Κοσκωτάς, «διαπλοκή», Σαββίδης βίοι παράλληλοι.
Κάποτε, πριν η τηλεόραση εισβάλει στη ζωή μας, υπήρχε τύπος. Υπήρχαν εκδότες και δημοσιογράφοι. Φυσικά δεν ήταν άγιοι. Δεν ήταν καν’ όλοι σαν την Κυρία – με την ουσιαστική σημασία του τίτλου – Ελένη Βλάχου. Δημοσιογράφοι που σκύβοντας με τις ώρες πάνω στο χαρτί επιχειρούσαν να φωτίσουν γεγονότα και να υπηρετήσουν ιδέες συμβάλλοντας στην αναβάθμιση της κοινωνίας.
Όμως, έστω και αν δεν ήταν όλοι σαν την εκδότρια της Καθημερινής – η οποία την έκλεισε στη διάρκεια της χούντας αρνούμενη να υποκύψει στο καθεστώς της λογοκρισίας – ήταν εκδότες με πάθος για τη δουλειά τους. Η ιδιότητά τους δεν υπηρετούσε κυρίως άλλες σκοπιμότητες ή άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες. Δεν στήριζαν την έκδοση των εντύπων τους στις κερδοφόρες συναλλαγές τους με το κράτος. Με λίγα λόγια δεν ήταν «Δημόσιοι Επιχειρηματίες» (κατά το Δημόσιοι Υπάλληλοι), δεν ήταν δηλαδή κρατικοδίαιτοι.
Είναι γεγονός ότι η πραγματική Δημοκρατία στηρίζεται στην αρχή της ελεύθερης έκφρασης και της πολυφωνίας. Ο τύπος και η δημοσιογραφία είναι καθοριστικός παράγοντας για την ορθή λειτουργία της Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η αληθινή Δημοκρατία δεν αντέχει την μία αλήθεια. Δεν αντέχει την μονοφωνία καμίας «ΠΡΑΒΝΤΑ». Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά η «αλήθεια» που επιλέγει ο καθένας να υπηρετήσει. Ο πραγματικά δημοκράτης πολιτικός δεν έχει ανάγκη να ελέγχει, για προσωπικό όφελος, τον τύπο. Αντίθετα έχει ανάγκη την αντικειμενική κριτική του τύπου για να μην παγιδεύεται πίσω από το συνηθισμένο τείχος των αυλοκολάκων και απομονώνεται από την κοινωνία.
Βέβαια στον ολοκληρωτισμό – κάθε χρώματος και ονομασίας – τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν ανέχεται την κριτική. Δεν ανέχεται τη δεύτερη άποψη. Γι’ αυτό έχει ανάγκη να ελέγχει τον τύπο, να τον κατευθύνει. Ο έλεγχος του τύπου από τους πολιτικούς καθιστά τη Δημοκρατία ελλειμματική. Τα κόμματα με ολοκληρωτικές τάσεις, ακόμα και όταν λειτουργούν αναγκαστικά σε Δημοκρατικά πλαίσια, έχουν κεντρικό στόχο τη χειραγώγηση του τύπου.
Η πρώτη επιχείρηση χειραγώγησης του τύπου στην Ελλάδα έγινε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αμέσως μετά την ανάληψη το 1981 της εξουσίας, με τον εκδότη Α. Πόπωτα («Ελεύθερη Γνώμη» 1983, «Ειδήσεις» 1984) τον οποίο ενίσχυσε σκανδαλωδώς με δάνεια της Εθνικής και της Εμπορικής. Η αποτυχία του εγχειρήματος και η φυλάκιση του εκδότη δεν οδήγησε το «κίνημα» σε αλλαγή στόχου. Η «κίτρινη» Αυριανή απευθυνόταν σε ένα «ειδικό κοινό» και οι περιθωριακές εφημερίδες τύπου «Το Καλάμι» (Ν. Κακαουνάκης) το ίδιο. Ο Α. Παπανδρέου όμως και οι στενοί του συνεργάτες δεν ήθελαν να υπάρχει καμία κριτική. Εν τω μεταξύ, είχε σπάσει και το μονοπώλιο της κρατικής-κυβερνητικής/κομματικής ραδιοφωνίας - με την ίδρυση Δημοτικών ραδιοφώνων στους μεγάλους Δήμους - μετά την νίκη στις Δημοτικές εκλογές των Έβερτ, Ανδριανόπουλου και Κούβελα (1986). Η εξέλιξη αυτή έδωσε νέα ώθηση στην επιθυμία της τότε κυβέρνησης για «δικό» της τύπο. Στο έδαφος αυτής της επιθυμίας άνθησε το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Το τεράστιο σκάνδαλο «Κοσκωτά» οδήγησε στην παραπομπή του Α. Παπανδρέου και των Κουτσόγιωργα, Τσοβόλα, Πέτσου, Ρουμελιώτη στο Ειδικό Δικαστήριο. Και μπορεί τελικά οι Τσοβόλα και Πέτσος να καταδικάστηκαν σε ποινές που δεν οδηγούσαν αναγκαστικά στη φυλακή ενώ ο Μ.Κ. πέθανε κατά τη διάρκεια της δίκης και ο Ρουμελιώτης καλύφθηκε από την Ευρωβουλή, αλλά ο ίδιος ο Α.Π. απηλλάγη με ψήφους 7 έναντι 6 οριακά (δεν θα το έλεγες και θριαμβευτική απαλλαγή, άλλωστε «τους Πρωθυπουργούς τους στέλνεις σπίτι τους όχι στη φυλακή»). Το αποτέλεσμα ήταν μόνο ο Κοσκωτάς να μείνει για μια 10ετία στη φυλακή (με όλες τις ανέσεις όπως φημολογείται…) δίχως κανένας άλλος από τους δικούς του να θιγεί ή να επιστραφεί έστω και μέρος των κλοπιμαίων!!!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίνοντας τις άδειες για την «Ελεύθερη» - ιδιωτική τηλεόραση, δεν φρόντισε να θεσπίσει κανόνες δεοντολογίας οι οποίοι θα καθόριζαν το πλαίσιο λειτουργίας και κυρίως τους περιορισμούς στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, εμποδίζοντας την κατοχή τους από «κρατικοδίαιτους» επιχειρηματίες. Βάζοντας δηλαδή φραγμούς στην περίφημη «διαπλοκή» της 4ης εξουσίας με την πολιτική και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακολουθώντας το ρητό «το καλό το παλληκάρι ξέρει κι’ άλλο μονοπάτι, η «Εκσυγχρονισμένη Αλλαγή» εγκατέλειψε τις αποτυχημένες προσπάθειες να «στήσει» δικά της «μαγαζιά» και με ευκολία άλωσε τα υπάρχοντα. Οι «εθνικοί» εργολάβοι και προμηθευτές ανέλαβαν το έργο της στήριξης των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τη στρατηγική καθοδήγηση των υπογείων του Μαξίμου.
Όσοι, από τη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη», εξεγείρονται τώρα για τη στήριξη Σαββίδη στον Α. Τσίπρα θα πρέπει να θυμούνται τη φωτογραφία του Μητσοτάκη με τους Γερμανούς, τη στοχοποίηση του Έβερτ με αστείες αφορμές (Καρδίτσα – Καρδίτσα, κ.λπ.), το πρωτοσέλιδο του Βήματος με την «ΝΤΟΛΥ» όταν ο Κ. Καραμανλής εξελέγει πρόεδρος της Ν.Δ.. Και αυτά βεβαίως ήταν απλώς κάποια πολύ εμφατικά περιστατικά τα οποία απλώς αποδεικνύουν το βαθμό αποθράσυνσης και αλαζονείας που χαρακτήριζε (και χαρακτηρίζει) τους «πυλώνες» της ενημέρωσης των πολιτών και τους «λειτουργούς» τους.
Στην πραγματικότητα η «ενημέρωση» είχε μετατραπεί, με το αζημίωτο, σε επιχείρηση χειραγώγησης των πολιτών και της πολιτικής. Την περίοδο 1988-2000 δημοσίευσα μια σειρά από σχετικά άρθρα στον ημερήσιο τύπο, (μεταξύ άλλων «Μαύρη προπαγάνδα», «Η δικτατορία της υποβολής», «Η ώρα της αλήθειας», «Εικονική Δημοκρατία», «Είναι Δημοκρατία ή ηλεκτρονική μπανανία») επισημαίνοντας το γεγονός και τις καταστροφικές συνέπειες του. Έτσι η «4η εξουσία» αφού συνέβαλε (και συνέφαγε) στο μεγάλο φαγοπότι των Δημοσίων Έργων, των κρατικών προμηθειών, των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και της κρατικής διαφήμισης συμμετείχε και στο «γλέντι» της μεγάλης ληστείας του Χρηματιστηρίου, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες «ως πρόβατα επί σφαγή» στην απώλεια περιουσιών και αποταμιεύσεων.
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε και το «θεάρεστο» (το ερώτημα είναι σε ποιο «θεό») έργο της αποδόμησης του Κ. Καραμανλή, (από το 1977 μέχρι και σήμερα) ιδιαίτερα την σκοτεινή περίοδο 2007-2009 και το «σπρώξιμο» του Γ. Παπανδρέου που ως γνήσιος «Μαυρογιαλούρος» υποσχόταν, εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στους πάντες τα πάντα ή όπως λέει ο λαός «λαγούς με πετραχήλια». Το γεγονός ότι η εκλογική νίκη του Γ.Α.Π. οδήγησε μετά από 7 μήνες τη χώρα στα μνημόνια δεν αποτελεί για κανένα τους ισχυρό λόγο αυτοκριτικής. Εκτός αν, για κάποιους, αυτός ήταν τελικά ο στόχος. Γιατί όπως λέγεται «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Γιατί, για τους επιτήδειους «κατέχοντες», οι κρίσεις είναι ευκαιρίες ακόμα μεγαλύτερου πλουτισμού.
Η «απόπειρα» Καλογρίτσα και το φαινόμενο Σαββίδη λοιπόν κάθε άλλο παρά καινούργια είναι. Ακολουθούν «δρόμους» που «για πρώτη φορά» άνοιξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μπροστά στα σκάνδαλα Πόπωτα, Κοσκωτά, «διαπλοκής» είναι - προς το παρόν τουλάχιστον - παρωνυχίδες. Η εμπλοκή του «επίμονου (επιτήδειου) εργολάβου» είχε προαναγγελθεί από τη σύνθεση της κυβέρνησης. Άλλωστε το «βρώμικο 89» ήταν ένα καλό «σχολείο» για το πώς μπορείς να εκμεταλλεύεσαι τις μεταβατικές καταστάσεις προς «αμοιβαίο όφελος». Η «νέα διαπλοκή» μπορεί να αλλάξει ορισμένα πρόσωπα αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα. Η χώρα θα συνεχίσει να είναι υπό «εσωτερική κατοχή». Τα νέα «νέα τζάκια», αγκαλιά με όσα επιβιώσουν από τα παλιά («νέα τζάκια»), θα βαδίσουν στο δρόμο που χάραξαν τα προηγούμενα. Άλλωστε όπως φαίνεται ο πρωθυπουργός είναι άριστος μελετητής και μαθητής του Ανδρέα. Δυστυχώς για τον ίδιο δεν βρήκε χρήματα τα μοιράσει. Η δεκαετία του 80 άφησε πίσω της «καμένη γη».
Αντώνης Αντωνάκος
24-05-2017