Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1318

του Αντώνη Αντωνάκου

Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ

Θα περίμενε κανείς, όταν τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται με ιδιαίτερη ένταση και επιμονή σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η εικόνα που θα παρουσιαζόταν στην κοινή γνώμη να είναι η πραγματική και όσον αφορά αυτό καθεαυτό το γεγονός, αλλά και όσον αφορά τα αίτια που το προκάλεσαν. Δυστυχώς, συχνά, όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά πολλές φορές παρουσιάζεται μια στρεβλή εικόνα και των γεγονότων, αλλά και των αιτιών που τα προκάλεσαν.

Επανάληψη αυτού του φαινομένου έχουμε αυτήν την περίοδο. Με αφορμή την αναταραχή στο χώρο της Παιδείας, ανακινήθηκε το θέμα της παραπαιδείας. Το γεγονός της σχεδόν καθολικής φοίτησης των μαθητών των τελευταίων τάξεων του Λυκείου στα φροντιστήρια, ασφαλώς δεν μπορεί να παραποιηθεί, αφού σε αυτήν την περίπτωση είναι τόσο εκτεταμένο το φαινόμενο που καθίσταται πασίδηλο.

Έτσι, ακόμα και κάποιες προσπάθειες που έκανε στην αρχή το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση να δημιουργήσει μια διαφορετική εικόνα, εγκαταλείφθηκαν σύντομα, λόγω του κινδύνου της γελοιοποίησης.

Ωστόσο, αφού το ίδιο το γεγονός δεν μπορεί να παραποιηθεί, επιχειρείται συστηματικά η παραποίηση των αιτιών που το προκαλούν.

Έτσι, αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα μια εκτεταμένη επιχειρηματολογία, η οποία επιχειρεί να δημιουργήσει στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι ο λόγος για τον οποίο οι μαθητές προσφεύγουν στα φροντιστήρια είναι η κακή λειτουργία των δημόσιων σχολείων. Μάλιστα, αλλού συγκεκαλυμμένα και αλλού απροκάλυπτα, το μέγιστο μέρος της ευθύνης γι' αυτή την κακή λειτουργία αποδίδεται στους καθηγητές.

Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι η λειτουργία των δημόσιων σχολείων δεν είναι προβληματική λόγω ελλειμματικής λειτουργίας όλων των συντελεστών που τα συναποτελούν, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι όποιος επιχειρηματολογεί προς αυτήν την κατεύθυνση είτε δεν είναι καλοπροαίρετος είτε είναι αδαής περί τα εκπαιδευτικά.

Το πόσο παραπλανητική και αναληθής είναι αυτή η αιτιολογία θα ήταν εύκολο να διαπιστωθεί και από τον τελευταίο σοβαρό και καλοπροαίρετο αναλυτή. Θα αρκούσε γι' αυτό μία έρευνα μεταξύ των μαθητών των πιο γνωστών και καλοπληρωμένων ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων της Αθήνας. Εκεί θα διαπίστωνε ότι οι μαθητές των δύο τελευταίων τάξεων των Λυκείων αυτών, σχεδόν στο σύνολό τους και πάντως σε ποσοστά αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα με εκείνα των συμμαθητών τους των δημόσιων σχολείων, έχουν καταφύγει στην παραπαιδεία.

Αυτό βεβαίως καταλύει το μύθο και μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με το φαινόμενο των φροντιστηρίων με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Και για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με το θέμα για να αναζητήσει την αλήθεια και όχι για να την κατασκευάσει, θα ήταν εύκολο να καταλήξει στα τρία αίτια στα οποία οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

1. Η παγιωμένη κοινωνική αντίληψη γύρω από το θέμα της εκπαίδευσης των νέων, σύμφωνα με την οποία, αυτή αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο και για την κοινωνική καταξίωση και την επαγγελματική εξασφάλιση. Στο βωμό αυτής της αντίληψης και λόγω της στήριξης που παρέχει η ελληνική οικογένεια στα παιδιά, θυσιάζεται μεγάλο μέρος του οικογενειακού εισοδήματος και σε σημαντικό βαθμό η οικογενειακή ζωή οργανώνεται γύρω από το στόχο της εκπαίδευσης των παιδιών.

2. Η μη ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργεί εξοντωτικές συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ των υποψηφίων, οι οποίοι δεν αγωνίζονται για να κατακτήσουν κάποια συγκεκριμένα εκπαιδευτικά εφόδια, τα οποία αυτόματα θα οδηγούσαν στα ΑΕΙ, αλλά συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους, κάνοντας ένα είδος ιδιότυπου πρωταθλητισμού, προκειμένου να κατακτήσουν τις λίγες θέσεις στις προνομιούχες σχολές. Αυτό οδηγεί της προσπάθειά τους στα όρια των βιολογικών τους δυνατοτήτων. Επίσης, στην αναζήτηση συμπληρωματικής εκπαίδευσης (εκγύμνασης) έξω από το σχολείο.

3. Η δομή και το περιεχόμενο της βασικής και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία σε σημαντικό βαθμό καθιστά προβληματική και αναποτελεσματική την εκπαιδευτική διαδικασία, ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που το σχολείο λειτουργεί υπό άριστες συνθήκες, όπως  αυτές των ονομαστών ιδιωτικών σχολείων.

Για το γεγονός αυτό βεβαίως, οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά σε αυτούς που καθορίζουν την εκπαιδευτική πολιτική, δηλαδή στον υπουργό Παιδείας και στην κυβέρνησης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ

3-01-1999