Η ιδεολογική καταδυνάστευση των νικητών.

Η Μεταπολίτευση καθορίστηκε σε σημαντικό βαθμό από ένα «δυνάστη» και έναν «ηττημένο νικητή», οι οποίοι ευθύνονται για την πορεία που ακολούθησε η χώρα προς τη χρεωκοπία.

Ο πρώτος από αυτούς είναι η αυτάρεσκη, αλαζονική και αυθαίρετη βεβαιότητα ηθικής και ιδεολογικής υπεροχής της Αριστεράς – εν γένει όποιου αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερός – έναντι των «άλλων». Αυθαίρετη, γιατί είναι αδικαιολόγητη, τόσο σε σχέση με το ελληνικό παρελθόν όσο και με τις διεθνείς ιστορικές εξελίξεις, που αφορούν τις δημοκρατικές ελευθερίες, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία.

Συγκεκριμένα, χωρίς να παραγνωρίζεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Αριστεράς στην Εθνική Αντίσταση, δεν πρέπει να αποσιωπάται ότι ο στόχος ή η σκοπιμότητα ήταν διπλή, αφού παράλληλα, αν όχι κυρίαρχα, προετοιμαζόταν για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του «προλεταριάτου».

Αδιάψευστοι μάρτυρες η ανταρσία στο στρατό της Αφρικής και η συστηματική προσπάθεια εξόντωσης κάθε άλλης αντιστασιακής οργάνωσης, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την εξόντωση-δολοφονία του συνταγματάρχη Ψαρού. Είναι μάλλον χαρακτηριστικό ότι τις σκληρότερες μάχες, κατά τη διάρκεια της κατοχής, ο ΕΛΑΣ τις έδωσε εναντίον άλλων αντιστασιακών οργανώσεων. Τα γεγονότα αυτά έκαναν τόσο πασιφανείς τους τελικούς στόχους του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ώστε οδήγησαν σε αποτυχία την προσπάθεια να καλυφθούν πίσω από ένα δήθεν δημοκρατικό μέτωπο, καθώς εκμεταλλεύονταν τους προπολεμικούς διχασμούς Βασιλικών – Βενιζελικών.

Έτσι, στην προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας, την οποία επιχείρησε η Κομμουνιστική Αριστερά, βρήκε απέναντί της συσπειρωμένες όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις. Γιατί, πέρα και πάνω από κάθε αμφιβολία και ανεξάρτητα από την επίκληση αφορμών και την παράθεση αιτιάσεων, τον αδελφοκτόνο εμφύλιο η Αριστερά τον προκάλεσε. Τόσο οι θεωρητικές προσεγγίσεις του Λενινισμού-Μαρξισμού όσο και η ιστορική επιβεβαίωσή τους παγκοσμίως θα αρκούσαν, ακόμα και αν δεν υπήρχαν τα αιματηρά ιστορικά γεγονότα και οι αδιάψευστες μαρτυρίες στη χώρα μας. Άλλωστε, το ομολογούν πρώην στελέχη όπως οι Τ. Λαζαρίδης[i], Λ. Κύρκος[ii], Α. Καρκαγιάννης[iii], τα οποία ήταν έτοιμα να δώσουν τη ζωή τους τότε για την «επανάσταση».

Συνεπώς, αφού έχουν την ευθύνη για τους ποταμούς του αίματος που χύθηκαν εκατέρωθεν και για την απώλεια 5 χρόνων (10ος/1944-8ος/1949) ομαλότητας, ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού, – ακόμα και το Κυπριακό θα είχε ενδεχομένως εντελώς διαφορετική εξέλιξη - δεν είναι άμοιροι τεράστιων ευθυνών, για τα όποια σημαντικά ελλείμματα δημοκρατίας παρατηρήθηκαν μετά το 1949 ούτε για τη δημιουργία ή ακόμα και τη συντήρηση στις δομές του κράτους και κυρίως στα σώματα ασφαλείας και στο στρατό αντιδημοκρατικών «νεοπλασιών», οι οποίες με τη συνεπικουρία πολιτικών ανεπαρκειών και τυχοδιωκτικών επιδιώξεων τελικά οδήγησαν στην 7χρονη δικτατορία.

Παρ’ όλα αυτά, μετά τη μεταπολίτευση, ακολουθώντας μιαν επιθετική «ιδεολογική» πολιτική και με την καθοριστική συμβολή της «αριστεράς της αριστεράς», όπως αποκαλούσε ο Κ. Καραμανλής το ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν ένα νεφέλωμα «ιεροσύνης», εξαγνίζοντας-εξαλείφοντας τις ευθύνες της Αριστεράς και παράλληλα «δαιμονοποιώντας» και ενοχοποιώντας για τα πάντα τους αντιπάλους.

