Η βάση του 10 και ο «αθάνατος» λαϊκισμός.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που θεωρούσα ότι το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε αποκλειστικά με γνώμονα την εκπαίδευση των νέων. Οι ψευδαισθήσεις που είχα έχουν διαλυθεί από πολύ καιρό. Όμως ομολογώ ότι όσο και αν ασχολούμαι περισσότερο από 30 χρόνια με τα εκπαιδευτικά θέματα ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει το γεγονός της παρανόησης που υφίσταται σε αυτό το πρωταρχικό κοινωνικό πεδίο και της ανευθυνότητας με την οποία το αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί.

Συχνά στο παρελθόν αντιμετώπιζα το αίτημα - απαίτηση διαφόρων ειδικοτήτων – ομάδων πτυχιούχων είτε για την ένταξη στο αναλυτικό πρόγραμμα του επιστημονικού τους αντικειμένου είτε για επέκταση των ωρών διδασκαλίας. Ιστορία των Επιστημών και της Τεχνολογίας, Θεατρολογία, Ολυμπιακή Παιδεία, ξένες γλώσσες, είναι μερικά παραδείγματα ότι, με πρωτοστάτες πολλές φορές τους πανεπιστημιακούς, ο χώρος της εκπαίδευσης αντιμετωπίζεται κατά προτεραιότητα σύμφωνα με τις ανάγκες των διδασκόντων και όχι των διδασκομένων και της κοινωνίας.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές αποτέλεσαν οι πρόσφατες εξαγγελίες για κατάργηση της βάσης του 10. Αν αυτό υλοποιηθεί θα πρόκειται ασφαλώς για επάνοδο σε μία κατάσταση που εν τοις πράγμασι αποτελεί απάτη σε βάρος των ασθενέστερων οικονομικά οικογενειών.

Είναι σαφές ότι στο σημερινό υπερβολικά επιεικές εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο αν διακρίνεται για κάτι αυτό δεν είναι η αυστηρότητα και η δυσκολία του, αντίθετα παράγει μεγάλο αριθμό αριστούχων, αποτελεί «άθλο» η μη επίτευξη της βάσης του 10. Αν και όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην απροθυμία των συγκεκριμένων υποψηφίων να μελετήσουν.

Εάν λοιπόν, όπως είναι απόλυτα φυσικό, με τις εξετάσεις επιδιώκουμε να επιλέξουμε όχι μόνο εκείνους που έχουν την ικανότητα αλλά και την πραγματική επιθυμία να σπουδάσουν δεν θα έπρεπε και για τους δύο λόγους να αποκλείσουμε κάθε σκέψη για επάνοδο στο παλιό καθεστώς;

Είναι γεγονός ότι, αυτό το σύστημα αδικεί τις ασθενέστερες οικονομικά οικογένειες, οι οποίες κατά κανόνα εκτός από την οικονομική αδυναμία στερούνται και την πρόσβαση σε επαρκή ενημέρωση με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να παγιδεύονται σε «σπουδές» αμφιβόλου ποιότητας και προοπτικής σε Τ.Ε.Ι. ή Α.Ε.Ι. του κέντρου και της περιφέρειας, που έχουν ιδρυθεί όχι για να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς σε εξειδικευμένο προσωπικό, ούτε για να ανταποκριθούν στις ανάγκες τις επιστήμης και της έρευνας, αλλά για να δημιουργηθούν θέσεις πανεπιστημιακών για συγγενείς και φίλους, για να τροφοδοτηθούν οι αγορές των επαρχιακών πόλεων και φυσικά για να ικανοποιηθεί η εκλογική πελατεία αρχόντων της πολιτικής και της Τ.Α..

Τελικά το ζήτημα είναι «ποιος πληρώνει το βαρκάρη», και τι γίνεται με τις δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους οι οποίοι αφού έχουν σπαταλήσει μερικά από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής τους παγιδευμένοι από την ανευθυνότητα πολιτικών και πανεπιστημιακών, βρίσκονται με ένα χαρτί στο χέρι χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και δυστυχώς τις περισσότερες φορές χωρίς ούτε μορφωτικό ούτε επιστημονικό αντίκρισμα.

Είναι σαφές επίσης ότι κατά κανόνα οι πιο εύπορες και πιο ενημερωμένες οικογένειες θα ξεφύγουν από την παγίδα είτε στέλνοντας τα παιδιά τους στο εξωτερικό, (βέβαια η νομενκλατούρα δεν κάνει τον κόπο να υποβάλει τα παιδιά της στην δοκιμασία των εξετάσεων και στην συνέχεια στην τραυματική και ανώφελη ταλαιπωρία της φοίτησης στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. της χώρας), ή σε τελευταία ανάλυση στα λίγα καλά κολέγια που παρά τα αριστερίστικα στερεότυπα και τη συστηματική παραπληροφόρηση με την οποία αποπροσανατολίζονται γονείς και μαθητές προσφέρουν αυτό για το οποίο αμείβονται.

Έτσι η Ελληνική «Αριστερά», από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μέχρι τους εξωκοινοβουλευτικούς «άτακτους σχηματισμούς», στην πραγματικότητα και εν ονόματι μιας «παλαβής προοδευτικότητας» παγιδεύει εκείνα τα παιδιά (και τις οικογένειές τους) που θα έπρεπε κυρίως να προασπίζεται. Τα παιδιά των αγροτών, των εργατών, των μισθωτών και εν γένει τα παιδιά των οικονομικά αδύναμων. Τώρα αν αυτό είναι αποτέλεσμα της πνευματικής στείρωσης που προκαλεί ο ακραίος δογματισμός ή είναι, από τους πιο ακραίους τουλάχιστον, συνειδητή προσπάθεια δημιουργίας ενός «προλεταριάτου» πτυχιούχων ως δεξαμενής μελλοντικής «άγρευσης»   συντρόφων, είναι ένα ερώτημα χωρίς απάντηση που να στηρίζεται σε πλαίσια λογικής και ευθύνης.

 

Αντώνης Αντωνάκος

03-03-2010

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr