Αντρέας 4.

Δ. Όνειρα θερινής νυκτός ή ο «Φιντέλ της Μεσογείου».

«…Γυρίσαμε στις παραμονές της 21ης Απριλίου και αυτό από ανθρώπους που ζήσανε τη δικτατορία εξ αποστάσεως. Ο Ανδρέας θριαμβολογούσε από το εξωτερικό, σκεφτόταν να κηρύξει ένοπλο αγώνα, έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του Άρη ή του Γκεβάρα, επικεφαλής στρατιών Ελλήνων που θα επιστρατεύονταν πάλι σε έναν εμφύλιο πόλεμο, μπούρδες…». Λ. Κύρκος  στον Α. Παπαχελά – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 03.12.2006

 Με την εκδήλωση της δικτατορίας, 8.000 πολίτες συνελήφθησαν. Φυσικά οι περισσότερες συλλήψεις αφορούσαν τον χώρο της Αριστεράς. Από τους πρώτους συλληφθέντες ήταν ο Πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας, μεταξύ τους φυσικά και ο Αντρέας. Παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τον Δεκέμβριο οπότε με διεθνή παρέμβαση ελευθερώθηκε και έφυγε στο εξωτερικό. Καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωσή του και στην άδεια αναχώρησης από την Ελλάδα έπαιξε ο Χ. Λαγουδάκης (καθηγητής του στο Κολλέγιο - τον είχε υποδεχθεί το 1940 στην Αμερική επικεφαλής της ομάδας υποστήριξής - ο όποιος από χρόνια υπηρετούσε πλέον ως ειδικός στο Γραφείο Πληροφοριών και Έρευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ)[1].

Μετά την απελευθέρωσή του (η «δήλωση» που αναφέρεται στην υποσημείωση μικρή σημασία έχει αφού είναι φανερό ότι δεν την πίστευε ούτε αυτός που την έκανε αλλά και αυτοί που την δέχτηκαν, απλώς έκαναν ότι την πιστεύουν για να σωθούν τα προσχήματα) αναχώρησε οικογενειακώς για το εξωτερικό και η πρώτη χώρα στην οποία εγκαταστάθηκε ήταν η Σουηδία[2]. Εκεί διδάσκει ως καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο ενώ αναπτύσσει τον αγώνα του κατά της Δικτατορίας που κορυφώνεται με την ίδρυση του ΠΑΚ. Περιοδεύει σε διάφορες χώρες, αναπτύσσει επαφές με πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους ενώ διατηρεί και επαφές με πρόσωπα στην Ελλάδα τα οποία εμπιστεύεται.

 Υπάρχουν προφανώς δύο πλευρές που πρέπει να εξεταστούν γι’ αυτήν την αντιδικτατορική δραστηριότητα του Αντρέα. Πρώτον τα χαρακτηριστικά, ο προσανατολισμός και ο στρατηγικός της στόχος, πέρα από την αυτονόητη επιδίωξη της ανατροπής της δικτατορίας. Δεύτερον τα αποτελέσματά της και ο ρόλος που έπαιξε αυτή στην ανατροπή της χούντας.

 Σχετικά με το πρώτο, ο «Αριστερίστικος», φραστικός ακτιβισμός, του Ανδρέα γνωρίζει νέες ημέρες δόξας. Αυτός ο απών, από όλους τους κρίσιμους και επώδυνους αγώνες της Αριστεράς, δεν διστάζει να «καταγγείλει» ακόμα και το Κ.Κ.Ε. για ανεκτική στάση απέναντι στη χούντα. Στη διακήρυξη[3] του ΠΑΚ (Ιούλιος 1972) μεταξύ άλλων αναφέρει: «Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη της επίσημης Αριστεράς, γιατί με το «μίνιμουμ» πρόγραμμά της και με την επίμονη έκκλησή της για «ενότητα» - από τον Κωνσταντίνο μέχρι το ΚΚΕ - ουσιαστικά νομιμοποιεί το σύστημα δύναμης που κατέχει την πατρίδα μας», ενώ σε άλλο σημεία αναφέρει: «Στο σημερινό αγώνα του λαού μας, η ηγεσία της επίσημης Αριστεράς αρνείται το χαρακτηρισμό της χουντικής δικτατορίας ως «κατοχής», όπως αρνείται και το ότι ο χαρακτήρας αυτού του αγώνα είναι «εθνικοαπελευθερωτικός»…». Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκτίμησή του για τη στάση αυτή εξαπολύει κεραυνούς σε όλες τις κατευθύνσεις υποστηρίζοντας ότι: «η εξήγηση για τη θέση της επίσημης Αριστεράς δε βρίσκεται στις μαρξιστικές της αρχές. Βρίσκεται στην πολιτική που ακολουθεί το σοβιετικό μπλοκ. Η διχοτόμηση της Ευρώπης σε δύο στρατιωτικούς συνασπισμούς αποτελεί το θεμέλιο λίθο της «ύφεσης» στην Ευρώπη και της Οστπολιτίκ του Μπραντ…».

