήταν 88,5 δισ. ευρώ ενώ για το 2012 προβλέπονται έσοδα 86,3 δισ. ευρώ. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία το πρωτογενές έλλειμμα, (χωρίς τους τόκους), ήταν 5 δισ. το 2011 και για το 2012 υπολογίζεται σε 2 δισ. Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι το κράτος δαπανά περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ.
 
ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ
ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΣΤΗ ΛΗΞΗ
58,9
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ
ΟΜΟΛΟΓΩΝ (PSI)
35,7
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΕΛΛΕΙΜ-ΜΑΤΟΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
44,1
ΣΥΝΟΛΟ
138,7
ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ
3
 
Από τα 141,7 δισ. ευρώ που πήρε η Ελλάδα με τις χρηματοδοτικές συμβάσεις μέχρι τον Μάιο, τα 58,9 δεν αύξησαν το χρέος αφού είναι νέα ομόλογα που αντικατέστησαν παλαιά. Επίσης τα 35,7 δισ. που δόθηκαν για το PSI από το EFSF δεν αυξάνουν το χρέος. Από τα δάνεια του Μνημονίου προστίθεται νέο χρέος 44,1 δισ. που αφορούν την κάλυψη ελλειμμάτων (πρωτογενή ελλείμματα και τόκοι). Όπως σημειώσαμε και πιο πάνω το πρωτογενές έλλειμμα του 2011 ήταν 5 δισ. ενώ για το 2012 έχει προϋπολογισθεί στα 2 δισ. Η ύπαρξη πρωτογενών ελλειμμάτων αποδεικνύει ότι ακόμα και αν γινόταν συνολική διαγραφή του χρέους θα υπήρχε ανάγκη ή νέου δανεισμού (από πού;) ή νέων περικοπών ύψους 2 δισ. για φέτος ή νέων εσόδων ενδεχομένως νέων φόρων έκτακτων εισφορών κλπ.
 
Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΓΙΑ ΜΕΤΡΑ ΥΨΟΥΣ 11,5 ΔΙΣ.
Με την δανειακή σύμβαση που υπογράφηκε τον Φεβρουάριο η χώρα ανέλαβε τη δέσμευση να μειώσει τη δαπάνη (ή να αυξήσει τα έσοδα) μέχρι το 2014 έτσι ώστε να προκύψει «όφελος» 11,5 δισ. Το ερώτημα που ευθέως προκύπτει, με δεδομένη την εικόνα των δαπανών του κράτους, είναι αν είναι δυνατόν αυτό να πραγματοποιηθεί μόνο, ή κυρίως, από το σκέλος των «άλλων δαπανών»; Είναι σαφές με την αμείλικτη γλώσσα των αριθμών ότι αυτό είναι αδύνατο. Αντίθετα φαίνεται ότι ο κύριος στόχος θα είναι τα εισοδήματα (μισθοί, συντάξεις και επιδόματα πρόνοιας). Με δεδομένη μάλιστα την εξουθενωτική συρρίκνωση των μισθών, μέσω του μισθολογίου που ψηφίστηκε πέρυσι, των μισθωτών του δημοσίου ο κύριος τομέας που απομένει, εκτός φυσικά από τα «ειδικά μισθολόγια» και τις απολύσεις, είναι ο τομέας των συντάξεων, όχι μόνο του Δημοσίου αλλά όλων των ταμείων, και των επιδομάτων πρόνοιας που αθροιστικά προβλέπεται να απορροφήσουν 45,3 δισ. το 2012.
Στο σημείο αυτό η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι προσεκτική γιατί, πέρα από τα άλλα προβλήματα, κινδυνεύει να δημιουργήσει νέες εστίες αδικιών. Πρώτον με τη συνεχή μείωση και τις έκτακτες εισφορές στις «υψηλές» συντάξεις κινδυνεύει να εξομοιώσει τους ασφαλισμένους με 35 χρόνια υπηρεσίας με εκείνους με 25 ή και λιγότερα ή προκειμένου για το ΙΚΑ τους ασφαλισμένους με 10500 ένσημα με εκείνους με 4500 ή και λιγότερα.
Δεύτερον η τυχόν επαναφορά ή επέκταση προνοιακών επιδομάτων χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή αφού κοντά στους πραγματικά αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας όπως συμβαίνει μέχρι τώρα θα ενισχυθεί «εις υγείαν του κορόιδου» και ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός «έξυπνων».
Κατά τα άλλα όποιος δεν θέλει να έχει αυταπάτες κατανοεί ότι στον ορίζοντα υπάρχουν και νέα δυσμενή οικονομικά και φορολογικά μέτρα. Τα κυρίως ζητούμενα αυτής της περιόδου είναι οι θυσίες, παλιές και νέες, να κατανεμηθούν δίκαια, να ανοίξουν τη λεωφόρο της ελπίδας και της ανάπτυξης και κυρίως με την επιδιωκόμενη επιμήκυνση να δοθεί ο χρόνος των αναγκαίων προσαρμογών.
 
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΩΝ
Είναι σαφές τέλος ότι πρέπει να αναζητηθούν άλλοι δρόμοι πέρα από τη συνεχή και αδιέξοδη λιτότητα η οποία έχει οδηγήσει στο λεγόμενο «σπιράλ θανάτου». Η κατάργηση των Ειδικών Γραμματειών η οποία ανακοινώθηκε, αν σηματοδοτεί την έναρξη της απελευθέρωσης του κράτους από την «κομματική κατοχή» στην οποία το καταδίκασε η «σοσιαλιστική μεταρρύθμιση» του 1981, είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Όχι τόσο για την εξοικονόμηση δαπανών, ή για την αποφυγή της δέσμευσης για απολύσεις, αλλά κυρίως γιατί θα σημαίνει ότι οι υπεύθυνοι έχουν κατανοήσει ότι το κύριο πρόβλημα δεν ούτε το μέγεθος ούτε το κόστος του κράτους αλλά η αναποτελεσματικότητά του. Αναποτελεσματικότητα η οποία κυρίως οφείλεται στον δήθεν «εκδημοκρατισμό» της Δημόσιας Διοίκησης από τη νίκη της «Μεγάλης Δημοκρατικής» παράταξης το 1981, που καθιέρωσε, περίπου ως αυτοσκοπό της πολιτικής, τη νομή της εξουσίας.

Αντώνης Αντωνάκος 5/07/2012

[email protected]  http://www.antonakos.edu.gr