του Αντώνη Αντωνάκου

Γ. Γραμματέα της Ο.Λ.Μ.Ε.

Ο Υπουργός Παιδείας κάλεσε την ΟΛΜΕ σε διάλογο την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 1999. Αν δίνεται τόση έμφαση στο γεγονός, είναι γιατί αποτελεί ασφαλώς ιστορικό ρεκόρ η άρνηση του Υπουργού Παιδείας να συναντήσει τους εκπροσώπους των καθηγητών για περισσότερο από 20 μήνες. Ο τελευταίος διάλογος μεταξύ καθηγητών και Υπουργείου Παιδείας χρονολογείται από 24/4/97. Έκτοτε, συναντήθηκε με τους πάντες πλην της ΟΛΜΕ, στην οποία προφανώς κράταγε «μανιάτικο» (ή, μάλλον, κεφαλλονίτικο) γινάτι, λόγω της απεργίας που είχε προηγηθεί.

Ασχέτως, όμως, του απαράδεκτου αυτής της 20μηνης αποχής από το διάλογο και της εν τω μεταξύ προσβλητικής και απαράδεκτης συμπεριφοράς προς του εκπαιδευτικούς, τους οποίους με παιδικό πείσμα και εμμονή συνεχώς υποτιμούσε και διέβαλε στην κοινή γνώμη, η επανέναρξη των επαφών αποτελεί θετικό γεγονός. Το λυπηρό είναι ότι αυτό το θετικό γεγονός δεν μπορεί να αποδοθεί στις καλές προθέσεις του Υπουργού Παιδείας, αφού αυτές δεν υπάρχουν.

Η αλήθεια είναι ότι η συνάντηση δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα της αλλαγής νοοτροπίας της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ, αλλά ως αποτέλεσμα της ισχυρότατης πολιτικής και κοινωνικής πίεσης και της γενικότερης κατακραυγής εναντίον της πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας, η οποία προκάλεσε τη μαθητική εξέγερση.

Σύρεται, λοιπόν, ο υπό προθεσμία τελών Υπουργός Παιδείας στο τραπέζι του διαλόγου και συρόμενος εξακολουθεί να εξαντλείται σε κινήσεις τακτικής, αρνούμενος ή αδυνατώντας να αντιληφθεί την ουσία και τις αιτίες των μαθητικών κινητοποιήσεων.

Γιατί, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί, όχι μόνον η χρονική συγκυρία της πρόσκλησης σε διάλογο, αλλά κυρίως η επιλογή του υπό συζήτηση θέματος;

Συγκεκριμένα, χωρίς να αρνείται κανείς την ιδιαίτερη σημασία της επιμόρφωσης, την αναγκαιότητα της οποίας με επιμονή και με έμφαση προέβαλε η ΟΛΜΕ εδώ και χρόνια, προκαλεί ασφαλώς κατάπληξη η επιλογή και η αυστηρή οριοθέτηση της χρονικής συγκυρίας των μαθητικών κινητοποιήσεων για να συζητηθεί ειδικά αυτό το θέμα.

Λες και πρωτεύον και κυρίαρχο δεν είναι το εξοντωτικό περιεχόμενο και οι εξουθενωτικές εξετάσεις, υπερτονισμένες μάλιστα από την εγκληματική ανυπαρξία και της πλέον στοιχειώδους προετοιμασίας της εφαρμογής των εκπαιδευτικών αλλαγών, που προκάλεσαν την έκρηξη της μαθητικής οργής, καθώς και τα άλλα κρίσιμα ζητήματα της ψευτο - μεταρρύθμισης.

Το Υπουργείο Παιδείας λοιπόν, όντας υποχρεωμένο να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, επέλεξε, για μία ακόμη φορά, την οδό του αποπροσανατολισμού και των μονομερών τακτικών κινήσεων, αποτέλεσμα των οποίων υπήρξε η παρατεινόμενη αναστάτωση στο χώρο της εκπαίδευσης.

Βεβαίως, το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν πρόκειται να δώσει την ευκαιρία στο Υπουργείο Παιδείας ούτε να αποπροσανατολίσει την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινή γνώμη, ούτε όμως και να ενισχύσει την προσπάθεια του Υπουργού να χρεώσει την ΟΛΜΕ για την ανυπαρξία διαλόγου.

Συνεπής στις θέσεις της, θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε βήμα διαλόγου, ακόμα και αυτό που προσχηματικά θέλει να ανοίξει ο Υπουργός Παιδείας, με τη βεβαιότητα ότι, όπως τώρα κατορθώνει να σύρει τον Υπουργό στο τραπέζι των συζητήσεων, σύντομα θα οδηγήσει την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας (για την ΟΛΜΕ δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα) στην αναστολή της εφαρμογής του νόμου και σε έναν επιτέλους ειλικρινή και όχι προσχηματικό διάλογο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ

5-01-1999