 Στο ίδιο «Μανιφέστο» (διακήρυξη του ΠΑΚ) της «κατά Ανδρέα» Αριστεράς διαπιστώνει «…κλίμα ανοχής προς την επίσημη Αριστερά στη Δύση…», ενώ διατείνεται επίσης ότι: «…Είναι γεγονός πως στο πλαίσιο της νέας αυτής «τάξης πραγμάτων» στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις στρέφονται ολοένα και περισσότερο ενάντια στη «νέα Αριστερά», στους «ριζοσπαστικούς», στους «αναρχικούς» και στους «εξτρεμιστές» – ενάντια σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που αρνούνται να αποδεχτούν το σύστημα δύναμης που προωθείται σε βάρος της αυτοδιάθεσης των ευρωπαϊκών λαών…». Άρα υπάρχει κάποια νέα Αριστερά, στην οποία προφανώς τοποθετεί τον εαυτό του και το κίνημά του, η οποία περιλαμβάνει τους «ριζοσπαστικούς»;;;, τους «αναρχικούς» και τους «εξτρεμιστές»!!!

Φυσικά όταν «περιποιείται έτσι την Αριστερά (Κ.Κ.Ε.) δεν θα άφηνε τους «λακέδες του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού» χωρίς να τους τσακίσει. Έτσι για τους Σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης εξαπολύει μύδρους: «…Όταν σοσιαλδημοκρατικές ακόμα κυβερνήσεις επαιτούν από τον Λευκό Οίκο να μην αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τις χώρες τους, πώς είναι δυνατό να έχουν αντίρρηση στη μετατροπή της Ελλάδας σε φρούριο του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο; Και πώς είναι δυνατό να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τις πιέσεις των δικών τους ντόπιων κεφαλαιοκρατών για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο «πλιάτσικο» – στην ασύδοτη μονοπωλιακή εκμετάλλευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού;…».

Αλλά δεν είναι μόνο οι δύο υπερδυνάμεις που έχουν δημιουργήσει τη «νέα τάξη πραγμάτων», στο παιχνίδι έχει μπει και η Κίνα. Σύμφωνα πάντα με τη διακήρυξη του ΠΑΚ: «…Η Λαϊκή Κίνα, μετά τα σημαδιακά γεγονότα του καλοκαιριού του 1971, μπήκε κι αυτή στο σκάκι των υπερδυνάμεων. Βαθιά ανήσυχη για τις προθέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, βάλθηκε να ενισχύσει την αμερικάνικη επιρροή στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο. Με πράξεις (Αλβανία – Ελλάδα) και με λόγια προτρέπει τους Δυτικοευρωπαίους να προσκολληθούν στο άρμα των Ηνωμένων Πολιτειών – σαν αντίβαρο προς την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στον ευρωπαϊκό χώρο…».

Ποιες συμμαχίες τελικά μπορούν να υπάρξουν και που θα στηριχθεί ο εξεγερμένος (όταν εξεγερθεί σύμφωνα με τις προβλέψεις ή μάλλον τα όνειρα του Ανδρέα) λαός απέναντι σε αυτούς που του στερούν την κυριαρχία του; Έχει απάντηση και αυτή είναι η ίδια που συζητούσε και συμφωνούσε με τον Μακάριο όταν «απεργάζονταν» από κοινού την απόρριψη του σχεδίου «Άτσεσον» που προωθούσε ο Γ. Παπανδρέου, η λύση των «αδεσμεύτων» και επίσης αναλύει ότι: «…Στη Μεσόγειο, στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή υπάρχει μια σειρά από κυβερνήσεις που, άσχετα από το γεγονός πως είναι μακριά ακόμα από την επίτευξη της γνήσιας λαϊκής κυριαρχίας και του γνήσιου σοσιαλισμού, ταυτίζονται με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, και αυτό επειδή προέρχονται από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα…». Δηλαδή «ονειρεύεται για την Ελλάδα τη «Δημοκρατία» τύπου Λιβύης του Καντάφι ή Συρίας του Χαφέζ Αλ Άσαντ και για τον εαυτό του ασφαλώς την αντίστοιχη επίσης «Δημοκρατική» εξουσία επί του λαού του!!!

