Το όνειρο της ΔΗ.ΣΥ.
Όταν επί 30 χρόνια κυριαρχείς στο πολιτικό σκηνικό. Όταν από το 1981 μέχρι το 2004 έχεις κερδίσει πέντε εκλογικές αναμετρήσεις και έχεις κυβερνήσει σχεδόν ανεξέλεγκτα 20 χρόνια, γεγονός που τροφοδοτεί μια «ασύμμετρη» αλαζονεία που σε οδηγεί να ονομάζεις την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 90 «Δεξιά παρένθεση». Όταν μέχρι το 2012 το εκλογικό ποσοστό σου δεν έχει πέσει κάτω από το 40%, με εξαίρεση τις, υπό ειδικές συνθήκες, εκλογές του Ιουνίου του 89 (38,13%) και του 90 (38,61%), καθώς και τις εκλογές του 2007 (38,10%). Όταν όλο αυτό το διάστημα και ανεξάρτητα από τις «Δεξιές παρενθέσεις» έχεις επιδοθεί στο γλεντοκόπι της νομής της εξουσίας – βλέπε το «μαζί τα φάγαμε» - έχοντας δημιουργήσει σχεδόν ακατάλυτους πελατειακούς δεσμούς με στελέχη και οπαδούς αλλά και με οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα. Τότε είναι φυσιολογικό να κάθεσαι και να θρηνείς σαν τον Ιερεμία «επί των τειχών της απολεσθείσας Ιερουσαλήμ (εξουσίας)». Φυσιολογικό είναι επίσης να ονειρεύεσαι την επάνοδο σε παλιά κλέη έστω και αν απουσιάζουν παντελώς οι προϋποθέσεις για να γίνει το όνειρό σου πραγματικότητα.
Αυτό συμβαίνει επειδή θέλεις να αγνοείς ότι «μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ αλλά είναι αδύνατο να κοροϊδεύεις την πλειοψηφία για πάντα».
Δήλωσε στη συνέντευξή της στην «Ελευθερία του Τύπου» η πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μεταξύ των άλλων: «το πραγματικό δίλλημα σήμερα είναι: εθνική συνεννόηση ή καταστροφή. Σε αυτό το εθνικό δίλλημα έχουν να απαντήσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ που εξακολουθούν να παίζουν το παιγνίδι του μικρού δικομματισμού, της πόλωσης και του διχασμού».
Είναι υποκριτικό και αστείο να μιλάει για «εθνική συνεννόηση» το κόμμα που δίχασε τον Ελληνικό λαό τόσο βαθειά με την πολιτική του και τη ρητορεία του σε βαθμό που, ιδιαίτερα μέχρι το 1995, η κατάσταση να θυμίζει ακήρυκτο εμφύλιο με ακραία πόλωση μέχρι την τελευταία γωνιά της Ελλάδας. Επί του προκειμένου η δήλωση του Λ. Κύρκου στον Α. Παπαχελά (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/12/2006) είναι χαρακτηριστική: «Και επικράτησε η άλλη λογική. Η λογική της κάθετης αντιπαράθεσης του Ανδρέα του Παπανδρέου. Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά την άνοδο στην εξουσία. Και η άνοδος στην εξουσία σήμαινε συνέχιση της διχοτομίας δεξιά-αντιδεξιά. Λυσσαλέο μίσος για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε τον κόσμο μας. […]Δεν μας βγήκε σε καλό η ακραία άποψη. Ύστερα από πολλά χρόνια, φτάσαμε να γίνεται ο Κώστας Καραμανλής κήρυκας της συνεννόησης, μπράβο! Χίλιες φορές μπράβο! Και άδικο έχουν εκείνοι που αρνούνται τη συνεννόηση αυτή».
Είναι αστείο να μιλάει για εθνική συνεννόηση το κόμμα του οποίου ο πρόεδρος ήταν επικεφαλής στις διαδηλώσεις, τις οποίες διοργάνωνε το ελεγχόμενο κυρίως από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνδικαλιστικό κίνημα, εναντίον κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού της χώρας (ασφαλιστικό 2008, COSCO κ.λπ.). Είναι εξοργιστικό να μιλάει για εθνική συνεννόηση το κόμμα που αρνήθηκε τη συμφωνία για την επανεκλογή του «δικού» του Προέδρου της Δημοκρατίας οδηγώντας αναγκαστικά τη χώρα σε πρόωρες εκλογές το 2009. Βέβαια είναι σίγουρο ότι δεν την εννοεί, απλώς «κάνει την ανάγκη φιλοτιμία» μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές πανωλεθρίες που έχει υποστεί προσπαθώντας να την προσαρμόσει στα μέτρα του. Όποιο προσωπείο και να φορέσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΔΗ.ΣΥ. του Παπανδρέου και του Λαλιώτη δεν αλλάζει. Έχει την ίδια καταστροφική νοοτροπία των χρόνων της «αλλαγής» και του «τρίτου δρόμου» για το σοσιαλισμό.
Επιχειρεί να ρίξει τις ευθύνες που, σχεδόν αποκλειστικά και διαχρονικά, έχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη Ν.Δ. λέγοντας ότι: «η κρίση έφερε τα μνημόνια και τη λιτότητα και όχι τα μνημόνια την κρίση». Αλλά ή παγκόσμια οικονομική κρίση δεν έφερε την υπερχρέωση - αφού το Δημόσιο χρέος με στοιχεία της Eurostat του 2013 ήταν ήδη το 2001 στο 114,7% του Α.Ε.Π.!!! - ούτε τα μνημόνια. Αυτά τα έφερε ο Γ. Παπανδρέου με τους «κηπουρούς» του με την ανερμάτιστη πολιτική που ακολούθησαν από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι το Καστελόριζο. Είναι διαφωτιστική επί του προκειμένου η άποψη του παλιού οικογενειακού φίλου των Παπανδρέου κυρίου Α. Πεπελάση ο οποίος σε συνέντευξή του απαντώντας στο ερώτημα αν μπορούσαμε να αποφύγουμε τα μνημόνια λέει: «Ναι, ναι, ναι...Το πιστεύω […] Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του, προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ» . «ΜΟΝΟ» 25/2/2012
Επιχειρεί να ρίξει τις ευθύνες στη Ν.Δ. και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λέγοντας ότι: «Η περίοδος 2004-2009 με τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Καραμανλή, επέφερε καίριο πλήγμα στην οικονομία. Με τις κυβερνήσεις Τσίπρα η χώρα πισωγύρισε.» άρα οι κυβερνήσεις 2009-2014 είναι αθώες του αίματος. Πάλι καλά που δεν μας ζήτησε (ακόμα) να στήσουμε άγαλμα στο ΓΑΠ που «μας έσωσε» με τα μνημόνια. Προσποιείται ότι αγνοεί το «απόφθεγμα» του Α. Παπανδρέου το 2013: «η το Έθνος θα δαμάσει το χρέος ή το χρέος θα καταστρέψει το Έθνος». Φυσικά κανένας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν θα απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα: α) πότε και ποιος δημιούργησε το χρέος μέχρι το 1993; β) γιατί το χρέος από το 108,7% του Α.Ε.Π. το 1995 ανέβηκε στο 114,7% δηλαδή 6% το 2001 (Eurostat 2013a) επί κυβερνήσεων Σημίτη μάλιστα σε ομαλές και θετικές παγκόσμιες οικονομικές συγκυρίες;
Αλλά τελικά ποια είναι η στρατηγική – και τα όνειρα – της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΔΗ.ΣΥ. σήμερα; Η συνέντευξη της κυρίας Γεννηματά, όπως εξειδικεύεται από το γραφείο τύπου του κινήματος, είναι ξεκάθαρη. Θα ήθελαν να ξεπεράσουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε εκλογική δύναμη αλλά στο βαθμό που αυτό δεν φαίνεται πιθανό σε πρώτο χρόνο ονειρεύονται πολιτική ρευστότητα και επαναλαμβανόμενες εκλογές. Ονειρεύονται με άλλα λόγια επανάληψη των τριπλών εκλογών 89-90 οι οποίες οδήγησαν μέσω της Οικουμενικής στην άφεση αμαρτιών για την καταστροφική δεκαετία του 80. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και αν ξεπεράσουν σε εκλογική δύναμη το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μάλλον δεδομένο ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν σε συγκυβέρνηση με την Ν.Δ.. Συγκεκριμένα το γραφείο τύπου του ΔΗ.ΣΥ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. δήλωσε: «Δεν θα συμμετέχουμε σε αδύναμες Κυβερνήσεις που θα οδηγήσουν την χώρα μέσα σε καθεστώς πόλωσης σε νέα αδιέξοδα (σ.σ. έμμεση αναφορά στην συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου). […] Χρειάζεται Κυβέρνηση ευρείας, λαϊκής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας».
