Αντώνης Αντωνάκος

Πρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε.

Σε μια εποχή που όλοι μιλάνε για την κοινωνία της γνώσης, και δύο χρόνια μετά την σύνοδο της Λισσαβόνας που καθόρισε σαν κεντρικό στόχο, των χωρών της Ένωσης, να γίνει η οικονομία της η πιο ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης, το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένο στο γκρίζο τοπίο την κομματικής μονομέρειας και του αυταρχισμού. Επίσης εξακολουθεί να παραμένει στο περιθώρια του κυβερνητικού ενδιαφέροντος, όπως μαρτυρούν τα αδιάψευστα στοιχεία της παρατεταμένης υποχρηματοδότησης σε σύγκριση με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και τις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α..

Έτσι, η ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας, η ανάγκη της νεολαίας μας για ένα σύγχρονο δημοκρατικό δημιουργικό και δυναμικό σχολείο ανοιχτό στη κοινωνία και στη ζωή, ένα σχολείο όπου η νέα γενιά θα διαμορφώνεται και θα διαμορφώνει την ταυτότητα της κοινωνίας του αύριο, μιας κοινωνίας πιο ευτυχισμένης πιο δημοκρατικής, μιας κοινωνίας απεξαρτημένης από τα είδωλα της αποτελεσματικότητας του σκληρού ανταγωνισμού και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, παραμένει ανικανοποίητη.

Το όραμά μας, το όραμα των εκπαιδευτικών που με αγωνία βαδίζουμε μαζί με τα παιδιά τον κακοτράχαλο δρόμο του Εκπαιδευτικού μας Συστήματος, για μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ικανή να συμβάλει καθοριστικά στην οικοδόμηση μιας συνεκτικής ανοιχτής συμμετοχικής κοινωνίας, με τους πολίτες ενεργά υποκείμενα και όχι ενεργούμενα αντικείμενα, στο ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του κομπάρσου, παραμένει δέσμιο της κυβερνητικής αδιαφορίας και της πολιτικής μικρόνοιας.

Οι μαθητές μας, οι γονείς τους και εμείς οι εκπαιδευτικοί βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και πληρώνουμε τις συνέπειες.

Έχουμε κουραστεί να εισπράττουμε τις ακάλυπτες πολιτικές επιταγές της κυβερνητικής «γενναιοδωρίας» που προσπαθούν να μας πείσουν ότι εμείς και οι κυβερνώντες ζούμε σε διαφορετικές χώρες.

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση αναρωτιόμαστε:

Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τον παραλογισμό της κατασκευής πολυτελών καλντεριμιών στο κέντρο της Αθήνας, όταν στην ίδια περιοχή σχολεία λειτουργούν πάνω από βενζινάδικα ή σε κτίρια του προπερασμένου αιώνα;

Πώς είναι δυνατόν να μην ακούνε την φωνή μας, τις κραυγές αγωνίας των εκπαιδευτικών για τις κοινωνικές ανισότητες που αναπαράγονται, για τα παιδικά όνειρα που, αντί να τροφοδοτούνται με το οξυγόνο της συλλογικότητας και της δημιουργίας, στραγγαλίζονται με τους βρόγχους της απομνημόνευσης, των πανελλαδικών εξετάσεων και του σκληρού ανταγωνισμού;

Πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν ότι η εκπαίδευση είναι πάνω απ’ όλα κατάθεση ψυχής, ότι με εκπαιδευτικούς ταπεινωμένους και οικονομικά υποβαθμισμένους, με εκπαιδευτικούς που δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με τον μισθό τους με αξιοπρέπεια, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα όσα διαγγέλματα και αν εκδοθούν, όσοι νόμοι και αν ψηφισθούν όσοι διοικητικοί και κομματικοί μηχανισμοί και αν στηθούν;

ΕΘΝΟΣ

5/11/2003