Αντώνης Αντωνάκος
Αν απαλλάξει κανείς την πολιτική απ' όλες τις κατηγορίες που σταδιακά την έχουν βαρύνει και αναδείξει το πρωταρχικό της περιεχόμενο, θα μπορούσε να την παρουσιάσει ως την έννοια που επιφορτίζει κάθε μέλος της κοινωνίας με την ευθύνη της υπεράσπισης του κοινού συμφέροντος και όχι μόνον του προσωπικού. Πολίτης, δε, (έναντι του ιδιώτη) είναι κάθε μέλος της κοινωνίας που υπηρετεί αυτήν ακριβώς τη θεμελιώδη έννοια της πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής προσωπικότητας αποτελεί ο νέος πρόεδρος της ΟΛΜΕ, κ. Αντώνης Αντωνάκος.
Ο κ. Αντωνάκος γεννήθηκε στην Ορεινή Αρκαδία το 1950 και βίωσε τις δυσκολίες, οικονομικές και άλλες που συνεπάγεται η ζωή σε μια παραδοσιακή αγροτική οικογένεια της ελληνικής επαρχίας της εποχής εκείνης. Σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη διάρκεια μιας ιδιαίτερα ανήσυχης περιόδου, όταν οι πολιτικές ελευθερίες ήταν απαγορευμένες. Έτσι, τα φοιτητικά χρόνια βοήθησαν και συνέπεσαν με την πολιτικοποίησή του και αποτέλεσαν την απαρχή της εμπλοκής του στα πολιτικά δρώμενα..."Σε όλη μου τη ζωή έζησα με ένα μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Η στέρηση αυτής της ελευθερίας ήταν ο παράγων εκείνος που με ώθησε σε αυτήν την εμπλοκή"... Θυμάται με ιδιαίτερη ευαισθησία τις έντονες στιγμές των κινητοποιήσεων στη διάρκεια της δικτατορίας και της κατάληψης της Νομικής και βεβαίως τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στη διάρκεια των οποίων συνελήφθη και κρατήθηκε στην κρατική ασφάλεια Αθηνών. Πρόκειται για μία αναμφισβήτητα σημαντική εμπειρία ζωής, που συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτική του διαμόρφωση, η οποία όμως θα πρέπει να αξιολογηθεί με προσοχή και ρεαλισμό, απαλλαγμένη από συναισθηματικές φορτίσεις και τάσεις ηρωοποιήσεων.
Επόμενος σημαντικός σταθμός στη ζωή του ήταν η εμπλοκή του στο πολιτικό - συνδικαλιστικό κίνημα μετά τη μεταπολίτευση. Εξελέγη στο Διοικητικό Συμβούλιο του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και ταυτόχρονα εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία και εξελέγη στην πρώτη Γραμματεία της ΟΝΝΕΔ.
Η συνδικαλιστική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1983 και ταυτίζεται σχεδόν με την επαγγελματική, (που ξεκίνησε το 1981). Υπήρξε μέλος των διοικητικών συμβουλίων των ΕΛΜΕ, και από το 1987 μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Καλλιθέας, Νέας Σμύρνης και Μοσχάτου, ενώ την ΟΛΜΕ υπηρέτησε ως Οργανωτικός Γραμματέας, Γενικός Γραμματέας, Αντιπρόεδρος και τώρα Πρόεδρος.
Μέσα από όλες αυτές τις θέσεις, ο κ. Αντωνάκος υπηρέτησε (και εξακολουθεί να υπηρετεί) το γενικό διττό στόχο της βελτίωσης της ποιότητας όλων των συνθηκών ζωής αλλά και λειτουργίας των εκπαιδευτικών και ταυτόχρονα (και αλληλένδετα) της βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Όπως παρατηρεί, σήμερα, ο γενικός αυτός στόχος προβάλλεται περισσότερο έντονα, αφού στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει χαρακτηριστεί από μία στατική βελτίωση, εκφραζόμενη κυρίως σε υλικοτεχνικές υποδομές, ο ουσιαστικός όμως δείκτης της αντιστοιχίας εκπαιδευτικού συστήματος και κοινωνικοοικονομικών αναγκών της εποχής βρίσκεται σε χαμηλότερο σημείο, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι απόφοιτοι του βιώνουν σήμερα ένα μείζον πρόβλημα ανεργίας.
Αποτιμώντας τη συνδικαλιστική πορεία, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ διαπιστώνει ότι ο σημαντικότερος αγώνας, στον οποίο συμμετείχε ενεργά, ήταν η μεγάλη απεργία του 1988, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας ήταν τα ποιοτικά της στοιχεία, η συγκλονιστική συμμετοχή των εκπαιδευτικών, τόσο στην απεργία όσο και στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που γίνονταν σχεδόν σε καθημερινή βάση. "Ήταν εκείνα τα χαρακτηριστικά που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αλλάξει τρεις υπουργούς κατά τη διάρκεια της απεργίας και τελικά να υποχωρήσει σε μια συνθετική συμφωνία, η οποία προσυπογράφηκε και από την ΟΛΜΕ". Αντίστοιχα, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποια αγωνιστική κινητοποίηση της ΟΛΜΕ, στην οποία συμμετείχε που να επιδέχεται αρνητική αυτοκριτική. "Ακόμα και η πρόσφατη απεργία του 1997, η οποία κατά ορισμένους έληξε άδοξα, τελικά είχε θετικό αποτέλεσμα".
Παράλληλα, ο κ. Αντωνάκος χαράσσει και μία ενδιαφέρουσα πολιτική - κομματική πορεία, η οποία είναι περισσότερο έντονη την τελευταία δεκαετία. Από το 1994 είναι διαρκώς εκλεγμένος στην κεντρική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας, συμμετέχει σε διάφορες θέσεις και σε διάφορα όργανα, ήταν μέλος της κεντρικής εκλογικής επιτροπής το 1998,1999 και 2000, ενώ την περίοδο 1997 - 2000 ήταν επικεφαλής του συνδικαλιστικού τμήματος της Νέας Δημοκρατίας.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες αφήνουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο διαθέσιμο. Όταν όμως αυτός υπάρχει, ο κ. Αντωνάκος τον διαθέτει στο διάβασμα, που τον έχει συνεπάρει από την παιδική του ηλικία και βέβαια και πάνω απ' όλα στην οικογένεια του που αποτελεί την πρώτη του προτεραιότητα και την οποία στερείται (και τον στερείται).
Όσο για τους μακροπρόθεσμους ορίζοντες, εκείνους που διαγράφονται πέρα από τα όρια του γραφείου του προέδρου της ΟΛΜΕ, αυτό που διακρίνεται είναι σίγουρα μεγαλύτερη αφοσίωση στην οικογένεια, ενδεχομένως περισσότερη εμπλοκή στα πολιτικά (με τη στενή έννοια) πράγματα της χώρας ή ποιός ξέρει στροφή σ' ένα πολύ παλιό όνειρο, αυτό της συγγραφής.
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2003