Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, όταν ένα ερώτημα, έστω και ρητορικό, δεν σου αφήνει εναλλακτικές απαντήσεις, η απάντηση στο ερώτημα: «τελικά είμαστε απατεώνες;» ποια μπορεί να είναι; Κανονικά το ερώτημα θα έπρεπε να είναι: «Είμαστε απατεώνες ή ηλίθιοι;», γιατί μόνο ένας απατεώνας ή ηλίθιος και εγώ το είχα επισημάνει και απ’ αυτό το βήμα θα έλεγε ότι μπορεί να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, -και για να μην παρεξηγηθούμε εμείς είμαστε για πολλούς λόγους φανατικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης- και ταυτοχρόνως να καθορίσει τους όρους με τους οποίους θα είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και βεβαίως αυτά ήτανε εμφανή και προεκλογικά. Από το Νοέμβριο του ’14 και επίσης τα είχαμε επισημάνει σαν Εκτελεστική Επιτροπή στον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Πρωθυπουργό σήμερα.

Επομένως, το ερώτημα της κας Υπουργού «αν είναι απατεώνες» θα έλεγα ότι αν το συμπληρώσει με το «είμαστε απατεώνες ή ηλίθιοι» θα μας κάνει πιο εύκολη την απάντηση. Θα πούμε ίσως και κατά περίπτωση.

Αγαπητοί συνάδελφοι, διαβάζω κάτι. «Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκταση το αίσθημα του καθήκοντος ώστε θεωρείται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας, ένας λαός που αντιμετώπισε πάντοτε με νοσηρό συναισθηματικό τα πολιτικά του προβλήματα κατατρύχεται ήδη από ψυχώσεις. Είμαι βέβαιος πως ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερά -τι παρεξήγηση αλήθεια;- στον τόπο μας και με αυτούς τους όρους θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται, αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέση τους. Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές και το δημοψήφισμα σώζει την υπόθεσή του. Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσουμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσουμε κατά τρόπο ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τη μετεκλογική περίοδο που θα είναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή».

Προοδευτικός ή αντιδραστικός τα έλεγε αυτά, συνάδελφοι; Και πότε τα έλεγε; Πριν από ένα χρόνο; Πριν από δύο χρόνια; Πριν από πέντε; Πριν από δέκα χρόνια; Πριν από 71 χρόνια ακριβώς, συνάδελφοι. Το 1945, πριν από 71 χρόνια. Και αυτό επειδή οι λέξεις, οι λέξεις σκοτώνουν αλλά οι λέξεις είναι και φυλακή. Είναι φυλακή για ανόητους, για αφελείς πολλές φορές. Είτε χρησιμοποιούνται συνειδητά από κάποιους επιτήδειους και απατεώνες, είτε χρησιμοποιούνται αθέλητα και ίσως απ’ την ψευδαίσθησή τους ότι έχουνε το ηθικό πλεονέκτημα το μονοπώλιο της ευαισθησίας, το μονοπώλιο της φροντίδας για την κοινωνία, για τα κοινωνικά αγαθά και για το σύνολο.

Μακάρι να ήταν έτσι, συνάδελφοι. Αλλά με οράματα και με ψευδαισθήσεις καταλήγεις τελικά να κάνεις αυτό που επιχειρεί σήμερα η σημερινή αριστερή κυβέρνηση. Να κάνεις αναδιανομή της φτώχειας. Γιατί πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα δεν είναι το να είσαι ευαίσθητος. Πάνω απ’ όλα είναι να είσαι ωφέλιμος. Αν είσαι μόνο ευαίσθητος, χωρίς να είσαι ρεαλιστής, χωρίς να μπορείς να εκτιμήσεις τις καταστάσεις, χωρίς να μπορείς να οδηγήσεις τον κόσμο του οποίου ηγείσαι σε ένα θετικό αποτέλεσμα και βεβαίως να κοιτάξεις αυτό το θετικό αποτέλεσμα να το κατανείμεις όσο το δυνατόν πιο δίκαια, όχι απόλυτα δίκαια, μπορεί να είναι επιθυμητό, αλλά αυτό είναι στη σφαίρα της ουτοπίας, τότε, συνάδελφοι, από μόνη της η ευαισθησία μπορεί να καταντήσει κατάρα γι’ αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι προσπαθεί να προστατεύσει.