Η προσπάθεια αυτή πέτυχε επειδή, σε αντίθεση με ό,τι γινόταν μέχρι το 67, ο χώρος του Κέντρου με την παρέμβαση του Α. Παπανδρέου μετατοπίστηκε αριστερά σε επίπεδο συνθηματολογίας, διακηρύξεων και προεκλογικών θέσεων, γεγονός που οφειλόταν είτε σε ψυχικά-φαντασιακά  στερεότυπα και απωθημένα – μιας, κατά τα άλλα, χαρισματικής προσωπικότητας - είτε σε συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού, με αποκλειστικό στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. Γεγονός είναι πάντως ότι η περιβόητη και νεφελώδης αλλαγή ουδέποτε υλοποιήθηκε, χωρίς όμως γι’ αυτόν το λόγο να εγκαταλειφτεί ποτέ το νεφελώδες ιδεολόγημα της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης.

Την ίδια περίοδο, τη φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη είχε καταλάβει ένα εντελώς αδικαιολόγητο και ακατανόητο «ενοχικό σύνδρομο». Ναι, οι συνταγματάρχες προέρχονταν από το χώρο, που ασαφώς και με μη πολιτικά κριτήρια, χαρακτηρίζεται Δεξιά. Όμως, ούτε τους δημιούργησε ο Φιλελεύθερος χώρος ούτε, πολύ περισσότερο, τους άνοιξε την πόρτα για να καταλύσουν τη Δημοκρατία. Αντίθετα, η ευρύτερη παράταξη κατάφερε στο μετεμφυλιακό εκρηκτικό ναρκοπέδιο να διαμορφώσει τις συνθήκες για την αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, προωθώντας ταυτόχρονα τις διεθνείς σχέσεις με την ισότιμη ένταξη της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς του δημοκρατικού Δυτικού κόσμου. Επίσης, έβαλε τα θεμέλια για μιαν εκρηκτική  οικονομική ανάπτυξη, με ρυθμούς που μας έφερναν δεύτερους στην παγκόσμια κατάταξη, μετά την Ιαπωνία.

Ασφαλώς, υπήρχαν αυτήν την περίοδο, όπως και σε όλη τη διάρκεια από το τέλος του εμφυλίου μέχρι την επιβολή της δικτατορίας, δυσλειτουργίες της δημοκρατίας και διωγμοί της Αριστεράς. Δεν πρέπει όμως να παραγνωρίζουμε ότι είχαν προηγηθεί χρόνια που έρρεαν ποταμοί αίματος και επίσης ότι το κλίμα παγκόσμια, και όχι μόνο στην Ελλάδα, ήταν ιδεολογικά απόλυτα πολωμένο.  Και επιπλέον ότι η ηττημένη Αριστερά, σύμφωνα με τις κινήσεις και τις δηλώσεις της, δεν είχε καταθέσει οριστικά τα όπλα, δίνοντας, αν όχι αιτίες, τουλάχιστον αφορμές που χρησιμοποιούνταν από τους σκληροπυρηνικούς κύκλους των νικητών. Συγκεκριμένα:

«Η ηγεσία του ΚΚΕ συγκάλεσε στις 9 Οκτωβρίου 1949 την 6η Ολομέλεια, για να εκτιμήσει τις αιτίες της «υποχώρησης» και να θέσει τα νέα καθήκοντα ενόψει της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί… Την κεντρική εισήγηση στην 6η ολομέλεια θα πραγματοποιήσει το «alter ego» τού Ζαχαριάδη, ο Μπαρτζιώτας… Ο εισηγητής μιλάει για προσωρινή υποχώρηση και προσπαθεί να δώσει την εντύπωση στο ακροατήριο ότι επίκειται ανασύνταξη του στρατεύματος, γιατί ο επόμενος γύρος αναμένεται σύντομα…». Στις 16 Οκτωβρίου του 1949 ο Νίκος Ζαχαριάδης δήλωνε από το ραδιόφωνο του Βουκουρεστίου το περίφημο "βάζουμε το όπλο παρά πόδα"… «Ο Ζαχαριάδης, επιμένοντας στο άτοπο ιστορικά αλλά και θρυλικό «με το όπλο παρά πόδα», για να συντηρήσει την ψευδαίσθηση ότι η υποχώρηση είναι προσωρινή κι ότι επίκειται νέος γύρος ένοπλης πάλης, αποστέλλει μέσω της 7ης ολομέλειας (14-18 Μαΐου 1950) «Χαιρετιστήριο προς τα αντάρτικα τμήματα».».

