Η παιδεία δεν θέλει φιλοδώρημα.

«Η δημόσια  εικόνα  και η  μισθολογική  κατάσταση των εκπαιδευτικών είναι κάτι που συγκινεί τους περισσότερους  Έλληνες. Δυστυχώς όμως οι δάσκαλοι των παιδιών  μας  αφήνουν ασυγκίνητη την κυβέρνηση, αφού οι κινητοποιήσεις τους δεν αγγίζουν, ούτε απειλούν άλλους κλάδους» εξομολογείται στην «Α» ο αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Α. Αντωνάκος, που συνεχίζει με ορμή: «Οι καθηγητές ξεσηκώθηκαν, βγήκαν στους δρόμους γιατί θεωρούν εμπαιγμό τις αυξήσεις του πεντοχίλιαρου που δίνει εν είδη φιλοδωρήματος η κυβέρνηση. Είναι ντροπή να επιβραβεύεται με αυτόν τον τρόπο το εκπαιδευτικό λειτούργημα.

Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τις απεργίες και την επομένη εβδομάδα, με την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια ένταση και ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή, μέχρι να πεισθούν οι κρατούντες της εξουσίας ότι δεν είναι δυνατόν να ασκούν εκπαιδευτική πολιτική με μισθούς εξαθλίωσης και πείνας.

Αρκεί να σας αναφέρω ότι ένας νεοδιόριστος καθηγητής, που διορίζεται σε ηλικία 38 - 40 ετών, δεν παίρνει πάνω από 180.000 δρχ. το μήνα καθαρά! Ο προϊστάμενος εκπαίδευσης που είναι το ανώτατο αξίωμα που λαμβάνει καθηγητής με 35 χρόνια υπηρεσίας φθάνει τις 340.000 δρχ. καθαρά στο τέλος της καριέρας του! Επίσης εμμένουμε στη διατήρηση του θεσμού των τρίμηνων επιδομάτων, κατάκτηση που επιτεύχθηκε το 1988 με σκληρούς αγώνες.

Φοβόμαστε τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης με τη λεγόμενη ενσωμάτωση των επιδομάτων στους μισθούς... Μεταξύ άλλων επείγει ο διορισμός 6.000 εκπαιδευτικών για το νέο σχολικό έτος.

Όσον αφορά την αγωνία που εκπορεύεται από την πλευρά της κυβέρνησης για το «χάσιμο» των διδακτικών ωρών πιστεύουμε ότι είναι υποκριτική. Η κυβέρνηση ευθύνεται για την απώλεια άνω του ενός εκατομμυρίου διδακτικών ωρών, αφού τα σχολεία υπολειτουργούσαν μέχρι και το Δεκέμβριο. Τα μαθήματα το καλοκαίρι είναι άλλη μορφή απειλής που εκπορεύεται από την πλευρά της πολιτείας και δυστυχώς αναπαράγεται. Δεν νομίζω ότι προκύπτει από την αληθινή αγωνία του υπουργείου Παιδείας για το μέλλον των παιδιών μας. Εξάλλου, το μεγάλο πρόβλημα του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν είναι ότι χάνονται μία, δύο ή τρεις εβδομάδες μαθημάτων, αλλά γενεές νέων Ελλήνων, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια δυναμική βάση στον αιώνα που έρχεται...»

ΑΥΡΙΑΝΗ

6-02-1997