Είναι βέβαιο ότι σήμερα ακόμα και οι πιο φανατικοί, εναπομείναντες οπαδοί-νοσταλγοί του Ανδρέα, θα απορούσαν – τουλάχιστον αν δεν ξεσπούσαν σε γέλια – με αυτές τις αναλύσεις και τις θεωρίες. Όμως τότε υπήρξαν πρόσωπα, τα οποία αργότερα αντιμετωπίστηκαν ως «σοβαροί πολιτικοί», τα οποία πείστηκαν από αυτές τις – σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Κύρκου – «μπούρδες».

Αλλά έχει σημασία να δούμε και μερικά ακόμα σημεία της διακήρυξης του ΠΑΚ για να κατανοήσουμε ότι τελικά ο Κύρκος δεν ήταν καθόλου υπερβολικός όταν διατεινόταν ότι ο Ανδρέας έβλεπε τον εαυτό του σαν Άρη ή Τσε. Με ποιους τρόπους θα επιτευχθεί η απελευθέρωση της χώρας και του λαού; Ονειρευόταν εξέγερση-λαϊκή ένοπλη επανάσταση: «…μόνο η επαναστατική αναμέτρηση με τις δυνάμεις κατοχής προσφέρει την ελπίδα της λαϊκής νίκης…» και αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί γιατί όπως αποφαίνεται: «…Η δυναμική αντίσταση -στο πλαίσιο του απελευθερωτικού αγώνα- είναι όχι απλώς ώριμη ιστορικά στην Ελλάδα αλλά, θα έλεγε κανείς, υπερώριμη. Αν δεν αναπτύχθηκε με επιτυχία ως τώρα, αυτό οφείλεται και σε αντικειμενικούς και σε υποκειμενικούς λόγους…» .

Αναλαμβάνοντας ήδη «επιτελικός αρχιστράτηγος» αυτής της φαντασιακής εξέγερσης καταστρώνει τα σχέδια σύμφωνα με τα οποία: «…Η δυναμική δράση καθεαυτή σ’ αυτή τη φάση δεν απαιτεί μαζική οργάνωση. Απαιτεί καλά εκπαιδευμένη στελεχιακή οργάνωση. Στόχος βραχυπρόθεσμες είναι να κλονίζει με αυξανόμενο ρυθμό την ισορροπία της κατοχής. Να δημιουργεί το απαραίτητο κλίμα αναμέτρησης που θα επιτρέψει και θα προωθήσει τη μαζικοποίηση της μαχητικής πολιτικής δράσης σε όλα τα άλλα επίπεδα. Στόχος της μακροπρόθεσμος είναι η κινητοποίηση των μαζών σε γενικευμένη δυναμική αναμέτρηση, με τη συμπαράσταση και των στρατευμένων παιδιών του λαού μας…».

Επειδή προφανώς με όσα έχουν καταγραφεί δεν μένει καμία αμφιβολία για τη «σοβαρότητα της περίπτωσης»  θα κλείσουμε την «περιήγησή μας στην διακήρυξη του ΠΑΚ με τις αναλύσεις για τη στάση των υπερδυνάμεων όταν θα - ως γνήσιος βολονταριστής είναι βέβαιος ότι θα… γιατί πως αλλιώς θα εκπληρωθούν τα προσωπικά του όνειρα - εκδηλωνόταν το «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα». Διαπιστώνει ότι: «…ο ελληνικός λαός, κάτω από συγκεκριμένες αλλά προσιτές προϋποθέσεις, μπορεί να αναμετρηθεί επιτυχώς με τη χούντα και να καταλάβει την εξουσία – με τη συμπαράσταση και των στρατευμένων παιδιών του…» και θέτει ερωτήματα: «…Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Τι θα κάνει τότε το Πεντάγωνο; Θα κινητοποιήσει τους πεζοναύτες, τον Έκτο Στόλο, την αεροπορία του να καταπνίξει το λαϊκό κίνημα; Αυτό θα σήμαινε ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση…» και αποφασίζει: «…Παρά τις παραχωρήσεις που έχει κάνει η Σοβιετική Ένωση […], είναι πιθανότατο πως η αντίδρασή της σε ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών […]- θα έπαιρνε δυναμική μορφή, δηλαδή μορφή αντιποίνων, που είναι δύσκολο να προβλεφθούν.…».

