Το κίτρινο αστέρι (νεοφιλελεύθερος).
« Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις. » Βολταίρος.
Ένα ουτιδανό νεοφιλελεύθερο ίζημα τόλμησε να καταγγείλει την εκλαμπρότατη Π.τ.Β. για τη συμπεριφορά της απέναντι σε έναν εργαζόμενο σε βενζινάδικο (γύρευε τι κουμάσι ήταν και αυτός), που αρνήθηκε να την εξυπηρετήσει. Αλλά τα κομματικά «τάγματα εφόδου» ανέλαβαν να επαναφέρουν τα αντιδραστικά αποβράσματα στην τάξη. Για να μην παίρνουν θάρρος ορισμένοι σκοταδιστικοί θύλακες, που δεν κατανόησαν ακόμα ότι η κυβέρνηση της, για πρώτη φορά μετά την πρώτη φορά (1981), αριστεράς δε θα αφεθεί στο έλεος της Δεξιάς προβοκάτσιας από το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αυτή, όχι ακριβώς και επί λέξη, αλλά με τα ψυχολογικά και συναισθηματικά συμφραζόμενα, ήταν η αντίδραση της κομματικής οργάνωσης της Αιδηψού εναντίον αυτών που τόλμησαν να κατηγορήσουν την Π.τ.Β. για τη συμπεριφορά της.
Δεν είναι καινούργια πρακτική ούτε στη χώρα μας ούτε στο διεθνές ιστορικό στερέωμα. Να θυμίσουμε: Οι ναζί ανάγκαζαν τους Εβραίους να φορούν ένα κίτρινο αστέρι. Τι θα γινόταν αν δεν είχαν την εξουσία; Θα σημάδευαν τη νύχτα τα σπίτια τους με κίτρινη μπογιά; ή για μεγαλύτερη ασφάλεια θα χαρακτήριζαν Εβραίο κάθε μελαχρινό και μαυρομάλλη; Οι Μακαρθιστές χαρακτήριζαν με ευκολία κομμουνιστές όσους είχαν ριζοσπαστικές φιλελεύθερες ιδέες (σε αυτούς «κατάφερε» να μην συμπεριληφθεί ο Α. Παπανδρέου). Οι σταλινικοί χαρακτήριζαν με διάφορους χαρακτηρισμούς (οπορτουνιστές, σεχταριστές, κ.λπ.) όποιον δε συμφωνούσε με την επίσημη άποψη και τον έστελναν για χειμερινές διακοπές στη Σιβηρία. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικά τα αιματηρά επεισόδια της Τασκένδης - καταβάλλεται εργώδης προσπάθεια να τα αποκρύψουν – όταν, μετά το θάνατο του «πατερούλη» Στάλιν, οι Κολιγιαννικοί «έτυχαν της δωρεάς και του χρίσματος» της νέας Σοβιετικής ηγεσίας και εκπαραθύρωσαν τους Ζαχαριαδικούς.
Τι γίνεται όταν κάποιος θέλει να εξουδετερώσει μια εθνοτική ομάδα, ένα διαφορετικό θρήσκευμα, μιαν αντίπαλη ιδεολογία ή να «εξαφανίσει» κάποιους ενοχλητικούς και δεν έχει την εξουσία για να το πραγματοποιήσει; Η μεταπολίτευση στην Ελλάδα είναι αρκετά διδακτική. Φορτώνεις λέξεις με αρνητικό φορτίο, συγκεχυμένο και αδιευκρίνιστο, όπως ο «αράπης» - σε καμία περίπτωση με τη σημασία της φυλής - ή ο «μπαμπούλας» των παιδικών μας χρόνων και μετά τις κολλάς, σαν κίτρινο αστέρι, σε όποιον θέλεις να εξουδετερώσεις. Δεξιός, αντιδραστικός, νεοφιλελεύθερος και ό,τι άλλο διαθέτει το οπλοστάσιο της αντιδημοκρατικής μεθοδολογίας της Αριστεράς. Αν ήμασταν στα χρόνια του εμφυλίου, η πιθανότητα να γίνεις δια-κομιστής ενός κλειστού φακέλου με την αναγκαστική επιστράτευση σου στον ΕΛΛΑΣ ήταν μεγάλη.
Όμως τώρα αποθρασυνόμενοι οι επίγονοι του Ζαχαριάδη, από την ανεκτικότητα και την ιδεολογική φυγομαχία της Αστικής Δημοκρατίας, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αλαζονείας που δεν κατανοούν ότι η νοοτροπία και η συμπεριφορά τους είναι στην κυριολεξία φασιστική. Ξεκινώντας μετά την μεταπολίτευση με μεθοδευμένη και επιθετική πολιτική, από το χώρο των πανεπιστημίων κυρίως, την «έφοδο» με χαρακτηριστικά ακραίας ιδεολογικής βίας και τρομοκρατίας, οδήγησαν στην επικυριαρχία ενός αριστερίστικου ιδεολογικού νεφελώματος που έφτανε μέχρι του σημείου να νομιμοποιεί ηθικά την ενεργητική βία που εξελισσόταν ακόμα και στο πεδίο των «πολιτικών» δολοφονιών.
Γιατί είναι δεδομένο ότι: «η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Άρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα.» Ν. Μαραντζίδης Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3-2-2013.
Το ερώτημα είναι, πόσες ελπίδες υπάρχουν να κατανοήσουν οι «εραστές της προοδευτικής βίας» ότι, δεν απέχει και πολύ ο χρόνος που ο μηχανισμός της πνευματικής και συναισθηματικής παγίδευσης σε ιδεολογήματα και στερεότυπα, τα οποία μετέτρεψαν ένα «λαό φιλοσόφων σε λαό δολοφόνων», θα οδηγήσει και τους ίδιους, με την ίδια ευκολία έστω και ασυνείδητα, σε πιο επώδυνες αντικοινωνικές και φασιστικές συμπεριφορές.
Η συμμετοχή στην ιδεολογική και φραστική βία, η ανοχή στην ενεργητική βία, η παροχή αιτιολογικής βάσης για την άσκηση της (ακόμα και της δολοφονικής), αποτελούν επικίνδυνο ολίσθημα με άγνωστη κατάληξη. Οι «εχθροί», οι «βάρβαροι» είναι η μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να μας οδηγήσει «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ» να μετατραπούμε σε βαρβάρους.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 2015-04-20