Επομένως και όπως δείχνουν οι σαφείς δηλώσεις, παρά τις υποκριτικές διαβεβαιώσεις για την ανάγκη «εθνικής συνεννόησης», είναι αποφασισμένοι να οδηγήσουν την χώρα σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις αδιαφορώντας για το οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αδιαφορώντας για το γεγονός της ρευστότητας, του όποιου κυβερνητικού σχήματος μπορεί να προκύψει με τα σημερινά δεδομένα, λόγω της διεξαγωγής των επαναληπτικών εκλογών με το σύστημα της απλής αναλογικής. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά και το 1989-90, παρά τις τρείς εκλογικές αναμετρήσεις και το 46,89%!!! των ψήφων που πήρε η Ν.Δ., δεν εξασφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία κερδίζοντας μόνο 150 έδρες. Αυτό ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι επιτελείς του τότε, αυτό παραμένει και σήμερα. Ότι και να ισχυρίζονται το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία με οποιοδήποτε κοινωνικό ή εθνικό κόστος. Το «Τσοβόλα δώστα όλα» αποτελεί ένδοξο παιάνα μάχης αντίστοιχο του «ω παίδες Ελλήνων ίτε …». Χρειάζεται λοιπόν «Κυβέρνηση ευρείας, λαϊκής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας» λέει το κόμμα που όχι μόνο αρνήθηκε τον Μάρτιο του 2009 την ελάχιστη συναίνεση που του ζητήθηκε για να αντιμετωπισθεί από τη χώρα η παγκόσμια οικονομική καταιγίδα που είχε ξεσπάσει τον προηγούμενο χρόνο, αλλά αντίθετα υποκινεί τις κινητοποιήσεις και κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει πολιτική αστάθεια. Γράφει μεταξύ άλλων η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Εκείνες τις μέρες είναι που ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου σε μια συμβολική κίνηση κατεβαίνει στο λιμάνι του Πειραιά με τους αγρότες της Κρήτης που ασκούν πίεση για παροχή επιδόματος. […]. Τότε είναι η εποχή που το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε ότι θα επανακρατικοποιήσει τον ΟΤΕ και θα ακυρώσει τη συμφωνία με την Cosco για το λιμάνι του Πειραιά. Επέμενε ότι το Ελληνικό πρέπει να γίνει όλο πάρκο, ενώ στελέχη της εμφανίζονταν με το Ν. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ σε καταλήψεις των γραφείων της εταιρείας…». Αυτές τελικά είναι οι πραγματικές και διαχρονικές απόψεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τη συναίνεση.
Αλλά παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για εθνική συναίνεση ήταν πολύ πριν από την κρίση έντονη. Ήδη από την αρχή της Μεταπολίτευσης στα σημαντικά ζητήματα έγιναν σχετικές προσπάθειες, από τη Ν.Δ. την Ε.Κ.-Ν.Δ. και το Κ.Κ.Εσ.. Υπήρξε συναίνεση στη μεγάλη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης το 1976. Υπήρξε συναίνεση στο βασικό Εθνικό στόχο της ένταξης στην Ε.Ο.Κ.. Απλώς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. απουσίαζε αφού τότε, αυτό που κατηγορεί δικαιολογημένα σήμερα το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για αριστερισμό, ήταν «η Αριστερά της Αριστεράς». Δηλαδή κάτι σαν τη Λ.Α.Ε. ή την Πλεύση Ελευθερίας.
Η ανάγκη συναίνεσης καθορίζει και τις παραμέτρους της. Όπως ο Κ. Καραμανλής τον Μάρτιο του 2009 την συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποζητούσε δηλαδή τη συνεννόηση των δύο μεγάλων κομμάτων που συγκέντρωναν και την κοινοβουλευτική και την κοινωνική πλειοψηφία έτσι και τώρα η στρατηγική συμμαχία των δύο κύριων αστικών κομμάτων απαιτείται. Μπορεί να χάθηκε η ευκαιρία όχι μόνο το 2009 αλλά και το 2012 (λόγω της βιασύνης του Σαμαρά να προκηρυχθούν άμεσα πρόωρες εκλογές) αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα λάθη.
Μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε και να γίνουν αυτές, είναι ανάγκη να υπάρξει εθνική συνεννόηση. Ασφαλώς όμως αυτή δεν νοείται δίχως την συμμετοχή και των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων. Αν αυτά είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τότε αυτά πρέπει να συνεννοηθούν αντί να «σφάζονται στην ποδιά κάθε Μαρίας». Είτε αυτή είναι το κόμμα του κυρίου Καμένου, είτε το κόμμα της κυρίας Γεννηματά.
Αντώνης Αντωνάκος
28-06-2017
antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Αναρτήθηκε στο Tribune. «Το όνειρο θερινής νυκτός του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- ΔΗ.ΣΥ.»