Του Αντώνη Αντωνάκου

Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ

Κανένας ασφαλώς, από το δικό μας πολιτικό χώρο, δεν πρόκειται να αρνηθεί τις ευθύνες του συνδικαλιστικού κινήματος για τη σημερινή αποστροφή των εργαζομένων απέναντι σε συγκεκριμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν κατά το παρελθόν. Κι αυτό είναι φυσικό, από τη στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα, υπό την καταλυτική κυριαρχία των παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, είχε χρησιμοποιηθεί κυρίως ως όργανο πολιτικής δράσης και κομματικών σκοπιμοτήτων.

Ήταν έτσι φυσιολογικό, από τη στιγμή που το κενό της ιδεολογικής αντιπαράθεσης οδήγησε στην εξαφάνιση της πόλωσης που υπήρχε τις προηγούμενες δεκαετίες και στη δημιουργία φυγόκεντρων τάσεων από κάθε μορφής συλλογική δράση, να βρεθούν τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές στο στόχαστρο της κριτικής των εργαζομένων.

Από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου η κριτική να ασκείται απ' αυτούς που στο χώρο της πολιτικής εξέθρεψαν αυτές τις συνδικαλιστικές συμπεριφορές και απ' αυτούς που στο χώρο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης τις εξύμνησαν και τις στήριξαν, η απόσταση είναι τεράστια.

Και  βέβαια, σε καμία περίπτώση δεν μπορεί να αποκρυβεί η σκοπιμότητα αυτής της στάσης, που όσο μεν αφορά τους πολιτικούς έχει στόχο να αποσείσει τις σχεδόν αποκλειστικές ευθύνες για την προβληματική λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος, καθόσον δε αφορά το χώρο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, αυτό που επιχειρείται να αποκρύβει είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο.

Συγκεκριμένα, ο διπλός στόχος είναι αφ' ενός ο αποπροσανατολισμός της προσοχής της κοινής γνώμης από τους κρατικοδίαιτους προμηθευτές και εργολήπτες του Δημοσίου μέσω της καταγγελίας των «κρατικοδίαιτων» μισθωτών ως ευθυνόμενων για την οικονομική κρίση και αφ' ετέρου η περαιτέρω αποδυνάμωση κάθε μορφής συλλογικής δράσης και αντίστασης σε σκάνδαλα, σε αυθαιρεσίες και σε αυταρχικές πολιτικές, οι οποίες σήμερα αποτελούν καθημερινή πρακτική του κ. Σημίτη και των υποστηρικτών του.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

5-06-1998