Άλλωστε, αρκετά χρόνια μετά, ένας πρώην Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε., ο  Γρηγόρης Φαράκος,[iv] αποτολμά να δημοσιοποιήσει κάποιες από τις απόψεις του – συμβάλλοντας στην αποκατάσταση της αλήθειας και της εθνικής ενότητας – και αντιμετωπίζει τη συνήθη πρακτική της προσπάθειας ηθικής εξόντωσης από το επίσημο κομματικό δημοσιογραφικό όργανο.

Έτσι, η Αριστερά, αποσιωπώντας ότι σύμφωνα με τα Μαρξιστική θεωρία επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση «η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», αφέθηκε στο βολικό αφήγημα της «άδικα διωκόμενης δημοκρατικής παράταξης ». Επίσης, αποσιωπήθηκε ο φυσικός νόμος που θέλει «κάθε δράση να προκαλεί αντίδραση», ο οποίος σε σημαντικό βαθμό ερμηνεύει και αιτιολογεί πολλά από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, που είχαν ως απόληξη την 21η Απριλίου του 67. Απόληξη που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν τη διακυβέρνηση από το 1963 μέχρι τότε ήταν στοιχειωδώς επαρκείς και εθνικά υπεύθυνοι.

Από την πλευρά της Αριστεράς αυτή η αποσιώπηση ήταν θεμιτή και κατανοητή. Αυτό που παραμένει ακατανόητο είναι η «αφωνία» της άλλης πλευράς, η οποία αφέθηκε να γίνει βολικός «ιδεολογικός σάκος του μποξ» και να λοιδορείται κατά περίπτωση ως «Δεξιά παρένθεση». Σε τέτοιο βαθμό που πολλές ουτοπικές και αδιέξοδες θέσεις της Αριστεράς έχουν πια υιοθετηθεί και επαναλαμβάνονται άκριτα, όχι μόνο από απλούς φιλελεύθερους πολίτες αλλά και από κορυφαία πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη. Και αυτό παρά το γεγονός ότι, τουλάχιστον εδώ και 25 χρόνια, η φιλελεύθερη ιδεολογία έχει θριαμβευτικά επικρατήσει,  διαλύοντας τους ελκυστικούς αλλά ουτοπικούς μύθους της δήθεν επιστημονικής νομοτέλειας, που θα οδηγούσε στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους». Έτσι, από «νικήτρια» η φιλελεύθερη παράταξη κατέληξε «ηττημένη». Γιατί «δεν πρόσεξε» και άφησε να «χτιστούν γύρω της τείχη»[v] εξαρτημένων ανακλαστικών «προοδευτικής και φιλολαϊκής σκέψης» και αριστερών ιδεολογημάτων.

Αυτοί λοιπόν είναι οι δύο καθοριστικοί παράγοντες που παγίδευσαν την ελληνική κοινωνία μετά τη Μεταπολίτευση σε θολά ιδεολογήματα και σε πλαστά διλήμματα, παραδίδοντάς την έρμαιο στον άκρατο αμοραλισμό και στον αδίστακτο λαϊκισμό. Και αν «η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» είναι αναγκαία, για να μην συνεχίσουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία, είναι καιρός να απαλλαγούμε από ιδεοληψίες και φαντάσματα του παρελθόντος. Και αυτό οφείλουν να το κάνουν πρώτοι οι «ηττημένοι νικητές». Αυτοί που ήδη από τις εκλογές και μετά θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι άλλο είναι οι «ιδέες» και οι θεωρητικές «ασκήσεις επί χάρτου» και άλλο η συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και η συγκεκριμένη κατάσταση. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη αυτοί που ονειρεύονται μιαν «αριστερή διακυβέρνηση» σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και πολύ περισσότερο σε πείσμα των εξελίξεων – και των αποκαλύψεων –, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, να κατανοήσουν την απόλυτη ανάγκη ευρύτερης εθνικής συναίνεσης, όπως είχα την ευκαιρία να επισημάνω το φθινόπωρο στον Πρωθυπουργό, αρχηγό τότε της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 2015-03-17

www.antonakos.edu.gr

[email protected]

 

 



[i] «Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του. Και οι μεγάλοι ένοχοι, Μίκη, είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», Νίκος Ζαχαριάδης.

