Ο «ψεύτης» Σεπτέμβριος της ΔΕΘ.

ΤΗΝ προπαγάνδα της -πρωθυπουργικής αλήθειας- πού εκπορεύεται από τό «επιτελικό κράτος τού Με­γάρου Μαξίμου», τήν προσπερνώ επειδή τη βαριέ­μαι αφόρητα. Αλλά όταν ένα υπουργικό Συμβούλιο 59 προσώπων (ζωή νά ’χουνε... καί νά τούς πληρώ­νουμε οι Έλληνες φορολογούμενοι) μαζί μέ τόν φί­λο μου τόν Μπάμπη καί άλλους βουλευτές (πού επίσης πληρώνουμε), υποστηρίζουν εν χορώ εξοργιστικές ανακρίβειες στα μίντια της διαπλοκής, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Καί όταν από τό κανάλι της τσόντας μαζί μέ τήν εφημερίδα τού Οίκαδε όλοι μαζί αυτοί παρουσιά­ζουν ώς «θαύμα» τήν ανάκαμψη τού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ενός μόνο τριμήνου κατά 16,2%, ώς -θρίαμβο- της ελληνικής οικονομίας επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ γνωρί­ζουν τό πώς μετριέται ή μεγέθυνση τού ΑΕΠ (καθώς ή κατάρρευση σέ ποσοστό σχεδόν 10% τού ΑΕΠ επί ετησίας βάσεως τό 2020 έχει ματώσει τήν πραγματι­κή οικονομία καί έχει επιδεινώσει τίς ανοικτές ακόμη από τα Μνημόνια πληγές στήν κοινωνία), τότε τό συμπέρασμα είναι ένα: ψευδολογούν οικτρά.

Ό Πλάτων έλεγε πώς κάθε πολιτικός πρέπει νά έχει τη δική του φιλοσοφία. Ή φιλοσοφία υπαγο­ρεύει αρχές καί οι αρχές υπαγορεύουν πολιτικές. Όμως... Αναρωτιέμαι τί θα σκέφτεται τώρα ό Κυριά­κος Μητσοτάκης. Ή απόσταση από τήν ελπίδα μέ­χρι τήν απογοήτευση είναι πολύ μικρή. Ένας θαυ­ματοποιός μόνο μιά βέβαιη υπόσχεση μπορεί νά δώ­σει στον λαό πού τόν χειροκροτεί: πώς θα εξαπατηθεί στον απόηχο της γοητευτικής ουτοπίας. Για έναν θαυματοποιό είναι σίγουρα μιά έντιμη υπόσχεση. Όχι, όμως, για τούς πρωθυπουργούς. Βλέπουμε τόν Κυριάκο Μητσοτάκη νά -αγκαλιάζει- τήν κοινω­νική διαμαρτυρία πού στρέφεται ενάντια στις δικές του πολιτικές καί νά υπόσχεται τήν «σοσιαλιστική γενναιοδωρία» σέ μιά καταχρεωμένη χώρα.

Από τό «Λεφτά υπάρχουν» τού Γιωργάκη Παπανδρέου μέχρι τό «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης-, οι Έλληνες έχουν υποφέρει καθώς βασίστηκαν σέ κίβδηλες υποσχέσεις. Όμως, αύτό πού χρειάζεται σήμερα ή χώρα καί ή κοινωνία είναι τό ότι οφείλουν νά δίνουν ειλικρινείς υποσχέσεις. Αν έχουν, προ­φανώς... Ή πολιτική τού προέδρου της Ν.Δ. αφορά όλους μας. ακόμη καί αν δέν τό καταλαβαίνουμε ή δέν τό ομολογούμε, ακόμη καί αν ψηφίζουμε ή δέν ψηφίζουμε τό κόμμα αύτό. Μάς αφορά τό πρόσωπό του, δηλαδή ή πολιτική του Ιδεολογία, πού φαίνε­ται καθαρότερα (δίδω έμφαση στο ρήμα «φαίνεται») κυρίως στήν έλλειψη πολιτικής Ιδέας εξ αίτιας ενός διάχυτου ιδεολογικού πολιτικού κόμπλεξ. Ενός κό­μπλεξ πού αναδεικνύεται από αρκετούς εντός καί εκτός της Ν.Δ. -πολιτικούς καί δημοσιογράφους- πού έσπευσαν νά αγκαλιάσουν τόν κ. Μητσοτάκη. Όλοι αυτοί πού πασχίζουν νά μάς δείξουν μιά εικόνα της Ν.Δ. τού δικού τους μέλλοντος. Αλλά εμείς χρειαζόμαστε απελπισμένα τήν Ελλάδα τού μέλλοντος μας.

