Οι οραματιστές και πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ονειρεύτηκαν μια ενιαία πολιτική οικονομική και κοινωνική ενότητα απαλλαγμένη από τις αντιθέσεις και τις εχθρότητας του παρελθόντος.
Το ίδιο όραμα ζωής είχε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν, «σε πείσμα» του παρασυρμένου από τον ανερυθρίαστο λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και τον δογματισμό της άκρας Αριστεράς λαού που έδινε στις αντιευρωπαϊκές, αντιδυτικές δυνάμεις στις εκλογές του 1981 ποσοστά που πλησίαζαν το 60%, έκανε την Ελλάδα 10ο μέλλος της Κοινότητας.
Σήμερα τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Η Ευρώπη περιλαμβάνει 27 κράτη και η Ευρωζώνη 17. Και το παγκόσμιο σκηνικό επίσης έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την παγκοσμιοποίηση.
Στα πλαίσια αυτά και οι εθνικές στρατηγικές έχουν διαφοροποιηθεί σε αρκετά κράτη, δημιουργώντας νέα δεδομένα ιδιαίτερα όταν αυτά τα κράτη είναι σημαντικοί παίχτες στην Ευρωπαϊκή και στην Παγκόσμια σκακιέρα. Ακόμα και αν αυτές οι στρατηγικές δεν έχουν για την ώρα εκφραστεί επίσημα ή αν εκφράζουν κυρίαρχες ομάδες διαμόρφωσης πολιτικής που δεν έχει επικρατήσει ήδη, οφείλουμε να τις λαμβάνουμε υπ’ όψιν.
Είναι γεγονός ότι η Γερμανία ιδιαίτερα μετά την επανένωσή της αποτελεί την ατμομηχανή της Ευρώπης και έναν από τους σημαντικότερους διεθνείς παράγοντες. Οι συνθήκες και οι όροι οι οποίοι την οδήγησαν να προχωρήσει μαζί με τα άλλα κράτη του αρχικού πυρήνα και κυρίως τη Γαλλία στη δημιουργία της κοινότητας έχουν αλλάξει ριζικά.
Το πλήθος των κρατών που μετέχουν στην Ένωση κάνουν δυσχερή τη διαμόρφωση κοινής πολιτικής. Η πολιτική, κοινωνική, οικονομική ομογενοποίηση, ακόμα και των 17 της Ευρωζώνης, είναι δυσχερής. Το ολοένα αυξανόμενο έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου ιδιαίτερα του Νότου δημιουργεί όλο και πιο δυσεπίλυτες ανάγκες στήριξης από το Βορά.
Ο κλονισμός της ισχύος του ευρώ δεν είναι μόνο πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Εξετάζοντας τα πράγματα από την πλευρά της Γερμανίας ίσως μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση να είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και να εξηγεί τις συνεχείς δηλώσεις του Σόϊμπλε και άλλων Γερμανών αξιωματούχων.
Είναι απίθανο η Γερμανία να έχει επιλέξει μια στενή ευρωζώνη χωρίς τον νότο, που θα περιλαμβάνει χώρες κυρίως του περίγυρού της με τις οποίες τη συνδέουν πολιτιστικές και εθνοτικές συγγένειες και με τις οποίες πιο εύκολα θα μπορούσε να συγκροτήσει μια νέα πολιτική οντότητα ένα νέο ΡΑΪΧ συνεκτικό και πανίσχυρο; Και η υπόλοιπη Ευρώπη να αποτελέσει σταδιακά διευρυνόμενη μάλιστα ακόμα περισσότερο απλώς μια ευνοϊκή για τον πυρήνα οικονομική ζώνη; Μήπως απάντηση σε αυτούς τους κύκλους είναι η τελευταία δήλωση του Ρομπάϊ ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κουνάει το δάχτυλο στην Ελλάδα και ότι το ευρώ είναι το κοινό νόμισμα όλων μας;
Και μήπως, μέσα σε τόσα άλλα σήματα θανάσιμου κινδύνου που εκπέμπονται από παντού, πρέπει και αυτή η προοπτική να μας κάνει να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας και με νηφαλιότητα και λογική να λειτουργήσουμε σαν πολίτες με το βλέμμα μας προσηλωμένο στο μέλλον και όχι στο εξαιρετικά δυσβάσταχτο παρόν και στα δύσκολα επόμενα χρόνια;
Αντώνης Αντωνάκος 21/05/2012
an[email protected] http://www.antonakos.edu.gr