Στο «Χρονικό» του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966 (βλ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 17-8-2003), χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλο αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα, οι Άγγλοι θελαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, «λαϊκά», το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα». Τάκης Λαζαρίδης Επιστολή στο Μ. Θεοδωράκη.

 

[ii] «...Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο - τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.» (συνέντευξη στις 3/12/2006 στην Καθημερινή). Λεωνίδας Κύρκος

 

[iii] «Ποτέ η Αριστερά, τουλάχιστον σε ηγετικό επίπεδο, δεν τόλμησε να αναρωτηθεί ειλικρινά τι θα εσήμαινε και τι σημαίνει αυτή η «νίκη» που απροσδόκητα χάθηκε και εξακολουθεί ακόμα να τη θρηνεί. Ιδιαίτερα η συγκλονιστική αποκάλυψη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού και ταυτόχρονα ανύπαρκτου, θα έπρεπε λογικά να οδηγήσει την Αριστερά σε πλήρη ανατροπή της πολιτικής της, στη θεωρία και την πράξη. Όχι ότι μας χρειάζονταν οι αποκαλύψεις, όλοι ξέραμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν τολμούσε να θέσει το καταλυτικό ερώτημα. Και είναι πραγματικά ένα θέμα για να ερευνηθεί, πώς άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν τίποτα στη ζωή τους, που έδειξαν απαράμιλλο θάρρος και ηρωισμό, φοβήθηκαν να ρωτήσουν και να αναρωτηθούν: τι πήγαμε να κάνουμε και ευτυχώς δεν μας άφησαν να το κάνουμε και να το αποτελειώσουμε;

Αυτό το ερώτημα έθεσε νωρίς ο Τάκης Λαζαρίδης, πρώτα στον εαυτό του και έπειτα, με το πρώτο του βιβλίο σε όλους τους άλλους. Όπως καταλαβαίνετε, είναι σαν να θέλει να ξαναγράψει την ιστορία της Αριστεράς. Ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος, για παράδειγμα, ήταν θανάσιμες απειλές εναντίον της χώρας και του λαού και όχι ευκαιρίες «νίκης» που χάθηκαν. Και ευτυχώς, που αυτές οι απειλές αποκρούσθηκαν. Το «αστικό κράτος» και οι ξένοι, οι Άγγλοι πρώτα και κατόπιν οι Αμερικανικοί, συνέτριψαν την Αριστερά και την αιματοκύλησαν χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς, όπως επιβάλλει ένας πόλεμος. Σώθηκε, όμως, η χώρα και ο λαός της δεν γνώρισε τις περιπέτειες που γνώρισαν άλλοι λαοί που εντάχθηκαν με τη βία σε ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης.» Α. Καρκαγιάννης (Συνεχείς διώξεις, πολύχρονες φυλακίσεις-εξορίες).

 

 

 

[iv] ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΛΟΓΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Για γέλια και για κλάματα...

Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ, ρεπορτάζ με συνέντευξη του Γρ. Φαράκου…

Η Αποκάλυψη του κ. Φαράκου, όπως αυτή καταγράφεται στις σελίδες του βιβλίου του κ. Μαυροειδή, είναι η εξής: " Στις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου οξυνόταν στα Βαλκάνια, εκτός των άλλων, και ο ανταγωνισμός των κατασκόπων και πρακτόρων που στέλνονταν σε μεγάλο αριθμό από την Ελλάδα προς τις ανατολικές χώρες και αντιστρόφως. Δεν εξετάζω εδώ στην ουσία του αυτό το ζήτημα ούτε τις διεθνείς ή άλλες πλευρές του. Ούτε νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να εκτιμηθεί ποιος άρχισε πρώτος, ποιος έχει τις κύριες ευθύνες κλπ. Εκείνο που θέλω να σημειώσω είναι ότι από την πλευρά των χωρών του ανατολικού μπλοκ χρησιμοποιήθηκε για αυτόν τον σκοπό ένας αριθμός στελεχών και μελών του ΚΚΕ από τους εκεί πρόσφυγες. Που βέβαια πίστευαν ότι έτσι προσφέρουν υπηρεσία στην υπεράσπιση των ιδεών τους, του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα"…