Όμως δεν είναι μόνο η Ε.Σ.Σ.Δ. που θα «έπαιρνε τα όπλα», για να υποστηρίξει το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά «…Ακόμα και η Κίνα, […], θα είναι δύσκολο να παραμείνει αδιάφορη σε ένα πραγματικά ζωντανό και γνήσια εθνικοαπελευθερωτικό ελληνικό κίνημα»!!!. Όπως λέει και το γνωστό δημοτικό τραγούδι «Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την  ποδιά σφάζονται παλληκάρια». Έτσι ακριβώς αν και σήμερα η νεολαία θα έλεγε μάλλον «πες μας τι πίνεις…» ή «από πού παίρνεις τα ληγμένα…».

Και ολοκληρώνεται το «σχέδιο» με την κατανομή ρόλων ανάμεσα στους αγωνιστές (του ένοπλου αγώνα;;;) στο εσωτερικό και τους «αγωνιστές» (του βολικού αγώνα) στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα «…Το εσωτερικό θα αναδείξει τους αγωνιστές και τη νέα ηγεσία […] το εξωτερικό μπορεί και πρέπει να προσφέρει όχι την ηγεσία αλλά την επιτελική δουλειά του αγώνα. Επιτελικό κέντρο, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, δε νοείται μέσα στην Ελλάδα…». Επειδή θα αναρωτιέστε πως γίνεται η ηγεσία να είναι στο εσωτερικό και το επιτελείο στο εξωτερικό σας πληροφορώ ότι αυτό σας συμβαίνει επειδή είσαστε συντηρητικοί, ρεφορμιστές ή δεν κατανοείτε την «ιστορική αναγκαιότητα» του «τρίτου δρόμου για το σοσιαλισμό!!!». Και επειδή κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι, «να ο Ανδρέας ήταν υπεράνω, άφηνε την ηγεσία στους αγωνιστές του εσωτερικού», οφείλουμε να τονίσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πιστευτό μόνο από περιπτώσεις «αθεράπευτης αθωότητας».

Είναι χαρακτηριστικό ότι, για να μην αμφισβητηθεί η «Καισαρική» ηγεσία του, αρνήθηκε – με διάφορα προσχήματα – μέχρι το τέλος της δικτατορίας τη συνεργασία του ΠΑΚ με κάθε σοβαρή οργάνωση. Γιατί ακριβώς ήξερε ότι μια τέτοια συνεργασία θα οδηγούσε μοιραία στον παραμερισμό του από εκείνους που έκαναν πραγματικό και ριψοκίνδυνο αγώνα και όχι σκιαμαχία εκ του ασφαλούς. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του Γ. Χαραλαμπόπουλου, στενού συνεργάτη του Ανδρέα, στο βιβλίο του («ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 1936-1996»[4]), σε επιστολή «… της 9ης Ιανουαρίου 1973 ο Ανδρέας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αρνήθηκε τελικά να συνεργαστεί με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις στα πλαίσια ενός Εθνικού Αντιστασιακού Συμβουλίου (ΕΑΣ)…».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα, στις διαπραγματεύσεις το ΠΑΚ (δηλαδή ο Ανδρέας) προσέρχεται με «αδιαπραγμάτευτες θέσεις» στις οποίες μεταξύ των άλλων περιλαμβάνεται η εκτίμηση ότι: «…η κατοχή της χώρας μας δεν θα τελειώσει παρά μόνον αν το κόστος για το Πεντάγωνο γίνει πολύ βαρύ(!!!) για να το αντέξει. Γι' αυτό το δικό μας επιτακτικό καθήκον όσον αφορά το εσωτερικό συνιστάται: […] β) Στη γρήγορη και αποτελεσματική συγκρότηση ομάδων κομάντος για να χτυπήσουν σκληρά τα δίκτυα της χούντας στα πλαίσια ενεργούς και ένοπλης αντίστασης…». Οι «θέσεις», για όσους ασχολούνται από το σχολικό συνδικαλισμό μέχρι την πολιτική, αποτελούν πάντα το «φύλλο συκής» πίσω από το οποίο καλύπτεται η απροθυμία συμφωνίας, συμμετοχής ή συνεργασίας σε κάποια δράση με άλλους.

