ΟΙ σκανδαλώδεις μισθοί του ΟΠΑΠ και οι «σκανδαλισμένοι» «δημοσιογράφοι».
Μέσα στη γενικευμένη προσπάθεια του αποπροσανατολισμού και της χειραγώγησης της κοινωνίας, προβάλλονται με ιδιαίτερη επιμονή και προκλητικό τρόπο, πραγματικά προκλητικές αμοιβές εργαζομένων, αν και ορισμένες φορές αυτό αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις, χωρίς να τονίζεται με την ίδια συνέπεια και την απαιτούμενη δημοσιογραφική δεοντολογία ότι, η μεγάλη μάζα των εργαζομένων στο Δημόσιο που είναι οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση 170.000 και στην Υγεία 90.000, αμείβονται με μισθούς στα όρια της φτώχιας.
Επίσης, ενώ τονίζεται μετ’ επιτάσεως η διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και το Δημόσιο τομέα, δεν γίνεται καμία αναφορά στο γεγονός ότι, για παράδειγμα στην εκπαίδευση οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα είναι τουλάχιστον ίσες και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερες από εκείνες των δημόσιων εκπαιδευτικών.
Μάλιστα τον ίδιο καιρό αποσιωπάται σχεδόν παντελώς η απροθυμία ή η ανικανότητα της κυβέρνησης να χτυπήσει την φοροδιαφυγή, που κατά τον Γ.Γ. Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών φτάνει τα 25 έως 30 δισεκατομμύρια ετησίως. Ποσό που αν εισπραχθεί όχι μόνο μηδενίζει το έλλειμμα αλλά αφήνει και σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα.
Αυτό που επιχειρείται με αυτό τον τρόπο είναι να μηδενιστεί κάθε αντίσταση στα νέα επώδυνα μέτρα και να μειωθεί η φθορά της Κυβέρνησης από την αποτυχία να τιθασεύσει την κρίσει και να βάλλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, βγάζοντας την κοινωνία από τα αδιέξοδα στα οποία την έχει οδηγήσει.
Όμως προκύπτει και ένα επί πλέον ερώτημα. Πότε χορηγήθηκαν οι τεράστιοι μισθοί σε μερίδα υπαλλήλων του Ο.Π.Α.Π. για παράδειγμα. Μήπως τον τελευταίο χρόνο ή την τελευταία πενταετία ή την τελευταία δεκαετία; Ασφαλώς όχι. Και γιατί η δημοσιογραφική έρευνα, που ένα από τα καθήκοντα της είναι να διερευνά να ενημερώνει την κοινή γνώμη και να στηλιτεύει ακραίες και αντικοινωνικές πολιτικές, δεν ασχολήθηκε τόσα χρόνια με το θέμα αλλά μόνο τώρα που «βολεύει» τη συγκεκριμένη κυβέρνηση;
Γιατί ακόμα και τώρα δεν ασχολούνται με το σκάνδαλο της μετατροπής της χώρας σε απέραντο καζίνο, στο οποίο έρχονται τώρα να προστεθούν και τα φρουτάκια για να μην ξεφεύγει κανείς από το εμπόριο της ελπίδας;
Και με την ευκαιρία να θέσουμε και ένα ακόμα ερώτημα. Πριν από λίγες ημέρες η κυβέρνηση προσπάθησε να διαγράψει βεβαιωμένα χρέη προς το Δημόσιο ύψους 24 δισεκατομμυρίων, ποσό που αν εισπραττόταν όχι μόνο θα μηδένιζε το έλλειμμα του 2010 αλλά θα άφηνε και πλεόνασμα.
Η ενέργεια αυτή αποτράπηκε από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και βουλευτών της συμπολίτευσης. Δεν θα έπρεπε ωστόσο να είναι έκτοτε καθημερινή και πρωτοσέλιδη απαίτηση όλων των εφημερίδων και συνεχές τρέιλερ όλων την τηλεοράσεων η απαίτηση να δημοσιευθεί ο κατάλογος των οφειλετών;
Αντί γι αυτό παραπέμπεται στο μαγείρεμα ή στη χειρότερη περίπτωση στη λήθη.
Βεβαίως απάντηση αρμοδίων στα παραπάνω ερωτήματα δεν πρόκειται να πάρουμε αν και η μεγάλη μάζα των πραγματικών λειτουργών του τύπου, των δημοσιογράφων και όχι των πλασιέ της κυβερνητικής πολιτικής, την αλήθεια την ξέρει αλλά δεν έχει τα μέσα να την δημοσιοποιήσει.
Αυτή η αλήθεια κρύβεται στις πραγματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε., ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών. Κρύβεται ακόμα στα εκατοντάδες εκατομμύρια της διαφήμισης και των άλλων καταχωρήσεων του Δημοσίου στον τύπο. Κρύβεται στο πελατειακό σύστημα που έχει στηθεί όχι μόνο στα κρατικά Μ.Μ.Ε. αλλά και σε δεκάδες άλλα μέσω της διαπλοκής. Κρύβεται στα κρυφά κονδύλια κάποιων υπουργείων αλλά και στις πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσω θέσεων εκπροσώπων τύπου, και όχι μόνο, σε διάφορους φορείς δημόσιους ημιδημόσιους και ιδιωτικούς.
Για επιστέγασμα, με κάθε επιφύλαξη επειδή είναι «από δεύτερο χέρι», μια ιστορία που μου έχουν αφηγηθεί προ ΕΥΡΩ. Αρχική πηγή υπάλληλος που δούλευε στο λογιστήριο Μ.Μ.Ε. ο οποίος ανέφερε ότι, «κάθε πρώτη του μήνα έρχεται ο κύριος Τάδε (εκλιπών δημοσιογράφος) και εισπράττει 100.000 δραχμές από το σταθμό και ένα φάκελο με 3.000.000 από τον κύριο Δείνα (γνωστός κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας)».
Κάθε σχόλιο περιττεύει.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