Δεν έχει σημασία, συνάδελφοι, πόσο θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιους ανθρώπους, σημασία έχει πόσο μπορούμε πραγματικά να τους βοηθήσουμε. Δεν έχει σημασία να βάλουμε στο διαμέρισμά μας 10 άστεγους και μετά να κατηγορούμε τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων της πολυκατοικίας γιατί δεν δέχονται να μοιραστούνε τους άστεγους μαζί μας. Ας το έχουμε εξασφαλίσει πριν και μετά να τους δεχθούμε στο διαμέρισμά μας.

Αγαπητοί συνάδελφοι, συνεχίζοντας και πιο κάτω μια μικρή παράγραφο αυτού που διάβασα, από τον ίδιο άνθρωπο, στο ίδιο κείμενο. Λέει: «Όταν όμως θα έχει σβήσει η εντύπωση απ’ τα Δεκεμβριανά και θα έχει τερματιστεί η εθνική μας κρίση, τι θα είναι εκείνο που θα μας συνδέει με τη λαϊκή ψυχή;».

Δεν έχετε μονοπώλιο στην ευαισθησία, συνάδελφοι. Το μόνο μονοπώλιο που μπορεί να ζητήσετε και εκεί δεν έχετε μονοπώλιο, γιατί έχετε ανταγωνιστές φανατικούς από την άλλη πλευρά, είναι ότι διεκδικείτε για τον εαυτό σας την κατοχή της μοναδικής και της απόλυτης αλήθειας. Αλλά αυτό είναι στη ρίζα του ολοκληρωτισμού και του φασισμού. Και γι’ αυτό θα πρέπει να είσαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, συνάδελφοι. Είχαμε ένα σύστημα το οποίο σε κάποιο βαθμό ήτανε κοινωνικό, κοινωνική ασφάλιση και σε κάποιο βαθμό είχε στρεβλώσεις που στρέφονταν κατά της κοινωνίας. Σε κάποιες περιπτώσεις μεμονωμένες, έξω από μας, όπως θέλετε πέστε το, υπερβολικές παροχές και όταν τις παροχές τις πληρώνει η κοινωνία σε ανθρώπους που δεν τις έχουνε ανάγκη και είναι υπερβολικές τότε είναι αντικοινωνική η παροχή.

Ήταν ένα σύστημα, λοιπόν, με πολλή αφέλεια, με πολλές στρεβλώσεις, κάποιες απ’ τις οποίες ήταν αντικοινωνικές. Αυτό επισημάνθηκε πριν από 26 χρόνια και επιχειρήθηκε μια προσαρμογή. Είχε κακές πλευρές; Είχε κακές πλευρές. Μπορούσαν να διορθωθούν στην πορεία; Μπορούσαν να διορθωθούν. Αν υπήρχαν και άλλες πλευρές από το 1990 μέχρι το 2010 έπρεπε και αυτές οι άλλες κακές πλευρές να αντιμετωπιστούν; Έπρεπε. Έπρεπε εμείς να κάνουμε έναν ουσιαστικό διάλογο συνεννοούμενοι μεταξύ μας; Με μια γλώσσα που να την καταλαβαίνουμε, όχι με συνθήματα και με ωραίες κουβέντες: προοδευτικός, κοινωνικός. Ωραίες είναι οι κουβέντες αλλά είπαμε, είναι παγίδα για να μην σκέφτεσαι.

Ρεαλιστικά και με σκέψη, γιατί ο κόσμος δεν καθορίζεται απ’ τη βούλησή μας και ιδιαίτερα ο σημερινός κόσμος που είναι παγκοσμιοποιημένος. Δεν μπορούμε να τον καθορίσουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας ή με τα συμφέροντά μας.

