Η δικτατορία της υποβολής.

του Αντώνη Αντωνάκου

Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ

  Δημοσιεύονται συχνά έρευνες που αναφέρονται στην ελληνική νεολαία, τις τάσεις και τις πεποιθήσεις της. Ένα από τα πορίσματα αυτών των ερευνών είναι η ύπαρξη ενδιαφέροντος της ελληνικής νεολαίας για την πολιτική, αλλά ταυτόχρονα και η αποστροφή για τα πολιτικά κόμματα. Σύμφωνα, μάλιστα, με τις απόψεις των αναλυτών των ΜΜΕ, καταρρίπτεται έτσι ο μύθος που καλλιεργούν οι πολιτικοί και τα πολιτικά κόμματα περί της αδιαφορίας των νέων για την πολιτική.

Ασφαλώς, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την υστέρηση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων σε θέματα παραγωγής ουσιαστικού και σύγχρονου πολιτικού έργου.

 Ουδείς επίσης μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αναπτύξει τη μέχρι σήμερα λειτουργία του υπό την επίδραση της καταλυτικής αρχηγικής παρουσίας του Ανδρέα Παπανδρέου καταρχήν, και στη συνέχεια κάτω από τις δουλείες ενός εκτεταμένου δικτύου εξαρτήσεων και μιας στρατιάς κομματικά "βολεμένων".

Ενώ, όμως, είναι αναμφισβήτητο ότι τα ελληνικά πολιτικά κόμματα παρουσιάζουν υστέρηση σε σχέση με τις απαιτήσεις της εποχής, δεν είναι βέβαιο ότι είναι σε αναντιστοιχία με τη γενικότερη πολιτική κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας. Εκείνο που σκοπίμως αποσιωπάται στις συγκεκριμένες αναλύσεις, είναι οι ευθύνες των "προμηθευτών" της ενημέρωσης και των "εργολάβων" της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στη δήθεν ύπαρξη ιδεολογικού και πολιτικού κενού, η οποία καθιστά ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, και όχι μόνο της νεολαίας, μετέωρο και ευάλωτο στην πολιτική προτίμηση που κάθε φορά τα ΜΜΕ θα ήθελαν να τους υποβάλουν με την καταλυτική τους επίδραση στην όλη κατάσταση, που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέπτης.

Αυτό που ασφαλώς είναι απαράδεκτο και επικίνδυνα υπονομευτικό για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, είναι ότι η στάση αυτή μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ δεν καθορίζεται σύμφωνα με τους κανόνες της δεοντολογίας της ενημέρωσης, αλλά από τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και τις "επιδόσεις" τους σε δραστηριότητες εξαρτημένες από τα δημόσια οικονομικά.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που από ένα μέρος του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, δεν καταγράφεται σαν βασικό στοιχείο της παθογένειας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος ο καταλυτικός εναγκαλισμός των τεσσάρων εξουσιών που θα έπρεπε, σύμφωνα με τους κανόνες της δημοκρατίας, να είναι διακριτές και ανεξάρτητες.

Η υποταγή της νομοθετικής εξουσίας στις ανάγκες και τις επιλογές της εκτελεστικής, ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της δικαστικής από την εκτελεστική, και τέλος, η υποταγή της τέταρτης εξουσίας σε οικονομικά συμφέροντα σιτιζόμενα από τις αποφάσεις της εκτελεστικής, συνιστούν το μέγιστο πρόβλημα του δημοκρατικού μας ελλείμματος.

Ένα μέρος, λοιπόν, των ΜΜΕ, σκόπιμα και συστηματικά, αποσιωπά και συσκοτίζει, αποπροσανατολίζει και παραπλανά την ελληνική κοινή γνώμη μη προβάλλοντας τα πραγματικά αίτια των φυγόκεντρων τάσεων που παρουσιάζει το κοινωνικό σύνολο από κάθε μορφή συλλογικής οργάνωσης και δράσης.

Είναι αυτοί που καλλιεργούν στην κοινή γνώμη την απαξίωση κάθε μορφής συλλογικής δράσης, πολιτικής ή κοινωνικής, αμφισβητώντας τις δομές και τις ηγεσίες τους, σε μια εποχή που η αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης είναι τεράστια. Είναι αυτοί που στη θέση του πολιτικού διαλόγου, του κοινωνικού προβληματισμού και της συλλογικής επεξεργασίας τοποθετούν τα ηδονοβλεπτικά ένστικτα της κοινής γνώμης.

Εν κατακλείδι, απαιτούνται πράγματι αλλαγές στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος. Αυτό όμως πρωτίστως προϋποθέτει να προωθηθούν οι θεσμικές ρήτρες που θα καταλύσουν το κράτος των "διαπλεκόμενων" εξουσιών και των "διαπλεκόμενων" συμφερόντων.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

5-10-98