Οι καθηγητές γύρισαν στην έδρα και, αν δεν δικαιώθηκαν, επέστρεψαν χωρίς να έχουν σκυμμένο το κεφάλι. Γιατί αυτό που έχει σημασία τελικά δεν είναι η μάσκα του εκσυγχρονισμού αλλά ο αυτοσεβασμός, ο αγώνας και η αξιοπρέπεια. Τις θέσεις του παρουσιάζει στον «Ε.Τ.» ο κ. Αντώνης Αντωνάκος, αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ, και μιλά για τα τυχόν λάθη κατά τη διάρκεια της απεργίας των εκπαιδευτικών, την επιτυχία, το πολύτιμο «μάθημα» για τη ζωή που δεν γράφουν τα βιβλία...
Περιμένατε λήξη της απεργίας μ' αυτήν την κατάληξη.
«Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η κυβέρνηση του εκσυγχρονιστή κ. Σημίτη θα ήταν τόσο κοντόφθαλμα αντιδραστική και ότι ο εκπαιδευτικός κ. Σημίτης θα αγνοούσε ότι η εκπαίδευση χρειάζεται ψυχή και ότι οι καθηγητές, που είναι η καρδιά του σχολείου, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με ταπεινωτικό τρόπο».
Τι Θα έπρεπε και τι δεν θα έπρεπε να έχει γίνει κατά την άποψη σας, ώστε να δικαιωθούν οι εκπαιδευτικοί;
«Δεν έπρεπε να δημιουργηθούν τα εσωτερικά ρήγματα με τη διαφοροποίηση της ΠΑΣΚ. Έπρεπε η κοινωνική στήριξη να είναι πιο ενεργητική και πιο αποφασιστική. Έπρεπε κάποιοι συνάδελφοι να έχουν περισσότερο αυτοσεβασμό και να πιστεύουν περισσότερο στο λειτούργημα μας».
Τελικά, η παιδεία κέρδισε ή έχασε;
«Είναι σαφές ότι μια απεργία με τέτοια διάρκειακαι ένταση μόνο στα αυξημένα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο της εκπαίδευσης μπορεί να οφείλεται. Την ύπαρξη αυτών των προβλημάτων ανέδειξε η απεργία και η κοινωνία οφείλει να απαιτήσει τη λύση τους».
Αν ήσασταν στη Θέση των μαθητών πώς θα νιώθατε;
«Οι νέοι έχουν ανάγκη από ιδέες και οράματα και η ηλικία των μαθητών μας είναι διαχρονικά η ηλικία της αμφισβήτησης, της αναζήτησης και των αγώνων. Κατά συνέπεια, αν ήμουν μαθητής, θα αισθανόμουν ότι οι καθηγητές έχουν κάτι να μου διδάξουν, κάτι ίσως πολυτιμότερο για τη ζωή απ' ό,τι εκείνα που τα διδακτικά βιβλία περιλαμβάνουν».
Επιτυχημένα τα συνθήματα, δυναμικές οι κινητοποιήσεις. Αποτυχημένη η δίμηνη απεργία;
«Σε μια κοινωνία που κάποιοι τη θέλουν επίπεδη και υποταγμένη, σε μια κοινωνία που δεν αντιδρά και δεν αντιστέκεται στην επέλαση του αυταρχισμού και της λιτότητας με την καινούργια μάσκα του εκσυγχρονισμού, αποδείξαμε ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν υποτάσσονται καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθούν τα φθηνά εκφυλιστικά προγράμματα. Αποδείξαμε ότι η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός αξίζουν περισσότερο από τα τρία πεντοχίλιαρα του κ. Σημίτη. Η απεργία ήταν επιτυχημένη εν τέλει, γιατί τινάξαμε τη σκόνη από την καρδιά της νιότης μας και είδαμε ότι ακόμη χτυπάει».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
18-03-1997