Εδώ τελειώνει το δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ. Θα μπορούσαμε να γράψουμε απλά δύο λέξεις: "ουδέν σχόλιον". Δεν αντέχουμε όμως τον πειρασμό να μη σχολιάσουμε ότι: Καταλάβατε πολύ καλά, φίλοι αναγνώστες του "Ριζοσπάστη", ότι με όσα γράφονται παραπάνω κι αναφέρει στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Γρηγόρης Φαράκος, εννοεί, εκτός των άλλων, ότι ο Μπελογιάννης, ο Νικηφορίδης και χιλιάδες άλλοι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν ή πέρασαν τη ζωή τους στις φυλακές με βάση το ν. 375 για κατασκοπία... ορθώς εκτελέστηκαν,... ορθώς καταδικάστηκαν, αφού ήταν κατάσκοποι, όπως ακριβώς τούς κατηγορούσαν ο Πιουριφόι και η Κρατική Ασφάλεια!

"Καμαρώστε" το χάλι του...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 7-10-1997 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3700453

 

Οι "υπηρεσίες" του Φαράκου

«…Αυτά γράφει ο εν λόγω ...κύριος. Δηλαδή, οι χιλιάδες μάρτυρες που εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν τα πέτρινα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους, όλοι και όλες στελέχη του ΚΚΕ, ορθώς ...τιμωρήθηκαν με βάση νόμους σαν τον 375 για κατασκοπία! Ναι, έτσι ακριβώς, όπως τους κατηγορούσε ο Πιουριφόι και η Κρατική Ασφάλεια στις δίκες σκοπιμότητας...

Για άλλη μια φορά, αγαπητοί αναγνώστες, καμαρώστε το χάλι ανθρώπων σαν τον Φαράκο...»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9-10-1997 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3700951

 

Ένα βότσαλο στο βούρκο

Ο κ. Φαράκος και τα ντοκουμέντα του

«…Όπως δε διστάζει να χαρακτηρίσει κάκιστη επιλογή τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού, στην οποία αναγκαστικά κατέφυγαν αμυνόμενοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και το Κόμμα, επιλογή που μέχρι προχτές δικαιολογούσε απολύτως και αυτός μαζί με το Κόμμα, του οποίου ηγείτο…»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ  29-11-1997 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3706660

 

Στο βούρκο της αποστασίας

Η αστική τάξη, ο μηχανισμός και τα αστικά ΜΜΕ, αγκαλιάζουν και προβάλλουν τους πρώην, σήμερα αποστάτες, οπορτουνιστές, ως "άσωτους" περιπλανώμενους. Γι' αυτούς όλα τα κανάλια, κρατικά, ιδιωτικά είναι ανοιχτά. Όχι μόνο για την προσωπικότητά τους, κυρίως, την ιδεολογική τους προδοσία και τα έργα τους, που πλουτίζουν την προπαγάνδα του χυδαίου αντικομουνισμού, που τελευταία οξύνεται με την εκστρατεία της κυβέρνησης του Κ. Σημίτη και της αντίδρασης, κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος που χαλάει την ομοφωνία στην αντιλαϊκή πολιτική, στην πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, στην πολιτική της υποτέλειας, της δουλοπρέπειας, της πολιτικής του Μάαστριχτ. Η αστική τάξη θα τους αξιοποιήσει, θα τους στύψει σαν λεμονόκουπα, ορισμένους θα τους χρησιμοποιήσει ως Γενίτσαρους, όπως συνήθως και μετά η θέση τους, για τους περισσότερους, θα είναι το περιθώριο. Αυτόν το δρόμο ακολουθεί και αυτή την τύχη θα έχει ο Φαράκος και μερικοί άλλοι "εκσυγχρονιστές".

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 10-12-1997 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3707891

 

Έχασε κάθε ίχνος ντροπής

Η λαϊκή παροιμία λέγει ότι ο δολοφόνος γυρίζει πίσω στον τόπο του εγκλήματος! Αλλιώς πώς μπορεί να εξηγηθεί η στάση και η συμπεριφορά του κ. Φαράκου - αποστάτη και αναθεωρητή του κομμουνιστικού κινήματος; Πού και πού, μας αιφνιδιάζει με τα ανούσια και προκλητικά του λιβελογραφήματα. Και κάθε φορά που γράφει κύριος σκοπός του είναι να ρίξει τη φαρμακερή του χολή πάνω στο τιμημένο ΚΚΕ να το συκοφαντήσει και να το εκθέσει μπροστά στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Για να φτάσει κανείς σ' αυτό το στάδιο θα πρέπει να έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, συνείδησης και ντροπής.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21-12-1997 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3709276

 

 

 

 

[v] Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω

Κ. Καβάφης «Τα τείχη»