Έτσι λοιπόν, εντελώς μακριά από την Ελληνική πραγματικότητα – όχι επειδή ζούσε στο εξωτερικό, αλλά επειδή μάλλον βρισκόταν σαν ανώριμος έφηβος και όχι ως ώριμος ενήλικας και μάλιστα ακαδημαϊκός, στον κόσμο της φαντασίας του - σχεδίαζε την «σταυροφορία του»  εναντίον πραγματικών και όχι φανταστικών, όπως ο Δον Κιχώτης, αντιπάλων αλλά με τις ίδιες προϋποθέσεις επιτυχίας, αφού τα μέσα που διέθετε για την επίτευξη του σκοπού του (η «πανοπλία» του, το  «άλογο» του και ο «ιπποκόμος» του) ήταν αντίστοιχα με εκείνα του «ιππότη της ελεεινής μορφής».

Η χούντα τελικά γκρεμίστηκε όχι από την αντίσταση και την εναντίον της δράση και μάλιστα την «ένοπλη», αφού η πρώτη κάθε άλλο παρά δυναμική μπορεί να χαρακτηριστεί ενώ η δεύτερη εκδηλώθηκε (με τη μορφή της τρομοκρατίας) πιο έντονα τον καιρό της Δημοκρατίας παρά τότε, αλλά από την ηλιθιότητα των μελλών της που αγνόησαν τα στρατηγικά δεδομένα δίνοντας στην Τουρκία το άλλοθι για την στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο. Ακόμα και η κορυφαία εκδήλωση της αντιδικτατορικής πάλης, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, έλαβε την έκταση που έλαβε και οδήγησε στη δολοφονία τόσων πολιτών επειδή στα πλαίσια της «μετάβασης στην πολιτική διακυβέρνηση» (Μαρκεζίνης) δεν αντιμετωπίστηκε άμεσα, (όπως οι καταλήψεις της Νομικής στις αρχές του ίδιου χρόνου), αλλά αφέθηκε να εξελιχθεί σε ένα τριήμερο γεγονός, με ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή λαού την τρίτη κυρίως ημέρα (16/11/73), που ήταν πια αδύνατο να κατασταλεί από την αστυνομία.

Ο Ανδρέας επέστρεψε στην Ελλάδα, σχεδόν ένα μήνα μετά τη μεταπολίτευση, περιμένοντας ίσως ότι η χούντα θα επανακάμψει. Εξακολούθησε να δυναμιτίζει την ομαλή πολιτική και κοινωνική ζωή, αντί να συμβάλλει στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού και ανασυγκρότησης της χώρας, με ακραίες θέσεις αναγκάζοντας τον Κ. Καραμανλή να τον αποκαλέσει «Αριστερά της Αριστεράς».  Οι θέσεις του, ο λόγος του, η οργάνωση που δημιούργησε αποτέλεσε τη μεγάλη μήτρα του Αριστερισμού και του Αυριανισμού στην χώρα.

Οι «απολογητές» του ισχυρίστηκαν πολύ αργότερα ότι ήταν από την αρχή προσανατολισμένος στην αστική δημοκρατία «Δυτικού τύπου». Πρόκειται για μία μεγάλη ανακρίβεια. Ότι έλεγε το εννοούσε, τη στιγμή που το έλεγε. Δεν αποτέλεσε το ανάχωμα στην Αριστερά όπως ισχυρίζονται. Αντίθετα εκείνος δημιούργησε ένα ευνοϊκό πεδίο για τις ιδέες της Αριστεράς, σε σημείο που πολλές έχουν ασυνείδητα εμφιλοχωρήσει πλέον και στους ψηφοφόρους (και όχι μόνο) του Κέντρου και της Δεξιάς.