Απλώς νά θυμίσω ότι ή κερκόπορτα για τήν κόλαση της χρε­οκοπίας καί τού ΔΝΤ άνοιξε τόν Σεπτέμβρη τού 2009 μέ τό «λε­φτά υπάρχουν» τού Γιώργου Παπανδρέου. Όλη ή Ιστορία προετοιμασμένη ήταν πώς θα ρίξουν αυτούς, τούς κακούς δεξιούς δημοκράτες, τού Κώστα Καραμανλή, ώστε νά ανέβει στη Θεσσαλονίκη ό νέος ηγέτης τού ΠΑΣΟΚ, πού προετοιμαζόταν για νά οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ. Αργότερα, βεβαίως, όταν είδαν τα πράγματα από τη μέσα μεριά της μνημονιακής εξουσίας, πού γκρέμισε τόν Γιώργο Παπανδρέου καί τούς «κηπουρούς» του για πάντα, ήταν αργά γι’ αυτούς αλλά καί για τη χώρα. Για μένα ήταν ή πρώτη φορά -παρά τό γεγονός ότι αρθρογραφούσα ήδη από τό 1987 στήν «Οικονομική Καθημερινή»- πού διαπίστωσα πόσο μεγάλα εκλογικά οφέλη έχει μιά προπαγανδιστική ομιλία στη Διεθνή Έκθεση, κυρίως σέ κρίσιμη περίοδο.

Υπήρχε αγωνία: Μέ τούς «δεξιούς» τού συνετού Κώστα Καραμανλή ή μέ τούς λαϊκιστές τού Γιώργου Παπανδρέου, πού ήθελαν νά επιστρέψουν προσφέροντας ακραίες καί καταστροφικές παροχές; Ή εφιαλτική απάντηση προφανώς καί δόθηκε τίς επόμενες μέρες στίς εκλογές της 4ης Οκτωβρίου τού 2009.                                                                        

Καί γι’ αύτό χαρακτηρίστηκε-εκ των υστέρων-σπουδαία ή ομι­λία τού Κώστα Καραμανλή τέτοιες μέρες τού 2009 στη ΔΕΘ.

Όταν παραδέχτηκε τό εύρος της κρίσης, εξέθεσε τούς μεγά­λους κινδύνους για τη χώρα και πρότεινε μιά πολιτική τριών ση­μείων. Αξίζει νά τα θυμηθούμε: «Πρώτον: Αυστηρό έλεγχο των δημόσιων δαπανών καί αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους μέ τήν εφαρμογή άμεσων καί μεσοπρόθεσμων μέτρων. Δεύτερον: Πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής. Τρίτον: Διαρθρωτι­κές αλλαγές πού δημιουργούν νέες δομές, Ικανές νά διασφα­λίζουν βιώσιμη ανάπτυξη καί ισχυρό κοινωνικό κράτος». Είναι, μάλιστα, αδιανόητο τό πόσο καλά ξεχωρίζουν, μεταξύ όσων πε­ριφέρουν τό πολιτικό καί δημοσιογραφικό τους σαρκίο, εκείνοι πού εξακολουθούν νά υπονομεύουν τόν Κώστα Καραμανλή καί νά περιστρέφονται γύρω από τόν Κυριάκο μέ τήν πλέον διε­στραμμένη αντίληψη σημιτικής γελοιότητας ή καί δεξιόστρο­φου σαμαρικού μικροκομματισμού. «Οι μάζες δέν διψούν για τήν αλήθεια. Στρέφουν τα μάτια μακριά από τις ενδείξεις της, προτιμώντας νά θεοποιούν τίς υποσχέσεις, εφόσον αυτές τους ξελογιάζουν. Εκείνος πού τούς προσφέρει φαντασιώσεις γίνε­ται εύκολα αφέντης τους, κι ό άλλος γίνεται πάντοτε εχθρός τους» -Gustave Le Bon, "Τό πλήθος: Μελέτη γιά τόν λαϊκό νου".

Όμως ή Ελλάδα είναι ακόμη μια χώρα πού βιώνει τίς συνέπειες της 10ετούς μνημονιακής χρεοκοπίας, πού αναλογούν μέ συ­νέπειες μόνο μιας πολεμικής ήττας... ευάλωτη στο μέγα ψέμα.

Της Ζέζας Ζήκου στην ΕΣΤΙΑ 11/9/21