Το σύστημα που επιχειρείται να οικοδομηθεί τώρα είναι ακριβώς ένα σύστημα αναδιανομής της φτώχειας. Ένα μισοερειπωμένο, παλιό και στρεβλό σύστημα να το χτίσει, να το συμπληρώσει με ένα χειρότερο, ακόμα μισό. Έχει μείνει μισό από το παλιό σύστημα το οποίο έχει κατεδαφιστεί το μισό και προσπαθεί να φτιάξει όχι ένα σύστημα από την αρχή αλλά να συμπληρώσει…

(Διαλογικές συζητήσεις)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Λοιπόν, κοίταξε να δεις, μπορείτε να κάνετε… Εγώ, Θέμη μου, σε καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω και σου λέω ότι ήσουν και τυχερός, γιατί παραλίγο να ήσουν από το άλλο στρατόπεδο, ευτυχώς βρήκες ένα εμπόδιο, έναν σύντροφο Γιώργο απ’ την άλλη μεριά, που έθεσε εμπόδια, θα είχες συνεισφέρει και συ στην αριστερή κυβέρνηση. Θα είχες συνεισφέρει και εσύ στην αριστερή κυβέρνηση.

Έχουμε, λοιπόν, ένα σύστημα το οποίο επιχειρεί την αναδιανομή της φτώχειας. Δεν είναι, συνάδελφοι, και κακώς γράφεται σε κείμενα της ΑΔΕΔΥ ότι το καινούργιο σύστημα που οικοδομείται είναι κεφαλαιοποιητικό - ανταποδοτικό. Δεν είναι κεφαλαιοποιητικό - ανταποδοτικό. Είναι ένα σύστημα που παίρνει από εκείνους που δίνουνε, που απαλλοτριώνει τα αποθεματικά αλλά και τις εισφορές από εκείνους που εργάζονται και που δίνουνε εισφορές και κάνει αναδιανομή όχι όπως πρέπει να γίνεται η αναδιανομή με έσοδα από την Εφορία και παροχές απ’ το κοινωνικό σύστημα, αλλά με έσοδα από το ασφαλιστικό σύστημα και αναδιανομή μες στο ίδιο το ασφαλιστικό σύστημα.

Τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε; Δεν είναι κατ’ ανάγκη τα ίδια πράγματα, συνάδελφοι. Ακόμα και από εκείνους που προτείνουν 48ωρες και πενθήμερες, είναι εμφανής η αδυναμία. Και είναι εμφανής γιατί αν πραγματικά υπήρχε αυτή η δυναμική που να δικαιολογεί, κακώς δεν υπάρχει θα πω εγώ, δέκα φορές κακώς, που να δικαιολογεί και την πενθήμερη και τη διαρκείας, θα μπορούσαν να την επιχειρήσουν και να την κάνουν και από μόνοι τους.

Αυτή τη στιγμή, αυτό που γίνεται από κάποιες πλευρές, είναι μια πλειοδοσία αγωνιστικότητας η οποία στο όμως παρελθόν δεν έχει οδηγήσει πουθενά, παρά μόνο σε κινητοποιήσεις οι οποίες εκτονώσανε και όποια δυναμική υπήρχε.

Ρεαλιστικά, λοιπόν, πάνω στην κατάθεση και στην ψήφιση του νομοσχεδίου βεβαίως το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αντιδράσει. Και βεβαίως η αντίδραση αυτή θα κριθεί κυρίως απ’ την ένταση και τη συμμετοχή του κόσμου στα συλλαλητήρια και όχι απ’ το αν θα είναι 24ωρη ή 48ωρη. Δεν είναι το κύριο ζήτημα εκεί, το κύριο ζήτημα είναι πώς μέσα απ’ τη δραστηριοποίηση και τη δική μας και των Ομοσπονδιών και των Πρωτοβαθμίων θα καταφέρουμε ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι να βγούνε από την ησυχία τους και να κάνουν ακόμα μεγαλύτερα συλλαλητήρια από εκείνα που γίνανε στις αρχές του περασμένου μήνα.