Δεν υπάρχει κανένα σοβαρό επιχείρημα που να δηλώνει ότι η Αριστερά θα είχε «σαρώσει» λόγω της προηγηθείσας δικτατορίας. Η Πορτογαλία και η Ισπανία, την ίδια περίπου περίοδο, απαλλαγήκανε από πολύ πιο σκληρά καθεστώτα 40 και 35 ετών αντίστοιχα χωρίς η Αριστερά να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο. Αντίθετα στην Ισπανία επανήλθε ακόμα και η Βασιλεία. Δεν ήταν κίνηση εθνικής τακτικής το «έξω η Ε.Ο.Κ. και το Ν.Α.Τ.Ο.», το πίστευε και έκανε και τους φανατικούς οπαδούς του να το πιστεύουν σε σημείο που να προκηρύσσονται (Ο.Λ.Μ.Ε. 12ος/1980) και απεργίες με αυτά τα αιτήματα. Δεν έλεγε ψέματα όταν έκανε σφοδρές επιθέσεις κατά των «επιχειρηματιών και του κεφαλαίου» αντίθετα με την πολιτική του υπονόμευσε τις προοπτικές ανάπτυξης των Ελληνικών επιχειρήσεων. Τα πίστευε και έκανε και τους οπαδούς του να τα πιστεύουν διαμορφώνοντας κοινωνικές αντιλήψεις και καταστάσεις που οδήγησαν στον επιχειρηματικό «θάνατο» χιλιάδες μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις ενώ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση.

Αν και ο Ν. Δεληπέτρος, παλιός και στενός συνεργάτης του πατέρα του, ο οποίος έζησε από κοντά όλα τα γεγονότα και γνώριζε όλους τους πρωταγωνιστές τους, υποστηρίζει[5] ότι όλα αυτά οφείλονται αποκλειστικά στον – αποδεδειγμένο αμοραλισμό -  του Ανδρέα, εγώ δεν το πιστεύω. Σίγουρα έλεγε στο λαό αυτά που ήθελε να ακούσει. Αλλά τα έλεγε επειδή τα πίστευε. Επειδή ικανοποιούσαν και τον δικό του ψυχισμό. Επειδή ήθελε να μπορούσε να τα κάνει και χωρίς αμφιβολία αν του δινόταν η δυνατότητα θα τα έκανε. Θα ήθελε να γίνει ο Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου. Να μπει στο ρουθούνι των Η.Π.Α.. Ήταν ένοχες όχι για ότι έκαναν στην Ελλάδα. Ήταν «ένοχες» γιατί τον δέχτηκαν αυτόν τον «Αριστερό» φυγάδα από τους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία της δεκαετίας του 40. Ήταν «ένοχες» για την 20ετή σιωπή του. Όπως ο πατέρας του ήταν ένοχος όχι μόνο για την «προδοσία» της μητέρας του και του ίδιου, αλλά και γιατί πάντα, μέχρι το θάνατό του, «ήταν εκεί» να τον σκεπάζει με τις προστατευτικές φτερούγες του (και από τις οποίες δεν κατάφερε ποτέ όσο εκείνος ζούσε να απαλλαγεί αφού οι προσπάθειες έμεναν πάντα ημιτελείς μπροστά στις δυσκολίες).

Έτσι, με αυτή την πολιτική, έφτασε το 1981 στην εξουσία. Είχε αποσπάσει το 48% των ψήφων του Ελληνικού λαού, αλλά το κυριότερο ήταν ότι είχε κερδίσει την σχεδόν «τυφλή» πίστη των οπαδών του σε ότι έλεγε και σε ότι έκανε. Είχε τη δυνατότητα, αν πράγματι είχε κερδίσει το στοίχημα της εξουσίας έχοντας ρεαλιστικά στρατηγικά σχέδια στο μυαλό του έστω και αν χρησιμοποίησε αδίστακτα προεκλογικά ψέματα, να απογειώσει τη χώρα που ήταν ήδη το 10ο μέλλος της Ε.Ο.Κ. αλλά ακόμα και πριν από αυτό μια όαση δημοκρατίας, ελευθεριών και ανάπτυξης σε όλη τη Βαλκανική και την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Το τι έκανε στην πραγματικότητα και που οδήγησε την χώρα και την κοινωνία με την πολιτική που ακολούθησε θα το προσεγγίσουμε στο 5ο και τελευταίο μέρος αυτής «ιερόσυλης» αποτύπωσης της ιστορίας του.

