Η «οικοδόμηση» της «παλαβής Αριστεράς».

Η συστηματική παραχάραξη της ιστορίας μετά τη Μεταπολίτευση οδήγησε τους Έλληνες όχι μόνο να «καταπιούν αμάσητο» το μύθο της «ηθικής υπεροχής» και της «αδικημένης» Αριστεράς, αλλά ακόμα και μετά την κατάρρευση των Αριστερών απολυταρχικών καθεστώτων των Βαλκανίων και την πλημμύρα των οικονομικών προσφύγων από τους πρώην «σοσιαλιστικούς παραδείσους», που ανέλαβαν να «υπηρετούν» τους «εκ πεποιθήσεως προοδευτικούς» Έλληνες αναλαμβάνοντας όλες τις χειρωνακτικές εργασίες, να μην βλέπουν την αλήθεια που όχι απλώς ήταν μπροστά τους αλλά κραύγαζε.

Έτσι οι Έλληνες που – κατ’ εξοχήν αυτοί– δεν έπρεπε να ξεχάσουν «τι σημαίνει Αριστερά» κραύγαζαν  -μεθυσμένοι από τον «πράσινο ήλιο»- ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».

Προφανώς ο «μεγάλος δάσκαλος και προφήτης του λαϊκισμού»,  πέρα από τις παιδικές του ιδεοληψίες και οικογενειακές «γκρίζες σκιές», ήθελε να «αποσβέσει και την «βολική» αναχώρηση του στις «καταραμένες» ΗΠΑ τον Μάιο του 40 – μια ανάσα πριν από τη βέβαιη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο – καθώς επίσης και την τακτοποίηση και ανάδειξη του στην «πατρίδα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού» την εποχή μάλιστα που εκεί οι φυλετικές διακρίσεις καταδυνάστευαν τους Μαύρους και ο Μακαρθισμός οδηγούσε σε βαθιές και άδικες εκκαθαρίσεις στην τέχνη και στην εκπαίδευση.

Έτσι συστηματικά ακόμα και στην εκπαίδευση η παραχάραξη της ιστορίας εμφιλοχώρησε με ακραίο – πολλές φορές μέχρι γελοιότητας τρόπο – και στα σχολικά εγχειρίδια. Σχεδόν όλα τα βιβλία από την ιστορία, την κοινωνιολογία, την πολιτική οικονομία, τη λογοτεχνία, ακόμα και τη γεωγραφία αποτέλεσαν όργανα προπαγάνδας. Ένα ακόμα παράδειγμα αυτής της πολιτικής αποτέλεσε και η προσπάθεια να προωθηθεί για διδασκαλία στα σχολεία ένα βιβλίο παραχαραγμένης «ιστορίας». Το βιβλίο ήταν μια «ανθολογία μαργαριταριών» της «παλαβής Αριστεράς. Ήθελε τεράστια αντοχή να το διαβάσεις αν δεν το αντιμετώπιζες με «εύθυμη διάθεση». Αλλά βεβαίως ήταν εντελώς απαράδεκτο, αντιπαιδαγωγικό και αντιδημοκρατικό, τέτοιο που μόνο η αλαζονεία ή το θράσος αν θέλετε της «πρώτης φοράς» Αριστερά θα το αποτολμούσε. Ήταν ασφαλώς ένα δείγμα του είδους και του ήθους της εκπαίδευσης στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της ανύπαρκτης δημοκρατίας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους της προπαγάνδας που επιχειρούσε το βιβλίο είναι το ακόλουθο. Αφού ασχολείται και περιγράφει, τις πραγματικά δραματικές συνθήκες που υπήρχαν κατά τη βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα για τις εργατικές οικογένειες, απευθύνει στους μαθητές το εξής «παιδαγωγικό» και «δημοκρατικό» ερώτημα: «Κατά τη φιλελεύθερη ιδεολογία, καθένας είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του. Τι θα απαντούσατε σε αυτό τον ισχυρισμό, αν μπορούσατε να μιλήσετε για λογαριασμό ενός παιδιού μιας εργατικής οικογένειας που γεννήθηκε στο Λονδίνο κατά την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και μεγάλωσε κάτω από συνθήκες παρόμοιες με αυτές που διαβάσατε στο κείμενο του βιβλίου σας;»

Είναι σαφές ότι το κείμενο του βιβλίου επιχειρεί να ακυρώσει την ιδεολογία του φιλελευθερισμού στη συνείδηση του μαθητή. Και είναι επίσης σαφές ότι αυτό προφανώς δεν είναι ιστορία.

Αλλά αυτό τελικά είναι ένα μικρό δείγμα μιας «συλλογής αθλιοτήτων» οι οποίες αναφέρονται σε πρόσωπα και καταστάσεις της πρόσφατης Ελληνικής Ιστορίας.

Η αντίδραση οδήγησε το, ήδη τυπωμένο βιβλίο, να πάει για ανακύκλωση. Αλλά αυτό ήταν στα ύστερα χρόνια του «τρίτου δρόμου για το Σοσιαλισμό» το 2002 και αποτελεί μικρό μόνο «επεισόδιο» σε μια πορεία που εξηγεί γιατί ο μύθος της Αριστεράς κυριάρχησε και γιατί εν τέλει φτάσαμε σήμερα εδώ. Εξ άλλου ο υπουργός παιδείας τότε προς τιμήν του κατανόησε τις καταστάσεις που θα πυροδοτούσε η προσπάθεια διδασκαλίας αυτής της «ιστορίας».

Κύριο ρόλο έπαιξαν στην αποτροπή της διδασκαλίας του βιβλίου τα δημοσιεύματα του προώθησα στον Ελεύθερο Τύπο, στις 9 και 10 Ιουνίου του 2002, όντας αντιπρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε..  Προκάλεσαν ισχυρές αντιδράσεις της Ν.Δ. με αποτέλεσμα τον Ιούλιο το βιβλίο να πάει στο «χρονοντούλαπο» της προπαγάνδας.

Δυστυχώς όμως είχε προηγηθεί μια 20ετης «πλύση εγκεφάλου» με όλα τα έντυπα, ηλεκτρονικά και ανθρώπινα μέσα και η βλάβη που είχε προκληθεί ήταν «ανήκεστος». Αν θέλαμε να κάνουμε μια ουσιαστική «ανάγνωση» των αιτίων της σημερινής κρίσης θα πρέπει κάποτε να ασχοληθούμε σοβαρά με τους «μύθους» που κυριάρχησαν στη χώρα μας τα χρόνια της «ηθικής υπεροχής της Αριστεράς». Τα χρόνια του «τρίτου δρόμου για το Σοσιαλισμό», τα χρόνια του «Π.Α.Σ.Ο.Κ. και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Τα χρόνια του «απόψε πεθαίνει η Δεξιά», όταν ο «πράσινος ήλιος» είχε δημιουργήσει μια συλλογική αλαζονική, δήθεν ιδεολογική «ηλίαση».

20-09-2016

Αντώνης Αντωνάκος

 

mailto:antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr