Κύριε διευθυντά,
έλαβα από μία συνάδελφο την παρακάτω επιστολή με την παράκληση να την διαβιβάσω στον Πρωθυπουργό αλλά επειδή δεν έχω αυτή την δυνατότητα σας παρακαλώ να την δημοσιεύσετε
«Κύριε Πρόεδρε,
Δεν θα ήθελα μέσα στις ευθύνες σας για τα μεγάλα διεθνή ζητήματα και την έγκαιρη ολοκλήρωση των έργων για την υλοποίηση του μεγάλου Εθνικού οράματος, (απορώ πως δεν το είχε συλλάβει ο Βενιζέλος), της διεξαγωγής στην χώρα μας των Ολυμπιακών Αγώνων να προσθέσω και τα δικά μου. Όμως επειδή συχνά σας ακούω να λέτε για την κοινωνία της γνώσης, για την νεολαία που είναι το μέλλον της Ελλάδας, για την δια βίου μόρφωση και κατάρτιση, για την επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό, και επειδή πιστεύω ότι ίσως υπάρχει ακόμα μέσα σας λίγη από την φλόγα του εκπαιδευτικού πήρα το θάρρος να σας γράψω μήπως και μπορείτε εσείς να μου πείτε τι να απαντήσω στους μαθητές όταν με ρωτούν τι να κάνουν με την ζωή τους, τι να κάνουν για το μέλλον τους.
Κύριε Πρόεδρε,
Τελείωσα το Λύκειο με άριστα το 1972. Ακολουθώντας το ιδανικό μου να γίνω εκπαιδευτικός τελείωσα το 1976 με άριστα μια καθηγητική σχολή. Στη σχολή γνωρίστηκα με τον μέλλοντα σύζυγο μου. Ύστερα από 5 χρόνια αδιοριστίας το 1981 διορισθήκαμε και οι δύο στην εκπαίδευση σε μία μακρινή επαρχία και μετά από ταλαιπωρία κάποιων χρόνων κατορθώσαμε να έρθουμε με μετάθεση στην Αθήνα.
Παρά τις πολύ χαμηλές αποδοχές ζώντας μια ζωή πολύ μετρημένη ήμουν ευχαριστημένη απολαμβάνοντας την αγάπη και την αναγνώριση των μαθητών μου.
Όμως πριν από λίγες ημέρες κύριε πρωθυπουργέ είχαμε μια συγκέντρωση παλιών συμμαθητών. Και εκεί στο «τι κάνεις, που βρίσκεσαι» χάθηκε η πίστη μου σ’ αυτό που κάνω και άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως πέρασα την μέχρι τώρα ζωή μου ονειροβατώντας. Η Καίτη ήταν αεροσυνοδός και έχει πάρει πλήρη σύνταξη από το 1995, η Μαίρη εργάζεται σε μια Δημόσια επιχείρηση και συνταξιοδοτείται σε λίγους μήνες με σύνταξη διπλάσια από το μισθό μου, ο Κώστας, ο Πέτρος και ο Βασίλης ήταν στα σώματα ασφαλείας και τώρα μετά την σύνταξη τους εργάζονται σε επιχειρήσεις. Ο Σπύρος έχει χτίσει τα μισά αυθαίρετα της Αττικής, ο Λεωνίδας έχει μια εταιρία «προώθησης» των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων,….
Όταν η συζήτηση συνεχίστηκε με την οικονομική κατάσταση του καθενός και τις αποδοχές μας για τα ταξίδια στο εξωτερικό για τις εξόδους στα ακριβά «ιν» ρεστοράν για τις μονοκατοικίες στα Βόρεια προάστια για τις πισίνες και τα εξοχικά άρχισα να αισθάνομαι άσχημα σαν να ήμουν ένοχη για την οικονομική μου υποβάθμιση. Σε κάποια στιγμή ο Νίκος είπε ότι τώρα με το νέο πρόγραμμα «εξυγίανσης» της Ολυμπιακής θα πάρει αποζημίωση 620.000 ΕΥΡΏ.
Είχα πληρώσει το πρωί την εφορία και είχα στην τσάντα μου το εκκαθαριστικό. Το έβγαλα κρυφά και κοίταξα, ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα μετά την αφαίρεση του φόρου 15400 ΕΥΡΩ. Δηλαδή κύριε πρόεδρε η αποζημίωση του Νίκου ισοδυναμεί με 40!! χρόνια δικής μου εργασίας;
Κύριε πρόεδρε όλοι εμείς οι παλιοί συμμαθητές κατοικούμε στην «ισχυρή» Ελλάδα, είμαστε όλοι 49 ετών. Εγώ θα πάρω σύνταξη αν είμαι καλά, κάτι λιγότερο από 1000 ΕΥΡΩ, το 2016. Μήπως γίνεται σας παρακαλώ να μας εξυγιάνετε και εμάς αφού όλοι λένε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι προβληματικό;
Παρ’ όλα αυτά κύριε πρόεδρε δεν παραπονιέμαι επειδή κατανοώ τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση σας, με τις εργολαβίες που πρέπει να ολοκληρωθούν, τις μεγάλες προμήθειες του δημοσίου που πρέπει να διεκπεραιωθούν. Κατανοώ ότι δεν είναι δυνατόν μια κυβέρνηση με ιστορική ευθύνη απέναντι στον λαό και τον τόπο να ασχολείται με τα προβλήματα μιας καθηγήτριας, πόσο μάλλον που είμαι μια ασήμαντη μονάδα μέσα στους 90000 συναδέλφους μου.
Καταλαβαίνω ότι έχετε κάθε διάθεση να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα μου αλλά θα πρέπει να κάνετε το ίδιο και για τους υπόλοιπους συναδέλφους μου και που να βρεθούν τόσα χρήματα. Άλλωστε πώς να διαμαρτυρηθώ εγώ όταν δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά με προσόντα δυναμισμό και όνειρα συνθλίβονται στην κρεατομηχανή της ανεργίας.
Δεν παραπονιέμαι, όμως το πρόβλημα μου κύριε πρόεδρε είναι ότι ντρέπομαι τους μαθητές μου και μάλιστα τους άριστους. Όταν με κοιτάζουν με εμπιστοσύνη με τα κουρασμένα από το πολύ διάβασμα μάτια τους και με ρωτούν τι να κάνουν στη ζωή τους. Δεν ξέρω πια τι να τους πω κύριε πρόεδρε. Να τους μιλήσω για την "αυταξία" της γνώσης όταν η κοινωνία καγχάζει και μόνο οίκτο αισθάνεται για όσους δεν «αξιώθηκαν» την μοναδική καταξίωση του χρήματος; Όταν με ρωτάν αν η ικανότητα και η επιμέλεια είναι ευλογία ή κατάρα τι να τους πω; Μήπως μπορείτε εσείς να με βοηθήσετε; Όταν με ρωτούν τι φταίει και υπάρχει αυτή η κατάσταση τι να τους πω; Η τουρκοκρατία; Ο εμφύλιος; Η Αριστερά; Η Δεξιά; Μήπως εσείς ξέρετε τι φταίει;
Σας χαιρετώ με σεβασμό μ.κ.»
Υπεύθυνος για την αντιγραφή
Αντώνης Αντωνάκος
Πρόεδρος ΟΛΜΕ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Οκτώβριος 2003