11-02-2017

Αντώνης Αντωνάκος

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

 



[1] «…Δεν είναι γνωστά περισσότερα στοιχεία για την παρασκηνιακή διαδικασία που οδήγησε στην απελευθέρωση. Κάποιο φως ρίχνει ένα σύντομο σημείωμα, όπου επιγράφεται απλώς «Ανδρέας» και βρέθηκε στα χαρτιά του Χαρίλαου Λαγουδάκη, του έλληνα ειδικού στο Γραφείο Πληροφοριών και Ερευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το σημείωμα φαίνεται ότι αφορά μια επίσκεψη που έκανε στον Ανδρέα μια αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Συμβουλευτικής Συνέλευσης, η οποία ερευνούσε την κατάσταση στην Ελλάδα για λογαριασμό του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, δύο ημέρες πριν από την απελευθέρωση του Ανδρέα. Έλληνες αξιωματούχοι, περιλαμβανομένου του πρεσβευτή Καλαμίδα, ήταν επίσης παρόντες. Ο Ανδρέας θυμάται πως έγινε μια εκτεταμένη συζήτηση που διήρκεσε δύο ώρες. Ωστόσο, το σύντομο σημείωμα που βρέθηκε στα χαρτιά του Λαγουδάκη αφορά μόνο μια «σχετική ερώτηση», στην οποία ζητήθηκε από τον Ανδρέα να απαντήσει. Σύμφωνα με το σημείωμα, ο Ανδρέας λέει, «όταν απελευθερωθώ και μπορέσω να σχηματίσω τη δική μου απροκατάληπτη άποψη για τα γεγονότα, και αν καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η περαιτέρω παρουσία μου στην πολιτική αρένα μπορεί να βλάψει την ομαλότητα της εθνικής ζωής της Ελλάδας, τότε μπορεί να αποφασίσω να αφήσω την πολιτική και να κοιτάξω την οικογένειά μου και την επιστήμη μου»….». Του Σ. Δραΐνα ΤΑ ΝΕΑ 23/06/2011

[2] Εκεί, ο Παπανδρέου θα συνάψει σχέση με μια Σουηδή τηλεπαρουσιάστρια, την Ράνια Νιμπλούμ, με την οποία θα αποκτήσει και ένα ακόμη παιδί, μια κόρη εκτός γάμου. http://news247.gr/eidiseis/afieromata/andreas-papandreou/oi-gynaikes-toy-andrea-papandreoy.4129721.html

[5] «Ο Ανδρέας είχε ασυνήθεις ικανότητες μελετητή των ανθρώπων. Και αναμφισβήτητο ταλέντο δημαγωγού. Και είναι αδίστακτος στην εκμετάλλευση των ανθρώπινων αδυναμιών.

Ο Ανδρέας ύστερα, έπειτα από ψυχρή μελέτη, διαπίστωσε ποια είναι τα κύρια ελαττώματα του λαού μας. Και κατόρθωσε, με απόλυτη επιτυχία, να μεταβάλλει όλα τα εθνικά ελαττώματα σε ιδεολογία!

Ο Ανδρέας κατάλαβε ότι βασικό ελληνικό ελάττωμα είναι ο φθόνος. Και ανάδειξε τον ελληνικό φθόνο σε πρώτο κομματάρχη του! Με την καταφορά του εναντίον των «προνομιούχων Ελλήνων», και με την υπόσχεση της υποστήριξης των «μη προνομιούχων Ελλήνων», κατόρθωσε να επιστρατεύσει ολόκληρο το κόμμα των φθονερών. Γιατί δεν υπάρχει Έλληνας που να θεωρεί τον εαυτό του «προνομιούχο». Και δεν υπάρχει, επίσης, Έλληνας που να μην παραπονιέται εναντίον κάποιου άλλου, τον οποίον χαρακτηρίζει ως προνομιούχο…

Είναι αδίστακτος ο Ανδρέας, αλλά είναι ταλαντούχος αδίστακτος. Με την έντονη αντιδυτική του προπαγάνδα κολάκευσε τη σημαντική μερίδα των Ελλήνων που έχουν την τάση να φορτώνουν στους ξένους όλες τις ευθύνες για όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν στην Ελληνίδα γη. Με τη συνθηματολογία του έκανε τους Έλληνες ανάλαφρους κι ανεύθυνους. Και έτοιμους να διαπράξουν εναντίον των μόνιμων συμφερόντων τους οποιοδήποτε έγκλημα, χωρίς καμία τύψη:

- Περήφανε Ελληνικέ λαέ: Κάτω η Ε.Ο.Κ.! Κάτω το ΝΑΤΟ. Κάτω το ξεπούλημα στα ξένα μονοπώλια!...